Regelmatig rij ik voorbij een gebouw met Serviceflats voor "bejaarden".
"Bejaarden" : je moet immers 65 jaar oud of jong zijn om in aanmerking te komen voor een verblijf in zo'n rusthuis.
Soms zie ik een oud dametje gehuld in een sjaal achter het raam te kijken of ook eens een stokoud heertje, die schuchter van achter een opgeschoven gordijn staat te loeren naar de straat.
Ik vermoed dat ze allebei uitkijken naar hun kinderen of kleinkinderen, die ze al een tijdje niet meer gezien hebben. Ik vrees dat het weer eens noppens is vandaag.
In zo'n rusthuizen kan je de rest van je oude dagen verblijven onder een toeziend oog van mensen die hiervoor zouden opgeleid zijn.
Dus geen kommer voor je kinderen of kleinkinderen, ....als je het maar kan betalen!
Laatst hoorde ik op de radio een liedje van Yevgueni, dat me inspireerde tot dit blogberichtje.
Hij was de sympathieke zanger die met het liedje "Laat ons een bloem" van Louis Neefs, de eerste plaats wegkaapte in de liedjeswedstrijd "Zo is er maar een" op EEN.
De begintekst gaat als volgt:
"Als ik oud ben en versleten
En ik voor mijn raampje sta
Of in mijn rolstoel gezeten
Nauwelijks weet dak nog besta
Als ik oud ben, en versleten
Jou moet vragen wie ik ben
Al jouw liefde ben vergeten
En mijn vrienden niet meer ken"
Frapant is wel de overeenkomst met de realiteit in dit liedje.
De volledige tekst kan je terugvinden op www.Yevgueni.be
|
