Over meester Dobbeleer

In de jongensschool van Strombeek-Bever had ik het geluk een van de zovele pupillen te mogen zijn van meester Frans Debobbeleer.

Op het einde van zijn carrière is hij schoolhoofd geworden met klas, zoals men dat in die tijd noemde.

Toen bestonden er nog graadklassen en konden de onderwijzers zonder moeite 40 jongens in toom houden. Nu worden de moeilijke gevallen en minder-taalvaardigen opgevangen in aparte groepjes en bestaan er geen graadklassen meer, de leerlingen van kleine schooltjes worden met de schoolbus naar een grote school gebracht met aan het hoofd een directeur, bijgestaan door administratieve cel.

Het was toen nog de tijd, dat men respect had voor de onderwijzers.

Nu worden ze getutoyeerd en met de voornaam aangesproken.

Aan Meester Dobbeleer heb ik niets dan goede herinneringen, hij was streng als het moest en hij had een helderklinkende stem.

Hij heeft er de T’s DT’s ingehamerd.

Hij heeft ons leren hoofdrekenen, daarvoor moesten we gebruik maken van onze 2 armen, linkerarm voor de eenheden, met je rechterhand moest je de tientallen onthouden en ze daarna samenvoegen.

We rammelden de tafels van vermenigvuldigingen af van 1 tot 20, zonder enige aarzeling, althans de slimsten van de klas.

Voor de lessen natuurwetenschappen gebruikten we een speciaal schriftje, samengesteld uit een blaadje geruit papier, een dun kalkpapiertje en een blaadje tekenpapier.

Op het einde van het schooljaar hadden we een mooi schrift met tekst, tekeningen en schetsjes, over de wonderen van de natuur.

De man is overleden in 1961 en op zijn doodsprentje stond de volgende tekst: “Als onderwijzer wist hij zijn jongens op te leiden in deugd en wijsheid en immer de genegenheid der familieën te verwerven.”

Vandaag heb ik toevallig dit doodsprentje teruggevonden en kon ik het toch niet nalaten deze hommage te schrijven over mijn meester van weleer.