Ik heb nog stof voor tientallen afleveringen, maar vandaag heb ik beslist er een klap op te geven en te proberen er een deftig einde aan te maken.

Tijdens de Expo verbleven er 3 logees bij ons thuis, die namen de drie slaapkamers en de badkamer in beslag en mijn ouders en ikzelf sliepen op de zolder onder de dakpannen.

Het ging om Zwitser, een Duitser en een Vlaming uit Damme. Mijn vader kende zowat iedereen in Strombeek en via relaties met Strombekenaars die op de Expo werkten, werd ons de mogelijkheid geboden om kamers te verhuren aan personen die er werkzaam waren.

De Zwitser en de Duitser werkten in “Le Chalet Suisse”, een restaurant met Zwitserse specialiteiten, gelegen in het attractiepark, daar had je ook bijvoorbeeld de fameuze Oberbayern van Löwenbrau waar het typische Münchner bier werd geschonken in grote bierpotten van 1 liter, waarvan menige exemplaren verdwenen zijn in een grote dameshandtas. De man uit Damme werkte in het paviljoen van de firma De Coene, een groot West-Vlaams  houtverwerkend bedrijf.

In het attractiepark had je ook “Vrolijk België” een klein Belgisch dorpje opgetrokken in de tijd van zoiets dat aan de goede oude tijd deed denken, men heeft nadien gepoogd om dit gedeelte nog een tijdje te laten bestaan samen met de “Meli” maar uiteindelijk is alles verdwenen en kwam er een Kinepolis, een paar horecazaken die ondergebracht zijn in kitscherige namaakgedoe van Vrolijk België, een megazwembad en Mini-Europa, dat ondertussen na de toetreding van al de nieuwe lidstaten, dringend op zoek is naar een vrij plaatsje voor een maquette van een kenmerkend gebouw uit die landen.

Je kon je in de Expo op allerlei manieren verplaatsen, te voet zoals de overgrote meerderheid of met een treintje, met een kabelbaan of met de “Pousse-Pousse”, een motorrijwiel op drie wielen, met de driver achteraan. Ik heb eenmaal de gelegenheid gehad om met het kabelbaantje mee te gaan toen de familie uit Parijs op bezoek was, mijn vader had nogal veel neven en nichten die in de buurt van Parijs woonden en die voor de gelegenheid bij ons logeerden op kampbedden of bij de buren, gezien de andere kamers bezet waren.

De Expo was te bereiken met de tram, met de auto, in die tijd werd er immers al de voorloper van Parking C aangelegd en werd er begonnen met de aanleg van een stukje van de Brusselse Ring, ik herinner me nog de grote vrachtwagens van de firma Tedesco die massa’s grond hebben vervoerd en de enorme mechanische kranen met immense schoppen die met een ketting over de grond werden getrokken. Men kon ook met de helikopter naar de Expo komen. De “banaan”, zoals we die noemden,  vertrok in Brussel aan de vroegere Groendreef, de huidige “Helihavenlaan” en landde achter de Eeuwfeestpaleizen.

Kongo was ook goed vertegenwoordigd met een paar paviljoenen, onder andere over het mijnwezen in onze kolonie, waar onder andere koperen spijkers werden gemaakt met een klein Exposterretje in spijkerkop, met honderden heb ik er mee gebracht in mijn broekzak die bijna versleten was door de scherpe spijkerpunten. Er waren ook enkele negerhutten te zien, waarin tijdens de eerste maanden Kongolezen verbleven in hun kleurige klederdracht terwijl ze maniok aan het stampen waren en dies meer, maar de blanke bezoekers hadden er niets beters op gevonden om apenootjes en bananen te gooien naar die arme stakkerds. Na protest, waren onze zwarte broeders verdwenen.

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Wat mij bijzonder getroffen heeft was de weergave op een scherm van een kloppend hart in het Brits paviljoen, de maquette van de Spoetnik in het Sovjetrussisch paviljoen, samen met reusachtige afbeeldingen waarop de arbeid van Russische arbeiders werd  geprezen, het was een mastodont van een gebouw net recht tegenover het Amerikaans paviljoen waar ik de eerste kleuren TV heb meegemaakt. Nu huist Radio 2 Vlaaams-Brabant in de gebouwen van het Amerikaans Theater van toen. Een paviljoentje heeft een bijzondere herinnering voor mij, het paviljoen van Thailand. Ik heb namelijk het geluk gehad deze tempel terug te mogen zien in Bangkok in 1995, in de tuinen van het koninklijk paleis, samen met een andere relikwie uit die tijd, namelijk de ganse viaduct van de Leopold II laan in Brussel, gebouwd in 1957 ter gelegenheid van de Expo, die na zijn afbraak, door de bouw van de Brusselse Metro, geschonken is geworden aan Bangkok door de “hele” Belgische bevolking tijdens een bezoek van koning Boudewijn aan Thailand.

De terreinen aan de Heysel hebben ondertussen een andere bestemming gekregen. Behalve het Atomium, het klein paviljoentje van de Belgische dakpannenindustrie, dat al voor alles heeft gediend, het Groen Theater en de prachtige dreef met rode haagbeuken, werd deze enorme oppervlakte volgebouwd met kantoren, groothandelzaken en allerlei shops met kledij en schoenen enz. Een mooie stukje natuur met onder andere de “Kattebergen”, waar we als kind hebben kunnen ravotten in de zomermaanden en sleeën in de sneeuw, is nog gevrijwaard gebleven.

De tentoonstellingsruimte van de Eeuwfeestpaleizen werd enorm vergroot en lokt elk jaar opnieuw duizenden bezoekers ter gelegenheid van Batibouw, het Autosalon, Vakantiesalon en zo veel meer, alles en nog wat komt er aan bod, maar zorgt helaas telkens weer voor grote files op de Ring.

Ik zal waarschijnlijk nooit meer een Wereldtentoonstelling in Brussel kunnen meemaken maar de mooie herinneringen zullen altijd blijven!