Een onvergetelijk uur.

Elke morgen als ik naar mijn wekker kijk en de tijd staat op 7.12, dan denk ik elke keer aan mijn vader.

Jarenlang heeft hij de tram naar Brussel genomen om 7.12 uur om er te gaan werken.

Het was met de buurtspoorwegen, in de volksmond “Boerentram” of de “Vicinal”, zoals hij in Brussel genoemd werd.

Opzettelijk schrijf ik Boerentram met een hoofdletter, want het was een instelling zoals een ministerie. Ik heb er zoveel anekdotes op meegemaakt dat ik er tientallen blogjes kan aan wijden.

Deze tram van 7.12 had wel iets bijzonders, het was een van de eerste versies die volledig gesloten was, de andere modellen waren nog ingedeeld in compartimenten en je moest op en afstappen langs een brede deur die in alle weer en wind geopend was. Meestal hingen er nog een paar wagons aan.

Het was de “S” van Strombeek, hoewel hij in Het Voor, een gehucht van Vilvoorde, vertrok om zo via het station van Strombeek, de kerk, de Rijkendal en de Mutsaard naar Brussel te sporen.

Je moest wel meestal rechtstaan in die tram, maar vooraan kon je er altijd dezelfde mensen aantreffen, het waren echt vrienden onder elkaar. Zelfs na zijn pensionering zijn ze vrienden gebleven.

De tram is ook rond dezelfde periode op pensioen gegaan en vervangen door een bus.

En nu rijden we met De Lijn naar Brussel, maar iedereen kijkt strak voor zich alsof ze van een begrafenis komen, geen contact meer onder de mensen, vlug vlug naar huis en dan naar de fitness, volleybal, minivoetbal…..