Twee Sneeuwvlokken

Het sneeuwde.
Twee vlokken vielen langzaam naast elkaar naar de aarde.
 Ze vielen eigenlijk al een heel poosje naast elkaar toen ze elkaar opmerkten...
'Ook naar de aarde?' vroeg de ene vlok.
'Uiteraard' zei de andere vlok
Het klonk een beetje kort, maar zo was het niet bedoeld, want ook de tweede vlok was blij te worden aangesproken tijdens die lange, lange tuimeldans naar omlaag.
Hoe dichter de zwerm sneeuwvlokken is, hoe eenzamer de vlokken kunnen zijn.
'Mag ik een beetje bij je in de buurt blijven?' vroeg de eerste vlok.
'O ja, dat mag,' zei de tweede vlok gretig.
En ze begonnen een goed gesprek en dat maakte de reis heel wat behaaglijker.
Mijlen en mijlen dansten ze naast elkaar naar de verre lage aarde toe. Eindelijk was het zover.
 Ze hadden elkaar van alles en nog wat verteld.
'Nog een meter of dertig,' zie de eerste vlok.
'Ja, we zijn er zo,' zei de tweede.
'Jammer eigenlijk, het was niet ongezellig.'
'Nog tien meter...', zei de eerste weer, 'nog zes'... 'nog vier'...
'Hou je!'
'Het allerbeste.'
'Het was een fijne reis'...
floep...
Daar lagen ze en ze werden onmiddellijk deel van het dikke witte sneeuwtapijt dat er al lag.
Nu konden ze niets meer zeggen...
Ze waren geen afzonderlijke vlok meer en bleven liggen op de aarde.
 Dat duurde zo een poosje.
Toen dooide het.
 De sneeuw verwaterde... en stroomde in lange stromen naar de zee... daar verdampte het water en de damp steeg weer op naar de hemel... en werd weer water en het water werd weer sneeuw.
Ik weet het, het klinkt een beetje onwaarschijnlijk, maar bij de eerste sneeuwbui kwamen ze elkaar weer tegen, wederom tuimelend in diezelfde witte cadans.
 'Hé, heb ik jou niet eerder gezien?' vroeg de ene vlok.
'Ja,' zie de andere.
'Wat goed je weer te zien!'
'Val je mee?'
En ze sneeuwden nog lang en gelukkig.

Toon Hermans
   

Iedereen heeft zo zijn eigen gedachten.
Zijn rugzak vol of leeg.
Een verleden dat blijft vreten.
Je wilt het verzachten,
maar dat is moeilijk met de rugzak, die je kreeg.
Eens wordt die rugzak minder zwaar;
het verleden kun je nooit vergeten.
Het plekje, dat het krijgt, is daar, waar
de pijn wat is versleten.
Iedereen heeft een eigen persoonlijkheid:
een mens is geen machine.
Wees jezelf in werkelijkheid.
Sommige machines zijn moeilijk te bedienen.
Accepteer dan wie je bent:
jouw persoonlijkheid geeft zelfvertrouwen
en maakt dat, wat je bent, uniek!
Zo is die rugzak makkelijker mee te sjouwen.
Iedere dag een nieuwe start op weg naar jezelf!
En is die dag wat minder mooi,
bedenk dan zelf:
morgen mag ik op een nieuwe hopen!

Vraag

Vandaag is het geluk je deel
en morgen vallen klappen
oh er gebeurt zoveel zoveel
waar wij geen barst van snappen

Soms voel ik me als een ouwe krant
het lukt niet, voor geen meter
soms is de hemel op mijn hand
en gaat het stukken beter

                                    De brief in het nachtkastje
 





In een Engels ziekenhuis stierf onlangs een oude vrouw op de geriatrische afdeling.
Toen de zuster die haar in de laatste levensfase had verzorgd,
het kastje naast het bed opruimde, vond ze daarin geen voorwerpen van enige waarde.
Maar wel lag er een vel papier in, dat de oude vrouw met moeizaam gevormde lettertjes
had volgeschreven. Er stond:
"Wat zie je zuster? Wat zie je? Een kribbige oude vrouw, niet meer bij de tijd.
Een beetje onzeker, met starende ogen.
Een oude vrouw, die met haar eten knoeit en die geen antwoord geeft,
als je met een hard stemmetje tegen haar zegt "Ik wou dat je het nou maar eens probeerde."
Een oude vrouw die schijnbaar niets merkt van de dingen die jij doet.
Die steeds weer iets kwijt is, een kous of een schoen.
Die zonder tegenstribbelen laat doen wat jij wilt.
Die met wassen en eten de lange dagen laat vullen. Denk je dat?
Zie je dat?
Doe dan je ogen eens open, zuster. Je kijkt niet eens naar me.
Ik zal je zeggen wie ik ben, als ik hier zo zit.
Als ik plas op jouw bevel en eet, wanneer jij het wilt.
Ik ben een jong meisje van tien, met een vader en een moeder,
met broers en zusters die van elkaar houden.
Een bruid van twintig ben ik en mijn hart springt op als ik denk aan de belofte die ik deed.
Vijfentwintig ben ik, en ik heb zelf kinderen die me nodig hebben om een veilig,
gelukkig huis te bouwen.
Een vrouw van dertig ben ik en de kleintjes worden snel groot, verbonden door banden
die zullen blijven.
Veertig ben ik. Mijn zoontjes zijn volwassen geworden en uitgevlogen.
Maar mijn man is bij me om te zorgen dat ik niet treur.
Vijftig ben ik - en weer spelen er kinderen op mijn schoot.
Dan komen de donkere dagen. Mijn man is dood. Ik kijk naar de toekomst en
ik huiver van angst. Want mijn kinderen hebben nu zelf een gezin.
Ik denk aan de jaren van liefde die ik kende.
Nu ben ik een oude vrouw
De tijd is wreed. Het is een grap van de tijd, ouderen er als dwazen te laten uitzien.
Mijn lichaam is vervallen, gratie en kracht zijn verdwenen.
En er zit nu een steen op de plaats waar ik ooit een hart had.
Maar... binnen in dat oude karkas woont toch nog dat jonge meisje.
Soms klopt mijn oude hart wat sneller.
Ik herinner me de vreugde en de pijn.
Ik heb weer lief. Ik leef mijn leven opnieuw.
Ik denk aan de jaren die voorbij zijn, te snel vervlogen,
en ik accepteer de harde waarheid dat niets kan duren.
Doe je ogen open, zuster, en kijk.
Niet naar die kribbige oude vrouw.
Kijk eens goed, zuster.
Kijk eens naar... mij."

 
EINDE
 bron;internet