Er zijn geen oninteressante dingen .
Er zijn alleen mensen die niet in staat
zijn zich ervoor te interesseren .

Wijsheid

Wie het weten , spreken niet .
Wie spreken , weten het niet .
Houd je mond stijf dicht .
Houd je zintuigen in bedwang .
Matig je scherpe tong .
Vereenvoudig je problemen .
Maskeer je helder inzicht .
Wees één met het stof van de aarde .
Dit staat bekend als
de oorspronkelijke eenheid .
Je kunt het benaderen noch
op een afstand houden  .
Je kunt het verbeteren noch deren .
Je kunt het eren noch onteren .
Het is het hoogste ter wereld .

         Lao-Tse

Winterkoninkje

Een klein gevlekt winterkoninkje
Verloor plotseling zijn woninkje
Door een zware storm totaal vernield
Het enige dat het vogelke in bescherming hield

In bar en ijzig koud zoeken al de dieren groot en klein
Naar een huisje het mag best simpel zijn
Het winterkoninkje dus heengevlogen
Op zoek naar een beter onderkomen

IJverig en met grote spoed
Zoekt het gevederde beestje hier en daar
Al drukdoende met niet afgelaten moed
Al het bouwmateriaal bij elkaar

Twijgjes blaadjes stukjes hout ineengevlochten
Het stopt alles bij elkaar het ijzig tochten
Het nieuwe huisje is nu helemaal klaar
En ergens...niet ver vandaar

Weerklinkt in heldere tonen
Statig het koninklijke lied
Het nieuwe huisje in een haag verscholen
Je kan véél zoeken
Vinden doe je 't niet...

Twee Sneeuwvlokken

Het sneeuwde.
Twee vlokken vielen langzaam naast elkaar naar de aarde.
 Ze vielen eigenlijk al een heel poosje naast elkaar toen ze elkaar opmerkten...
'Ook naar de aarde?' vroeg de ene vlok.
'Uiteraard' zei de andere vlok
Het klonk een beetje kort, maar zo was het niet bedoeld, want ook de tweede vlok was blij te worden aangesproken tijdens die lange, lange tuimeldans naar omlaag.
Hoe dichter de zwerm sneeuwvlokken is, hoe eenzamer de vlokken kunnen zijn.
'Mag ik een beetje bij je in de buurt blijven?' vroeg de eerste vlok.
'O ja, dat mag,' zei de tweede vlok gretig.
En ze begonnen een goed gesprek en dat maakte de reis heel wat behaaglijker.
Mijlen en mijlen dansten ze naast elkaar naar de verre lage aarde toe. Eindelijk was het zover.
 Ze hadden elkaar van alles en nog wat verteld.
'Nog een meter of dertig,' zie de eerste vlok.
'Ja, we zijn er zo,' zei de tweede.
'Jammer eigenlijk, het was niet ongezellig.'
'Nog tien meter...', zei de eerste weer, 'nog zes'... 'nog vier'...
'Hou je!'
'Het allerbeste.'
'Het was een fijne reis'...
floep...
Daar lagen ze en ze werden onmiddellijk deel van het dikke witte sneeuwtapijt dat er al lag.
Nu konden ze niets meer zeggen...
Ze waren geen afzonderlijke vlok meer en bleven liggen op de aarde.
 Dat duurde zo een poosje.
Toen dooide het.
 De sneeuw verwaterde... en stroomde in lange stromen naar de zee... daar verdampte het water en de damp steeg weer op naar de hemel... en werd weer water en het water werd weer sneeuw.
Ik weet het, het klinkt een beetje onwaarschijnlijk, maar bij de eerste sneeuwbui kwamen ze elkaar weer tegen, wederom tuimelend in diezelfde witte cadans.
 'Hé, heb ik jou niet eerder gezien?' vroeg de ene vlok.
'Ja,' zie de andere.
'Wat goed je weer te zien!'
'Val je mee?'
En ze sneeuwden nog lang en gelukkig.

Toon Hermans