Onderweg

Hoe zal ik straks “mijn volgelingen” terugzien?
Als verkrampte senioren of als montere ondernemers van Neos?
Mijn redactioneel morgenwerk is vanuit Burguete de wereld ingestuurd zodat Vlaanderen seffens kan lezen hoe het er op ons pelgrimsfront aan toe gaat.
Tijd om alles weer in de valies op zijn plaats te krijgen en dan naar de ontbijtzaal.
Alsof ik in een kippenhok aankwam. Wat een gekakel. Hier zitten fitte mensen aan tafel.
Kippen die eten als leeuwen. De keuken kan bijtijds niet volgen. Dan is er geen brood of dan moet er weer koffie bijgezet worden. Sorry, maar onze mensen staan op hun koolhydraten. 
De banaan maakt veel goed als het lunchpakket aangebracht wordt. Het yoghurtje waar ga ik dat veilig in mijn rugzak bergen?
Elke morgen beginnen we op de bus met ons morgenlied. Ze kennen het amper twee dagen en ons pelgrimskoor zingt het luidkeels als een gemeende ode aan de morgenzon die de uitlopers van de Pyreneeën zo prachtig kleurt. “Ultreya e suseya, Deus adjuva nos.”
(Vooruit en hoger op, God helpt ons erbij.) Dat zijn uitgeruste zielen die zo bezield meekelen.
Ik weet hen te zeggen dat van de vier groepen die ik al mocht begeleiden dat ik hier de fitste groep beleef. Ze voelen zich vereerd. Maar wat moeten die dierbare pelgrims van vorige edities nu denken. Sorry, jullie waren ook zeer goed maar het kraakte en het piepte precies een ietsje meer de tweede dag. Pier, onze verpleger of voetverzorger had toen veel werk na de eerste dag. En thans met 33 pelgrims zat onze Pier werkloos. 
“Onderweg” is ons thema van de dag. 
In Cizur Menor laat ik hun “onderweg zijn” vandaag beginnen. Alsof ze de strijd tegen de zondige wereld willen aangaan vliegen zij naar de Alto del Perdón of vrij vertaald over de berg van vergiffenis. Ik vertrek iets later en bij mij lijkt het eerder of ik een rugzak vol zonden naar boven sleur. Ik neem een foto van die lastige bergrug waar wij zondige pelgrims over moeten. Het is alsof wij het tandenspleetje van Guy Verhofstadt gaan vullen.
Onderweg lees ik op een bord: “Pelgrim, weet dat je al een leven lang onderweg bent!”
Het doet ook mij over die toch al respectabele levensweg nadenken.
Ik spreek een paar gedachten in mijn dictafoon. (Als ik er ’s avonds naar luister lijkt het eerder op een hijgtelefoon.)
“Onderweg…” begin ik en ik moet opzij springen voor een tegenliggende mountainbiker die gevaarlijk snel naar beneden duikt. Onderweg ontmoet ik op de weg naar de vergiffenis een gevaarlijke duivel. IK zei het nog op de bus, die mountainbikers zijn het nieuwe gevaar op de camino. En nu roept een hele sliert achter mij om aan de kant te gaan staan zodat hun klimcadans niet gebroken zou worden. Ik kan moeilijk “Buen camino” naar hen roepen; zij die ons als hun hindernis beschouwen.
Die tweewielers zouden ook je gedachtegang helemaal in de vernieling rijden.
Ik hijg mij verder naar boven…
Onderweg denken hoeveel goeds wij al mochten ontvangen. Onderweg denken hoe dikwijls wij ook al eens een moeilijke sorry moesten zeggen.
Onderweg denken met wat ik bezig ben en waarom?
Tegelijk denken aan zoveel mensen die binnen Neos klaar staan om voor ons senioren nog een stralende lente te creëren in de mooi gekleurde herfst van ons leven.
De zachte herfsttinten langs de weg doen ons denken aan onze geliefden zo ver weg en tijdens ons naar boven klimmen zo dichtbij.
In Zaraquiegui – wat een naam – is het tijd om wat op adem te komen. Want nu is het alsof een muur op ons afkomt. 
Wat een mens moet doen om over die berg van vergiffenis te geraken. 
Maar een pelgrim heeft de moed om erover te gaan, bewust dat hij niet de volmaakte mens is. 
Eens boven puft en hijgt hij zonder het te beseffen al zijn misstappen weg. En de windmolens op de rug jagen ze verder naar de sterren van de Melkweg.
Tussen al die windmolens (tussen het tandspleetje van Verhofstadt) staat een indrukwekkend monument van een pelgrimskaravaan. Met een sprekende tekst: “De weg van de wind die zich hier kruist met de weg van de sterren”.
Ik wist niet dat yoghurt een enig middel was om het interieur van je rugzak een poetsbeurt te geven en tegelijk nog lekker is ook. 
De rolkeien naar beneden maken het ons ook niet gemakkelijk. Zweten, zwoegen in zo een hitte terwijl ze in Vlaanderen zitten te bibberen.
Ik kan het niet nalaten. Mijn eerste selfie laat zien dat jullie dienaar enige moeheid probeert  te verdoezelen. 
Voorbij Obanos nog eens halthouden om bij een jong meisje te proeven van een enig zelfgemaakte citroenlimonade. Geef mij er nog een. 
Nu wandelen we tussen zoveel moestuintjes en plots staan we op de parking van ons hotel. Mathias is vanop zijn bus de receptionist van dienst. Hij beloont ons met een elektronische deuropener voor kamer 307. (Is dat durven, mijn privacy prijsgeven.)
Om half zeven staan we weer met zijn allen klaar om naar dat intiem kerkje te gaan in Puente la Reina, naar la iglesia del Crucifijo.
Voor het beeld van de Gekruisigde durven we ons zelf toch ook al eens in vraag stellen.
… Lopen we niet vaak op de weg van doofheid en verstarring zodat we met ons hart niet bereikbaar zijn voor onze medemens…
Where you there when they crucified my Lord. Het lied maakt ons diep stil.
Onderweg hoor ik spontane gelukkige pelgrims. “Toch mooi wat we al mochten beleven…”
Onderweg leer ik weer schitterende Neosmensen kennen. 
Samen onderweg als pelgrim brengt onze harten dichter naar elkaar.

Ons doel is de Alto del Perdón tussen die onderbroken serie windmolens (of het tandenspleetje van Verhofstadt)

Zou yoghurth nu dat enig poetsmiddel zijn? Je zou het eens moeten vragen aan mijn buurman.

Valse schijn van fitheid. Eerlijk, uitgepuft. En dorst, dorst...

Puente la Reina
zondagmorgen 23 september 2018.