|
Ontmoeten
De zon in zondag doet haar naam alle eer aan.
Ze straalt al vroeg en ze belooft ons weer alle warmte.
Ik voel het zweet reeds uit al mijn poriën stromen.
Die onvermoeibare pelgrims zijn weer niet te houden.
Ze drummen zich rond het bronzen beeld van de pelgrim.
Hij wordt helemaal ingesloten door onze zon gebronsde pelgrims. Je ziet hem nog amper, gelukkig dat ze hem een geel sjaaltje omdeden.
Met zo een levendige groep trekken we over de brug van de koningin. Hier willen we de koninginnen van Neos voor altijd in beeld brengen. Hoe kleurrijk! Hoe zonnig! Hoe bekoorlijk, je ziet aan de schaduwen hoe mannen hen ook willen inblikken.
En nu naar het kerkhof van Navarrete. Neen, zoek er niets achter. Zo een levenslust kan je hier niet achterlaten maar je kan ze wel een duw in de rug geven om ze over enige uren in Nájera allemaal terug te vinden.
Het is kwart voor twaalf. Een klokje roept de gelovigen van Ventosa naar de kerk. Terwijl ik door de wijngaarden van de Rioja loop dwalen mijn gedachten naar mijn dorp, waar op hetzelfde uur het klokje ons herinnert aan het aloude angelusgebed.
Gaan we over enige tijd de klank van die klokjes ook moeten missen nu de kerken beginnen leeg te lopen? Mogen we hopen dat de feestklanken over ons dorp, over onze stad nog generaties lang mogen luiden. Mogen we hopen dat de zware trage klank ons nog lang en innig mag doen terugdenken aan die verdienstelijke mens, aan die aangename buur, aan die onvergetelijke Neosvriend, aan die onbekende die men naar zijn laatste rustplaats voert.
De druiven hangen in dikke trossen aan hun ranken, te wachten om eerstdaags geplukt en geperst te worden om dan te rijpen tot die zo lekkere Riojawijn.
Uit heel betrouwbare bron, die ik niet kan vernoemen, hoorde ik dat een Vlaming aanspraak maakt om dit wijngebied in te palmen als de Bacchus van de Rioja. Meer nog, die Vlaming zou lid zijn van Neos. Directeur van Neos, er wachten ons nog mooie momenten. Een suggestie: Wijnfeesten met Riojawijn en voorgezeten door onze Bacchus.
De bewoonde wereld van Nájera nadert. Voorbij een eerste caféterras. Ik hoor overvloedig Vlaamse klanken. Ik laat mij niet verleiden door hun schuimend bier. Ik blijf doorgaan op mijn elan. En hoor ik in de verte nu een nonnenkoor die “Ultreya” begint te zingen?
Wat een eer om mij zo te ontvangen op het afgesproken terras. “Un gran cerveza, por favor”. Ik heb hem verdiend. De meest onwaarschijnlijke verhalen worden thans geboren.
Hoe is het mogelijk. Omdat ik na de Pyreneeënetappe mij als een duivenmelker voelde om mijn pelgrims een na een te constateren kreeg ik gisteren de vraag of ik dokter duivenmelker van de Kasteelmoord in Ruiselede kende. Er is een groot verschil tussen je duivenmelker voelen en duivenmelker zijn. Hoe je in al je onschuld nog in de problemen zou komen.
En toch voel ik mij weer duivenmelker. Het grootste deel is geconstateerd. Een duivenkoppel met elektronische chips verbonden laat mij horen dat zij een dorp te ver gevlogen zijn om de til van Sercu te vinden. Een duw op het gsm-knopje en het duivenkoppel is na een half uurtje weer in de veilige omgeving. Het getuigt alleszins dat ze de grote vorm hebben.
In Santo Domingo de la Calzada vinden we een nieuwe rustplaats maar vinden we in de kathedraal ook de kip en de haan. Al sinds half de 15deeeuw wonen deze twee witte vogels hier. Neen Gaia-aanhanger, ze worden om de veertien dagen vervangen. Men wil alleen maar het mirakel herdenken dat de Duitse ouders meemaakten op de terugweg van Compostela. Ze zagen hun zoon nog levend aan de galg hangen na een vermeende diefstal. De burgemeester riep uit dat het niet kon. Hun zoon was net zo levend als de kip en de haan die op het draaispit aan het braden waren. Op dit ogenblik springen de kip en de haan van het spit en ze beginnen hun kakelend en kraaiend lied.
Waarschijnlijk was dit de reden dat die avond kip aan het spit op ons menu stond.
Een avondmaal dat weer uitnodigt om nieuwe Neosharten te ontmoeten.
Om te vernemen welke wondere interesses onze pelgrims hebben. Om de parate kennis te horen over de gevaarlijke aardstralingen en hoe je ze kan afleiden of omzeilen. Een hele materie.
Maar ook lees ik die avond op het blog van een medepelgrim een poëtische bedenking om mooi af te sluiten:
Je raakt verbonden met een groet
Onthaasting vervangt de spoed
het geeft een onbeschrijfelijk gevoel
onderweg te zijn met slechts één doel.
Maandag in de vroege morgen van 24 september 2018
Santo Domingo de la Calzada
|
