Loslaten

Is bloggen op de camino een verslaving aan het worden?
Kan ik die verslaving nu echt niet loslaten?
Het is misschien goed dat jullie weten wat een pelgrim op een zo gezegde rustdag doet.
Wel ook zij zitten niet stil. Zij houden zich verder in beweging. De een wil het prachtige klooster Miraflores gaan bewonderen. Ja 5 km te voet en 5 km terug. Of verslaafd aan de kilometers ook nog de tocht naar Las Huelgas doen.
Neen, nog zijn ze niet voldaan dan lopen ze nog naar het kasteel of zij belonen zich in een tapasbar met heerlijke tapas of lopen te likken aan een ijsje. 
En jullie dienaar heeft omzeggens de ganse dag op zijn Appleklavier getikt. 
Ik kan toch moeilijk Neos Roeselare vergeten die overmorgen 35 jaar viert. Dat verdient toch een ondersteunend woordje vanop de camino. Ook Neos Tongeren zit zaterdag aan de feesttafel voor hun 35^steverjaardag. Ook zij hebben recht op mijn gemeend applaus met vanop de camino.

In Burgos krijg ik ook de tijd om een schouderklop te sturen naar een ziek mens of een weduwe die wat opbeuring kan gebruiken.
Mijn benen en voeten konden rusten maar mijn vingers bleven maar tokkelen.

Of het nog niet genoeg is wil ik mijn trouwe lezers nu nog wat leesvoer geven op het blog.

Rond 14 uur dwaalde ik rond in de hoofdstad van Castilië, ook op zoek naar een tapasbar. Drie grote tapas, een glas rosé wijn, 6,50 euro. Spijtig dat Burgos zo ver ligt. Leest La Casita van Zottegem deze blog?

Ik was nog te vroeg voor mijn afspraak met de andere pelgrims op het kathedraalplein.
Ik droomde weg op een bank langs de promenade van de Rio Arlanzón.
Ik zag mensen doelloos verder gaan, de een haastiger dan de ander. Gezellig keuvelen zag ik amper. Een oudere man legde zijn arm over de schouder van zijn vrouw. Het was de enige menselijke verbinding die ik zag.

Hebben die andere dat mooi gebaar van omarmen losgelaten?

Zelfs dat bronzen pelgrimspaar kreeg de kunstenaar niet verbonden.

Mijn hersenen gingen weer aan het werk.
Voor mij heeft loslaten alles te maken met vertrouwen en een vertrouwde omgeving.
Als ik mijn vertrouwde habitat met geliefden en al loslaat voor zoveel tijd - ooit zelfs drie maanden - dan is dat omdat ik een heilig vertrouwen in hen heb maar ook omdat zij zich op mij kunnen verlaten.

Ik vraag mij soms af waarom in een vereniging, ja ook bij Neos, bepaalde mensen hun taak als bestuursvrijwilliger niet kunnen loslaten. Waarschijnlijk blijven ze denken dat het niet zonder hen kan of hebben ze de indruk dat ze onmisbaar zijn. 
Je zal mij wél gelijk geven als ik zeg dat die mensen geen vertrouwen hebben in die generatie die klaar staat om dat mooi verhaal verder te schrijven. Is dat niet spijtig? 
Het zou helemaal verderfelijk zijn als het  macht zou zijn die ze niet kunnen loslaten. Macht is zinloos in een vereniging. In een vereniging heb je vrijwilligers nodig die mensen dienen, die naast en niet boven hun mensen staan.

Ik laat mijn hersenspinsels los en ik wil terug naar mijn trouwe volgelingen, zo formuleerden ze het zelf. Een mooier welkom kon ik niet krijgen tegenover dit meesterwerk van gotiek, dat draait het en keert het zoals je wil ooit met veel macht is neergezet.

De machtige kathedraal priemt in de azuren lucht.

Ik laat mijn negatieve gedachten los en loop met mijn mensen rond de verschillende poorten.

Wie gaat mee in de kathedraal? Wie wil een Nederlandstalige audiogids? Ik zal alles gaan voorschieten. Elke dinsdagavond van 16.30 uur tot 18.30 uur is de kathedraal gratis te bezichtigen, slechts drie euro voor de audiogids.
We komen weer op het plein. Wat een drukte om aan een ticket te komen. Net of volgeladen bussen uitgestort werden. De echte liefhebbers hebben het geduld om in de lange rij aan te schuiven. Waarschijnlijk waren dat Neospelgrims die mijn blog van gisteren zeer in de diepte gelezen hebben.
Ik mag alleen hopen dat zij nog een audiogids konden krijgen.

 De vrouwelijke pelgrims die je gesluierd in de rij ziet behoren degelijk bij Neos. 

Dus geen alarm in Vlaanderen, zij hebben zich niet laten bekeren tot moslima’s. Oosterzele en Pittem zouden nog al verschieten.
Zij laten morgen Burgos los en trekken weer als vrome pelgrims verder.

For pilgrim it’s a long way to find out who you are. 
Pelgrim, het is een lange weg om te ontdekken wie je bent… (Enya)

In dezelfde sobere herberg van gisteren krijgen onze pelgrims wat tonijn met groen voor een konijn. 

Een Iberisch varken langzaam gesudderd in zijn jus zal ons deze nacht doen snurken.

Het zoete koekje kan onze nachtdromen misschien hemels zalig maken.
Zaliger dan de engel Michaël die de verdorven zwijnen naar de hel stuurt.

Morgen zal St.-Antonius ons in zijn ruïne verwelkomen.

Buenas noches mis amigos peregrinos.

Chris

Burgos 25 september 2018