|
Verdieping
Neen, niet met de lift op een of andere verdieping van een hotel aankomen om dan te gaan rusten.
Wel al zwetend, al lopend met je geest diep in jezelf komen. Als pelgrim door de weg tot diepere inzichten komen.
Het heeft geen zin om die gedachte te forceren. Laat de camino zelf zijn werk doen.
Je moest het horen. Een bus vol uitgeruste pelgrims. Zij zongen “Ultreya” zonder de minste hulp. Het zijn niet alleen trouwe volgelingen op de weg maar hun pelgrimsvuur laait steeds hoger.
Zij staan in de ruïne van het vroeger San Antón klooster klaar om via Castrojeriz de meseta in te trekken. Onze Neospelgrims zien er allesbehalve krakkemikkig uit. De fotoknip en weg zijn ze.
Een nieuw landschap, een schrale grond waar veel pelgrims schrik van hebben vooral door de eentonigheid en saaiheid van het lopen door die natuur. En toch…
Je hoort in dit dorre land soms heel vruchtbare verhalen.
Sharon een dame uit de US en een jaar jonger dan ik, vraagt met schelle stem waar ik vandaan kom. Neen, in België was ze nog nooit maar hier op de camino al zo vaak. Wat boeit haar zo op de Jakobsweg?
Als kind werd ze eerder door haar moeder verwaarloosd dan gekoesterd. Een vaderfiguur had ze nooit in haar omgeving. Ik maak haar lange traumatische weg van depressies iets korter. Ze las over die wondere weg. Ze kwam naar Spanje en liep haar eerste etappe.
Bij aankomst kreeg ze weer het gevoel dat ze niets of niemand was. In de albergue kreeg ze van de hospitalero te horen dat alle plaatsen al ingenomen waren. Ja, het zal mij maar weer overkomen, dacht ze. De hospitalero zag haar mistroostige blik. Hij deed een deur open van een andere kamer en ze kreeg die kamer voor zich alleen. Heel de verdere weg liep ze met het gevoel dat ze wel iemand kon zijn op haar verdere levensweg. Ze kwam weer thuis en psychotherapeuten konden haar nu overtuigen dat haar probleem tussen haar oren zat.
Ik hoorde een levenslustige vrouw die thans al haar achtste camino loopt. Wat een deur openen, een simpel gebaar met een mens kan doen.
Ik moet ze laten gaan. Zij klimt veel vlugger naar boven dan ik. Toch voel ik mij gelukkig, niet alleen omdat ik een mooie ontmoeting rijker werd maar ook omdat ik tevreden ben over mijn conditie na mijn pijnlijk hielspoorverhaal.
Ik kom boven. Twee pelgrimsvrienden wachten mij op. We stappen samen. Van verdieping zal nu niet veel meer in huis komen. Zijn Gentse klanken doen mij eerder aan klokke Roeland denken. Soms heb ik de indruk dat hij een nieuw woord wil lanceren op de camino.
Waarschijnlijk vindt hij ‘hola’ of ‘buenas dias’ of ‘buen camino’ zo afgezaagd dat hij iedere pelgrim die ons voorbijkomt aanspreekt met zijn Gents ‘heilaba’.
Ze komen uit het land van de rijzende zon en ze schuwen de zon die weer rijkelijk over ons schijnt als de pest. Hun gezicht zie je amper, zeker geen blote arm of been. Of ze zijn bang dat hun gele huidskleur zou verbleken of ze zijn zo preuts om iets bloot te geven.
Omdat gisteren in onze blog over verbondenheid gesproken werd zien we in de achtergrond de verbondenheid van een brug en op het voorplan de verbondenheid van de pelgrim.
Klokke Roeland vindt de weidsheid van die meseta, van die hoogvlakte veel aangenamer om door te wandelen dan onze tocht door het bos op weg naar San Juan de Ortega. Ik probeer in zijn geest te kruipen. Ik vermoed dat zijn geest zo open is als de uitgestrektheid van dit land. Extravert in overvloed, zeker niet zo kleurloos als de povere beige en grijze kleuren van die vergezichten.
In dit gebied ontdek je als het ware de weg naar de hemel. (Zie foto hieronder)
Ver gaan is gaan over de weg die de hemel raakt.
Vér gaan
is zelf weg worden
naar nog ongerepte of verwaarloosde gebieden van je leven
naar nieuwe vindplaatsen van geloof, hoop en liefde.
Onder de hete middagzon wordt het even stil in onze omgeving. Alleen het knersen van onze schoenen in het grijze grint. Het middagdutje van een pelgrim?
De lange weg loopt steeds maar rechtdoor. Klokke Roeland viel plots stil. Komt nu geen einde aan die weg dacht hij in zichzelf.
Nog een heuvelrug over en ginds, zeker nog een klein uur ver, zien we het kerkje van Boadilla del Camino.
In de oase van de albergue in dit kleine dorp komt de ene na de andere pelgrim van Neos neergestreken rond een tafel, nog een tafel en nog een erbij.
We horen sterke verhalen van het front. Al voor de tweede maal viel onze man die alles afweet van magnetisme. Al voor de tweede maal werd hij aangetrokken door de zwaartekracht van de aarde. We kunnen alleen maar hopen dat hij Christus niet nadoet.
Maar dankzij de goede zorgen van twee Vlaamse Veronica’s werd zijn bloedend gezicht gedept en verzorgd. Het doek zal eerstdaags opgehangen worden in het slachtoffermuseum van de camino.
De weg kan hard zijn, niet alleen voor ons lichaam maar ook voor ons stapmateriaal.
Maar op die weg zijn helpende handen steeds kort bij. Scheurt de veter in je schoen dan helpt pechverhelping “Caminando” je snel weer vooruit.
Mijn pelgrimerende duiventil is weer compleet en op tijd binnen. Moest ik een rijke Chinees vinden ik zou hem een prijsvoorstel kunnen doen om zo een getalenteerde duivenkolonie te kopen. Alhoewel ik vrees dat ze liever hier onder hun Neoshemel blijven vliegen. Hier is de hemel nog open en vrij. Hier mag de zon ons helemaan verwarmen.
In het kloosterhotel “San Zoilo” in Carrión de los Condes komt iedereen weer tot zichzelf.
Slechts vier sterren schitteren boven ons bed waarin ik kan dromen van de Heilige DHL die vergeten voorwerpen vanuit Vlaanderen naar de pelgrims op de camino voert.
|
