Neos Pelgrimage 2018
Inhoud blog
  • WELKOM
  • TERUGKEER NAAR EEN NIEUWE WERELD?
  • AANKOMST NEOSPELGRIMS IN COMPOSTELA
  • DE AANKOMST
  • VERBONDENHEID

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    Met 35 pelgrims samen onderweg
    28-09-2018
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.WEGWIJZERS

    Wegwijzers

    Niemand treedt in. Met 33 verlaten we het “klooster” San Zoilo.
    We zitten nog maar pas op de bus en we kunnen al één reden vernemen waarom die dame niet wil intreden.
    Haar telefoon rinkelt. Met luide en klare stem spreekt ze haar vriend aan dat ze klaar zit. En dan nog in vol ornaat. Om te vertrekken natuurlijk. Wat dacht je? Ze zal vanavond eens in alle stilte terugbellen vanop haar hotelkamer. Misschien niet dom want nu konden ze haar waarschijnlijk horen tot in Oosterzele.
    Haar tocht naar León zal haar voldoende inspiratie schenken om het gesprek met de nodige romantiek te kruiden.

    In Mansilla de las Mulas zie je duidelijk het contrast tussen de versteende moeheid van de twee pelgrims en de springlevende vitaliteit van die Vlaamse Neospelgrims.
    Buiten wat blaren, buiten de pijnscheuten in de rug, buiten de oprispende maag, buiten de heup die wat kraakt, loopt alles gesmeerd. Het gezicht van de ware pelgrim kan veel verbergen.

    En weg zijn ze. Volg de juiste wegwijzers naar León en laat je niet misleiden door een wegwijzer die naar een bar leidt. Ook op de camino vind je wegwijzers van de duivel.

    We moeten niet te lang langs de drukke steenweg lopen.

    In de natuur loop ik weer alleen en het is alsof ik met iemand onzichtbaar naast mij aan het spreken ben, alsof ik met mijn schaduw aan het praten ben.

    “Soms is het niet het licht, maar zijn het de schaduwen die je helpen om de dingen beter te zien.” (Olaf Hoenson)

    Het valt ons op dat het toch zo moeilijk is om die alledaagse beslommeringen los te laten. Welk weer is het in Vlaanderen? Gisteren was het maar 7 graden en het stormde. Volgens mijn stappenteller deden we 21 km. De app op mijn smartphone duidde 19 aan.
    Dat kan toch niet de wegwijzer van de camino zijn.
    Onze geest kunnen vrij maken, de weg zijn werk laten doen, dan pas onderga je dat enig gevoel van met geest bezig te zijn. Daarom is het volgens mij zo belangrijk om al eens alleen te kunnen lopen zodat je geest kan dialogeren met die onbekende naast je.

    Ik lees op de muur van een brug een zegswijze die mij doet nadenken:
    La communauté de l’être ce n’est pas la société d’avoir.
    Onderweg probeer ik een korte vertaling te vinden.
    Wat dacht je van: Samenzijn heeft niets te maken met hebberigheid.

    De wegwijzer naar León is niet meer dezelfde als voorheen. Wij moeten niet over de loopbrug. We lopen de andere kant op. Klimmen en ondertussen door een woonwijk komen waar woningen door de crisis nooit afgewerkt geraakten, waarvan de vensters dichtgemetseld werden om krakers buiten te houden, waarop misnoegden met slogans het wanbeleid van de politiekers aan de kaak stelden. 
    Wat mooi kon geweest zijn is thans een wraakroepende schreeuw. Allesbehalve de juiste wegwijzer.

    De gele pijlen die ons nu door de natuur naar beneden brengen laten ons in de verte al die dominante kathedraal zien. Nu gaat het vlug.

    Ondertussen vertelt mijn geest hoe gelukkig hij zich voelt. Happy dat de 74-jarige pelgrim die tocht nog kan ondernemen. Hoe zal hij reageren als zijn geest zal zeggen, neen man het gaat niet meer? Ik vind niet meteen een antwoord. Zou dankbaarheid een antwoord kunnen zijn?
    Dankbaar om de vele tochten die ik wel mocht lopen. 

    Tegelijk denk ik ook aan zoveel pelgrims op het thuisfront die zo graag in onze schoenen zouden lopen maar door omstandigheden dit nooit konden of mochten doen.
    Vriend, ik wil een stukje van je pijn in mijn rugzak meenemen. Als ik over enige dagen mijn steentje aan het kruis, aan het Cruz de ferro, neerleg dan ben ik zeker even bij jou. 

    Ik ben al vroeg in de drukke stad. Ga eens vlug de korte namiddagwandeling gaan verkennen.
    Mijn bezoek in de basiliek San Isidoro is eerder een innig dankgebed. Het gebed van een pelgrim die zich zeer bewust is dat zijn leven één pelgrimstocht is met klimmen en dalen, bergop, bergaf. Soms liever in het dal blijven hangen dan op zoek te gaan naar nieuwe horizonten. Op zoek gaan naar de wegwijzer die ons uit dat dal kan voeren. 
    Ik heb wel de grote hulp van een gids die mij nog nooit in de steek liet. Ik spreek hem nog zo vaak aan met een zin uit het scoutsgebed dat sinds mijn jeugd nooit uit mijn geest is verdwenen. Die korte zin was ook mijn thema toen ik in 2004 van aan mijn voordeur mijn pelgrimstocht naar Santiago begon: “Uw spoor wil ik volgen, waarheen het ook leide…”
    Uw spoor, mijn wegwijzer. Mag dit de wegwijzer zijn van iedereen.

    Zelfs op de weg naar die levendige stad heeft mijn geest een vruchtbaar bad gehad. Straks krijgt mijn bezweet lichaam zijn verdiende douche.
    Op het terras van een cafetaria verschijnen de volgelingen van Neos geleidelijk aan op het appel. 
    Jaagt toch iemand die duif weg. Wist ze dan niet dat die duif mijn H. Geest van vandaag was. Misschien had zij liever een vurige tong over haar hoofd gehad. Want net zoals in het Pinksterverhaal. Er verschenen hun vurige tongen, die zich verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten. Zij raakten allen vol van heilige Geest en begonnen te spreken in vreemde talen, zoals de Geest hun ingaf"

    Het was zo ver. Limburg begon West-Vlaams te verstaan. De Brabander had schrik, de West-Vlaming was skuw, de Oost-Vlaming was schou en de Limburger sjoe. Tot nader bericht kan ik het Antwaarps nog niet invullen.

    De ontladingen op het terras werden soms ijselijk. De foto hieronder is een sprekend bewijs.

    Binnen de kathedraal werd het een dialoog van de tederzachte kleuren van de glasramen met de rustgevende Gregoriaanse gezangen in de achtergrond.

    De parador San Marcos staat in de stijgers maar het kon ons niet deren. We konden toch iets opvangen van zijn nooit vergane pracht en wij Neospelgrims verbonden ons met de bronzen pelgrim op het grote plein.

    Van dit plein naar het plein in Astorga waar het bisschoppelijk paleis van Gaudi staat.

    En aan tafel hebben we niets meer vernomen hoe het stille gesprek op de kamer (in vol ornaat?) doorgegaan is. De oogjes tintelden wel van geluk…
    Ik droom van haar die ik niet naast mij vind.

     



    Geef hier uw reactie door
    Uw naam *
    Uw e-mail
    URL
    Titel *
    Reactie *
      Persoonlijke gegevens onthouden?
    (* = verplicht!)
    Reacties op bericht (0)

    Archief per week
  • 09/09-15/09 2019
  • 01/10-07/10 2018
  • 24/09-30/09 2018
  • 17/09-23/09 2018
  • 10/09-16/09 2018

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de regels? Meld het ons!
    Gratis blog op http://blog.seniorennet.be - SeniorenNet Blogs, eenvoudig, gratis en snel jouw eigen blog!