Verbondenheid

Voetverzorging in salon Pier om 7.00 uur.

Ontbijt vanaf 7.30 uur.
Met de bagage vanaf 8.15 uur, wij willen om halfnegen vertrekken.

Neospelgrims mogen begeleiden naar Compostela is mogen rekenen op de stiptheid van ondernemende senioren.
Nog voor de afspraak van 8.30 uur zijn we al aan het rijden over de zeer rustige autoweg naar Sarria. Op de Vlaamse radio zou je op maandagmorgen al 200 km file aangekondigd krijgen rond die ring en rond die singel.

Op de bus vertel ik nog een ritueel van de pelgrim.
Veel pelgrims trekken na Santiago nog naar Muxia waar ze dan een kledingstuk verbranden. De symboliek ervan is dat ze na hun pelgrimstocht een nieuw leven willen ingaan.
Wij doen dit niet. Maar ik vertel dat ik pas van wandelbroek zal veranderen na aankomst in Compostela. 
Zo begint voor mij een nieuw leven door het aantrekken van een nog ‘verse’ wandelbroek.
Iemand uit het Brabantse vond dat er al nieuw leven in zijn broek kwam. Weer een camino wonder?

Om 10.00 uur vliegen mijn volgelingen uit de startblokken. 22,5 km door een glooiend land.

Het kan toch niet anders of Neos moet een zonnige vereniging zijn. Nog geen ogenblik heeft ze ons verlaten sinds wij in St.-Jean-Pied-de-Port begonnen zijn. 
Of zou het zo zijn dat Neos enkel zonnige mensen aantrekt?

Nu lopen wij de een na andere hórreo voorbij waarin maïs en andere granen gedroogd worden voor ze gemalen worden. Zo typisch in Galicië. 

In het woord Galicië klinkt Gallia, Wales. En met die Keltische invloed word je hier meteen geconfronteerd. Ik hoor in de verte een melodie op de doedelzak. Na een bocht in de schaduw van een loverdak speelt een rijzige man op zijn Galicische doedelzak. Alsof hij ons duidelijk wil maken dat wij in zijn Keltisch land te gast zijn. En dan zie je al die stenen omheiningen in al die grasvelden. Je waant je in Ierland of Schotland.

Een signaal op mijn gsm doet mij verschieten. “Ik ben in een prikkeldraad gevallen…” Je loopt tussen en langs al die opgestapelde stenen die de velden van elkaar scheiden en dan ligt daar een stomme prikkeldraad die een van onze pelgrims te val doet brengen. Pier adviseert via sms om voorlopig met een propere zakdoek de wonde af te binden.

Er is voldoende gelegenheid onderweg om iets te drinken, om iets te nuttigen. 

Inderdaad, de weg van de laatste 100 km lijkt mij eerder een kroegenweg dan een kapellekesbaan. 
Al sinds 2001 ken ik die weg en ik sta versteld hoeveel eethuisjes en uitnodigende terrasjes er al bijgekomen zijn. Ideaal om een kroegentocht te organiseren. Een nieuw evenement voor de pelgrim die niet zijn laatste 100 dagen viert maar wel zijn laatste 100 km.

Het verdronken dorp Portomarin komt in zicht. In het stuwmeer waar het water zeer laag staat zie je nog de oude brug die in de jaren vijftig de oevers verbond maar zie je ook de ruïnes van de vroegere huisjes. En je denkt… Misschien is dit het huisje van een oud koppeltje dat geen ander keuze had dan ergens anders gaan in te trekken. Hun stekje waar ze generatieslang zo mee vertrouwd waren. Misschien werd het hun dood. Mogelijk liggen ze nu op de andere oever begraven terwijl de bouwval van hun huisje hier in het water verdronken ligt.

We gaan de nieuwe brug over het stuwmeer. Ik neem mijn pet af voor ze ik zie verdwijnen in de diepte. Is het nu nog niet genoeg: nu moeten we die hoge steile trap nog naar omhoog. Een diepe zucht en ginds zien we onze grijze koets Sercu. Pier heeft ondertussen onze ongelukkige pelgrim al verzorgd. De moed om door te gaan straalt op haar gezicht.

We lopen door het dorp waarin de historisch waardevolle gebouwen steen voor steen weer werden heropgericht zoals die burchtkerk.
Een terrasje en luisteren naar de kleurrijke verhalen van onze pelgrims is deugddoend.
Er waren er zelfs die voor de afdaling de moeilijkste weg kozen, die zich op hun poep naar beneden lieten slieren.

Kom, lieve mensen, we hebben nog een 85 km autorit voor de boeg richting San Marcos. Dit is een wijk van Compostela. Wij liggen gelogeerd met uitzicht op de stad maar morgen zijn we zo dichtbij bij de vertrekplaats van onze laatste tocht. Niets verkeerds gaan interpreteren. Ik bedoel de tocht naar ons einddoel.

Mijn volgelingen zijn morgen op weg om volgelingen van Jacobus te worden. Ik geef ze graag aan die heilige man over. 
In een avondwake in een stemmig kapel in het hoteldomein laten we de film nog eens terugspoelen van wat 12 dagen geleden begon.

Nog onbekend voor elkaar leerden we elkaar langzaam beter kennen.
Welke prestaties op fysiek gebied hebben jullie geleverd.
Het bracht jullie als een groep pelgrims nog dichter bij elkaar.
Verbonden worden door samen als pelgrims onderweg te zijn.
Een tocht naar het Cruz de Ferro. Een tocht met je hart naar andere harten.
Harten van al je geliefden. Ze leven diep in je herinnering of ze leven met je mee op het thuisfront. Een tocht die je verbindt door de liefde waarvan je hier nog sterker bewust wordt.
Ik heb jullie de weg getoond.
Jullie hebben de weg gevonden.
Hoe jullie die weg bevonden hebben is jullie verhaal.
Schrijf dit verhaal diep in jullie hart.
Een verhaal om blijvend te koesteren?

33 mensen, 33 verschillende karakters, maar 33 pelgrims op tocht, op de camino waar vreemden vrienden worden.

Aan de vooravond van ons einddoel willen we samen dat stemmig avondlied zingen:
“O Heer, d’avond is neergekomen…
…wij danken U voor wat w’ ontvingen
en vragen Heer, verlaat ons niet…”

De avond valt over het land van Jacobus.