Hieronder lees je het meest recente verhaal.
Wil je alle verhalen chronologisch volgen dan moet je helemaal naar onder scrollen.

El Alto del Perdón

Het pédicure-salon Pier meldt slechts twee bezoeken deze morgen. Alleen maar om te zeggen dat dergelijk laag cijfer uitzonderlijk is na een calvarietocht als gisteren.
Ik noteer enkel, denk niet dat ik de bijverdienste van die lieve man controleer. Het is gewoon om mijn statistieken up-to-date te houden. 

Nu ik aan mijn laatste “Vuelta de peregrinos” bezig ben, kan ik misschien over enige tijd een boekje uitgeven vol met tips voor de toekomstige Neospelgrims, die na het lezen van mijn blog zich in blok zullen aanmelden.

Hoe heerlijk de akoestiek in de refter (toch moeilijk om deze kille kelderruimte als ontbijtzaal te omschrijven). Het geschuifel van de ijzeren stoelpoten over de stenen vloer kan beslist een nieuw geluid worden op Tomorrowland. 

Mathias heeft zijn kraam uitgestald: broodjes met kaas en ham, een appeltje voor de dorst, een yoghurtje als toetje, een koekje als tussendoortje en een flesje water om het verloren zweet te compenseren.

Nu verneem ik pas de oorzaak van de val van een van onze kranige pelgrims. In het vervolg geen boterhammen meer met ei en spek. Persoonlijk vond ik het een zeer lekkere keuze maar ik heb geen spreken, ik eet ze terwijl ik op het klavier van mijn laptop aan het tokkelen ben. Absoluut geen vergelijk met het beulenwerk die pelgrims op de ruige flanken van die Zuid-Franse bergketen moeten afzien. Toch moet er iets van mijn hart: als ik gisteren het schoeisel zag van die lieve pelgrimsvriendin wist ik meteen dat spek met eieren een uitvlucht was. Had Hannibal deze sandalen gezien, dan was hij er nooit aan begonnen om de Alpen over te steken met zijn troep olifanten.

Wij vergeten het verleden. Het is vandaag om doen.
Vandaag kunnen we onze fouten van het verleden vergeten, kunnen we fouten van andere vergeven. 
Vergeten en vergeven.
Het begint goed: ik heb dit zalfje vergeten, mag ik gauw nog naar de kamer?
Op de losplaats in Cizur Menor: ik heb mijn portefeuille en pet vergeten. Ja, wat nu?
Dank voor de vlugge actie van de vlot Spaanssprekende peregrina. 
Oei nu voel ik het, ik vergat mijn broek toe te ritsen.

We gaan vandaag over de Alto del Perdón, letterlijk vertaald over de berg van vergiffenis.
De fouten vergeten die je aangedaan werden is niet altijd eenvoudig. Trouwens door te vergeten kan men immers geen lessen trekken uit wat er fout is gelopen.
Vergeving betekent ook niet dat men onrecht zo maar moet laten gebeuren. 

Zoveel pertinente gedachten om op je persoonlijke bezinningstocht een eindje zoet mee te zijn.

Op de berg van de vergeving zie je windmolens zo ver je oog kan reiken.
De eentonigheid van het zwiepend geluid van die turbines wordt aangenaam gebroken door die roeste pelgrimskaravaan waarvan ik in 2001 dacht dat dit het gevecht van Don Quichot tegen de windmolens moest verbeelden. In 2004 wist ik al beter: Dit is de weg van de wind die de sterren (van de Melkweg) kruisen.

Deze vermaarde plek op de camino is zonder twijfel een van de meest gefotografeerde plaatsen op de camino.

Vroeger zou hier een kerkje gestaan hebben. Toen konden hier pelgrims die hun tocht naar Santiago niet konden afmaken vergeving krijgen van hun zonden.

Een hommage van de kinderen en familie aan Gabriël Van Hauwermeiren die in 2002 de camino van in Veurne liep in 100 dagen.

De man met de acheruitkijkspiegel op de zonnehoed.

Maar onze pelgrims zien er zo gezond uit dat zij Compostela zullen halen. Of zij zonder zonde zouden zijn, neen, dat geloof ik niet. Bovendien hij die zonder zonde is dat hij de eerste steen gooit. 
Ik vind de ideale steen, niet om te gooien maar om over enige dagen af te leggen aan het Cruz de Ferro. Een steen vol symboliek, je ziet er mijn zondevlekken zo in afgedrukt. 
Alle moeite om hem zuiver te krijgen is tevergeefs. Dit wordt mijn laatste steentje dat ik dan aan dat hoge kruis zal afleggen. Ik wil de camino definitief verlaten met een rein zieltje. 
Ik heb geen schrik dat ze me in Spanje gaan vasthouden. Trouwens dit steentje heeft volgens mij niet de minste archeologische waarde, het blijft in zijn land van oorsprong.

Geen stevigere absolutie dan de inspanning van onze pelgrims over dit nijdig bergpad.
Ze ontvangen uit handen van Mathias de sleutel niet van de hemelpoort maar van de bescheiden deur van hun cel in hotel Jakue, Baskisch voor Jacobus.

Rond zes uur zie ik op de afgesproken plaats uitgedoste heren en fleurige dames.
Met dit keurig gezelschap ga ik naar het stemmige kerkje in Puente la Reina.
Aan de voet van El Crucifijo, de gekruisigde, vragen wij vergeving, wij beamen het met het refrein van ons lied: “Ultreya e suseya! Deus adjuva nos”.
In een gedicht van Toon Hermans horen we een toepasselijk zinnetje:

“…Hij had het over anders leven,
over vergeten en vergeven.
Over elkaar de hand toesteken
en over samen brood te breken…”

Was jij daar toen ze mijn Heer aan het kruis sloegen, toen ze hem in het graf legden?

Hoe toepasselijk klinkt hier die indringende gospelsong: 
“Were you there when they crucified my Lord”?
Ik zing die song zo graag, hier nog meer met ziel en hart.

Vergeten en vergeven, zo mooi als het kan.

…En vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven aan onze schuldenaren…