Onderweg

De eenmansredactie van de Compostelablog was om 5 uur uit de veren.
Waarom zo vroeg? 
De lezers willen hun krant toch ook zo vroeg mogelijk in de bus zien vallen.
Ik zou niet graag horen zeggen dat het nieuws van onze pelgrims al in een Vlaamse krant te lezen was.

De verbinding met internet is weer noppes. Gelukkig dat ik mijn tekst had opgeslagen. Driemaal verdween hij van de blog. Opnieuw die foto’s laden. En ik mag niet luidop vloeken want het is nog zo vroeg en bovendien zijn de kamermuren allesbehalve geluid geïsoleerd. 

Het hangt mijn voeten uit. Mijn eigen hotspot brengt redding en eindelijk kan ik mijn voeten beginnen masseren met Nivea.
Ja, je hoort het goed. Ik stap mee vandaag. Het is trouwens mijn plicht om als zondaar over de Alto del Perdón te klimmen. Zoveel ingehouden vloeken, zoveel pacharáns gedronken, zo vaak dit en dat, en niet mee gestapt over de Pyreneeën. Oei, mijn arme pelgrimsziel.

Het valt echt op in de ontbijtzaal. Ze zien dat ik in wandelkledij verschijn. “Ah, Chris gaat mee wandelen.” Ik vertel hen niet dat dit mijn boetekledij is. Donkerblauwe broek, symbool voor mijn zondig leven. Wandelhemd met groene hoofdkleur, symbool voor de hoop op vergiffenis.

Onderweg probeer ik op de car met wat weetjes mijn gezellen de indruk te geven dat met mij alles opperbest gaat. 
“Tous les matins nous prenons le chemin…” Ons ochtendlied doet de zon verschieten. Ze komt heel voorzichtig piepen achter dat donker wolkengordijn.
Ze is ons vandaag buiten alle verwachtingen goedgezind. Geen druppel regen wel voldoende druppels zweet.

Drinkfles gevuld. De wandelstokken op de juiste hoogte gebracht. Een venijnig windje in de flank en een ander ontsnapt mij zonder veel lawaai. Niemand ondervindt hinder.
Ondertussen is de Vlaamse pelgrimsmeute al ongeveer 10 minuten vertrokken. Ik hou mij liefst op de achtergrond. Zo zien bekenden mijn lijden niet. En geef ik vast de indruk dat alles onder controle is.

Het weinige lover langs de weg kleurt roestbruin. Bladeren dwarrelen door de wind omhoog. Juist, de herfst is vandaag begonnen. Ik heb het gevoel dat hij in mijn lichaam ook begonnen is. De knie- en heupgewrichten krijgen hulp van mijn wandelstokken. Mijn bloeddruk krijgt hulp van een pilletje. Mijn kortademigheid legt mij het tempo op van een zeventigplusser. Toch ben ik blij als ik in het kerkje van Zariquiegui even mag pauzeren. Ik werd er vereeuwigd, dus ik heb een duidelijk bewijs. Wacht als ik de foto krijg. 

En hier is dan het fotobewijs. Merk de fitheid op van de boeteling in zijn boetekledij.

Ik kreeg zelfs meer. 
Ik kreeg lof voor mijn blog. Dank voor die warme waardering. Mijn ijdelheid gebiedt mij om dan maar verder te bloggen. 
De rust in het kerkje, een dankgebedje, een kaarsje en daarna op een bank een ferme slok water en een sappige appel. Voldoende vitamines om verder naar het spleetje van ‘Guy Verhofstadts gebit’ te klimmen. Waarschijnlijk een moeilijke voor outsiders. Snelle uitleg: Er is een onderbreking (een spleetje) in de met regelmaat opgestelde windmolens.

Het duurt bijna 45 minuten om 2 km omhoog te klimmen. De molenwieken draaien sterk. De wind waait stevig op de hoogte van de vergiffenis. Zou de wind ook mijn zondenlast over het Navarraland meevoeren.

Ik hoor het graag van de controlepost. Een sterke groep Vlaamse pelgrims heeft zonder veel problemen de Alto del Perdón overwonnen en dat na het zware parcours van gisteren. Al verschillende laten zich over de keien naar beneden rollen tot in Uterga.
Ik krijg zelfs berichten binnen van een selecte groep die nog een omweggetje maakt over Eunate met zijn wondermooi Romaans kerkje.

Ik ben echt nieuwsgierig om straks hun enthousiasme te ontmoeten.
Mijn woorden waren nog niet koud of ik zag al blinkende gezichten op de foto’s verschijnen via whatsapp. Trouwens jullie zien het zelf de gezichten blinken niet met een zalfje van thuis meegebracht maar wel met iets vochtigs en een schuimend kraagje. Deze heilige San Miguel wordt in Spanje met liters aanbeden.

PELGRIMSENTHOUSIASME NA 2 ZWARE ETAPPES.

Klinkt het niet wat hoogmoedig als ik mij de begeleider of dienaar moet noemen van deze geweldige groep pelgrims? 
Het is niet omdat ik die camino relatief goed ken dat ik meer zou zijn dan hen, integendeel, wij vormen samen een groep pelgrimsgezellen.
Ik voel mij al heel tevreden dat ik hen de weg mag tonen.
Hoe lang nog? De leeftijd begint een rol te spelen. De herfst van mijn leven.
Het zal wegen als ik moet beslissen om die mooie taak te moeten afgeven.
De weg waarop vreemden vrienden worden is een uitspraak van mij. Van niemand anders.
Ik kan getuigen en met mij ondertussen al zo veel andere dat veemden op de camino snel vrienden kunnen worden. 

Lol verkopen, peper en zout in een blog mogen schrijven dat is een geneugte.
Maar op een pelgrimsweg ook een beetje de weg naar het hart mogen tonen dat is een aangename opdracht.

AAN DE INGANG VAN EL CRUCIFIJO MAG IK EEN BEETJE UITLEG GEVEN.

Toen ik “mijn volgelingen” – ik voel mij zeker geen goeroe of een ander geloofsextremist – deze avond uitnodigde naar een stil moment van bezinning in de kerk van El Crucifijo, de gekruisigde, kon ik nooit vermoeden dat met een paar teksten, met een lied als “Where you there when they crucified my Lord” mensen zo innig stil kon krijgen, zo diep kon raken. 

Samen één in een kort moment waarin wij een beetje naar onszelf op zoek waren. Wie zijn wij met onze gebreken en gaven?

Dank aan die God van liefde die ons met eenvoudige evangelische woorden kan samenbrengen en doen bezinnen.

Ik mag warme waardering ontvangen. Eerlijk, het raakt mij. Oprechte dank ervoor.
Maar is dit niet een beetje mijn missie om vreemden die ondertussen al vrienden werden ook de kracht van die camino via het hart te tonen. Een weg die ik moeilijk kan verlaten. Een weg waarop ik dankzij mijn bijna 20 jaar pelgrimservaring zoveel innerlijke rijkdom ontdekt heb. Hoeveel harten heb ik niet mogen ontmoeten?

ALS PELGRIMS SAMEN ONDERWEG. OOK OP DEZE CAMINO WORDEN WE ERAAN HERINNERD DAT WE ALTIJD ONDERWEG ZIJN.

Ik geniet stilletjes na op een terrasje. Ik krijg mooi gezelschap. Wij gaan samen eten. En wil je nu wat weten? Wat is uitgelekt na ons avondmaal van gisteren? Wie heeft mijn blog over dat kippenhok van gisteren de wereld ingestuurd. Wij krijgen vanavond salade met maïs.

Gelukkig dat whatsapp bestaat. Nu moet ik niet meer staan kraaien in het kippenhok. Mijn kippetjes zijn ondertussen al zeer sterk digitaal gevormd. Ik heb een groep aangemaakt: “Compostelakippen”. Met één klik zend ik hen geluidloos alle afspraken. 

De vis was volgens mijn buur zeer lekker maar ik wist niet dat ze hier in Puente la Reina ook West-Vlaamse stoverieë konden maken. Toen mij overbuurvrouw dat met zoveel smaak aan de ober vroeg heb ik haar in haar keuze gevolgd. En of het goed was. Stoverieë is wel heel wat anders dan onze ordinaire stoverij.

Het is jullie pelgrim, die onderweg zoveel moois mocht horen en voelen, die aan het eind van die eerste herfstdag graag naar zijn bed wil gaan. In slaap vallen met zoveel mooie herinneringen die in de loop van de nacht op mijn harde schijf gebrand worden.

Pelgrims van mijn hart, morgen lopen wij door de Rioja. Bloedrood is haar wijn, zo smaakvol en vooral hartverwarmend en -verbindend.

Chris