|
Een week geleden bood ik een vriendin aan om mee een tentoonstelling te bezoeken. Ik dacht dat ze dat wel leuk zou vinden.
Een hele week wachtte ik op haar antwoordje terwijl ik merkte hoe mijn mail diezelfde dag gelezen werd. Maar goed... ze moest het wellicht nog eens nakijken....
De dag zelf dat de tentoonstelling opende, kreeg ik pas een antwoord. Ze wist nog niet meteen wanneer ze kon, ze wilde eerst checken bij haar kinderen. Ze zou me bellen.
Na die week en wel de voorlaatste dag van de tentoonstelling wachtte ik tevergeefs op een 'ja' of een 'neen'... en besloot dan maar zelf te telefoneren. Omdat mijn dochter slechts die dag kon, zou ik dan vast met haar alleen gaan.
Toen ik haar dus zelf telefoneerde, hoorde ik de woorden die ik al vaker hoorde... dat ze net aan me dacht....
Ik ben er vet mee... dat ze aan me denken... maar verder komen ze blijkbaar niet... telkens opnieuw en opnieuw.
Ze liet me weten dat ze die dag niet zou kunnen. Maar....liet ze weten, morgen misschien. (vandaag dus)
Het is ondertussen 14.38u en ik ontving geen telefoontje... Ik gaf het op...
De tentoonstelling sluit vandaag om 17 u... Het is een eindje rijden en ik kan niet als een soldaatje klaar staan als ze binnen een uur zou laten weten dat ze nog kan... Het zou te laat zijn of zo nipt.... Alsof ik geen leven heb. Ik heb net geen leven door mensen die me zo behandelen. Als ik een afspraak met mensen hou ik me daaraan. Tenzij ik ziek word. Maar anderen... die laten je ergens onderweg bungelen... afspraken maken, lijkt niet meer van deze tijd. Je mag mooi afwachten of je nog aan bod komt. Het is een maatschappij geworden waarbij zelfs mensen behandeld worden als 'artikels'.
Het is triest dat ik steeds meteen op een aanbod van anderen reageer... ondanks mijn persoonlijkheidsstoornis blijkbaar meer rekening kan houden met- en meer respect kan opbrengen voor- anderen... dan de omgeving waaronder vrienden..... Hoe zij met mij omgaan... het is meer dan bedroevend te noemen.
Doodop nu van alle klussen die ik ondertussen verrichtte, de inspanningen om de druk die er door het wachten en in het ongewisse gelaten worden is komen te ontstaan op die manier onder controle te houden.
Ondanks mijn inspanningen om de ellende binnen mezelf tot een minimum te beperken, is dat na al die uren mislukt. Heb zelf een warme douche genomen. Maar wat baten al die technieken als je op die manier behandeld wordt?
Heb uiteindelijk besloten haar nooit meer iets aan te bieden. Haar en nog meer mensen die me net zo behandelen. Ben het moe, ik ondervind er enorm veel hinder van. Ik durf zelfs te beweren dat mensen zonder stoornis dit evenmin leuk zouden vinden.... Mensen worden tegenwoordig meer en meer behandeld als 'artikels'.
Jaren heb ik niets meer voorgesteld aan vrienden (en familie)... en liet het aan ze over. Om zulke pijnlijke situaties te vermijden. Zij stelden iets voor, ik zegde toe en dan nog lieten ze op de valreep weten dat het niet kon doorgaan. Zo jammer toch hé...
Hoe lang hou je zulke situaties vol? Ik beken dat ik nu al over mijn limiet zit.
Ze schenen me te zien als een artikel in een warenhuis... Als er iets 'interessanter' op het toneel verschijnt, wordt het blijkbaar automatisch als 'normaal' beschouwd de mens waarmee je iets afsprak, te dumpen.
Het heeft me allemaal zoveel pijn gedaan... zoveel onnodige stress en leed bezorgd. Altijd dat gevoel behandeld te worden als een 'ding'. Mensen zijn geen 'dingen'...!
Ben me dus vandaag zeer ernstig gaan afvragen of ik vrienden heb. En wat de vriendschap die ik te bieden heb, ze waard is. Blijkbaar niet veel.
Hoe hier mee om te gaan? Niet meer... ik zet er na jaren op die manier behandeld te zijn, een streep over. Vast niet het 'verwachte antwoord....
|
