Op dat moment verzacht het de pijn en maakt het dat ik vrij goed functioneer... maar erna, de volgende dag, besef ik hoe dit de ellende slechts zal vergroten.
Het is een andere manier van mij om mezelf op een eerder subtiele manier te verwoesten. Ik weet wat er gaat gebeuren als ik het niet doe ophouden. Als ik mijn zelfrespect verlies, weet ik hoe ik daarop zal reageren. Ik zal nooit verdoofd genoeg zijn en blijven om dat NIET te beseffen. Ik zou met mezelf nog minder verder kunnen leven.
Hoe vaak ik me al voornam nadat ik de drie glazen overschreed, daarmee te stoppen... Telkens wanneer ik opnieuw behandeld word als een ding, iets wat zo moeilijk om dragen is, drink ik het weg.... de erge pijn die dat voortbrengt.
Mijn omgaan daarmee, iets wat mij helpt, is dat ik telkens water ga drinken... Gek genoeg helpt dat... Alsof mezelf volgieten met een ander vocht toch deels aan dat gevoel van 'wegdrinken' voldoet. Vreemd is dat... maar misschien moet ik daar nog meer aandacht aan besteden.
En verder weggaan, hier vandaan... dat durft ook helpen, op voorwaarde dat ik niet te vermoeid ben nadien... of teveel indrukken te verteren kreeg.
Omdat dit bijna onvermijdelijk toch al te vaak gebeurt, heb ik daar ook een 'hulpmiddel' voor. Rusten. Wie had ooit kunnen vermoeden dat 'rusten' echter zoooo ontzettend moeilijk kon zijn? Rusteloos, altijd op de vlucht... voor die pijn... voor die leegte... voor die ontreddering... zo vaak aanwezig... al is ze meestal net zo onzichtbaar voor de buitenwereld.
Het lijkt soms alsof ik daardoor nog meer van die klappen krijg... omdat ze menen dat ik niets voel of zo?
Het is ook pijnlijk om niet als waardevol schepsel behandeld te worden. Respectloos. Niet voor vol aanzien.
Daar waar ik wel als een waardevol wezen behandeld word ... daar voelt het bijna altijd goed, veilig, warm, deugddoend... maar hoe zeldzaam zijn die plekken...!
Misschien moet ik er meer naar op zoek.
Misschien vind ik die daar wel waar ik binnenkort kan beginnen. Ergens geeft het me hoop... dat het daar wel veilig gaat zijn... veiliger... en dat ik er rust zal vinden... en er niet betutteld zal worden.
Ook bij mijn huidige hulpverlener word ik niet betutteld.
Toch geraak ik steeds meer de weg kwijt in mijn leven. Omdat ik ook de hoop, het geloof en het vertrouwen zowat geheel verloor... En liefde, het veilig graag mogen zien.... Als ik dat bij tijden nog kan voelen... dan lijkt dat voor sommigen bedreigend... alsof ik en het leven in mij werkelijk vernietigd moet worden... al wat en hoe ik ben... wat me net dicht bij mezelf brengt... lijkt door anderen beschimpt of bespuwt of me misgund te worden... of vinden ze bedreigend omdat ze het benijden.
Ik vind leven op die manier, tussen mensen als net vernoemde, ondoenbaar geworden. Ondraaglijk.
Misschien dat het in die andere omgeving anders wordt en ik daar moed uit kan putten.. en energie... om sterker grenzen te trekken en me afdoende te beschermen tegen pijnlijke, kille reacties en ze beter van me kan laten afglijden.
Het doet pijn en maakt me verdrietig, dat besef... maar ik denk ook dat het goed is, dat ik dat besef.
Hopen dat ik hier ooit uitkom, dat durf/kan ik niet (meer) maar die kleine zijdelingse glimpjes hoop op 'gezonde' hulpmiddelen zoals wat ik binnenkort ga beginnen, die zijn toch ook belangrijk? Die brengen toch mogelijk stilaan meer allesomvattende hoop dàt het anders kàn worden?
Ik moet stoppen met dit blogje want de pijn laait erg op... het gevecht tussen hoop en angst? Tussen verlangen en angst om die dikke, gevaarlijke maar vaak onzichtbare muur, met stroom en prikkeldraad... waar je op onverwachte tijden voluit tegenaan botst en ze je nogmaals voor dood laten liggen.
