
Ik sloot mezelf op met honderdduizend sleutels. En weer vrijgegeven bij
zonsopgang tot vrijheid. Ik zei tegen mezelf dat de ziel was overleden,
was er niet een vonk van verlangen in mij wat ik bouwen lock jezelf uit
het glas, van de fragmenten van verbrijzelde hun verwachtingen. En rond
zijnmuren zal ik bloemen planten. Laat ze mijn rusteloze ziel genezen.
En opstandige dromen en gekke dromen. Mijn kristallen vrede zal nooit
breken.Door te leren gewoon met hen leven in harmonie. Solitude sjaal te
pakkenzijn schouders, in een wereld van gebroken illusies langzaam gaan,
controleren, misschien, de tijd echt geneest ...
Groetjes van een vriend...
..
..
26-06-2018 om 08:23
geschreven door 🌼Fernand .🍀
|