Ode aan mijn schoonmoeder “ Marietje “xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Achtjaar heb ik het genoegen gehad, haar te mogen leren kennen een vrouw met een groot hart, waar plaats was voor alle mensen in het bijzonder voor kinderen,  ziekenen minder bedeelden in dit leven.

Ik blijf haar zien in haar jurk waar de onderjurk onderuit kwam, staande voor het hekje om snoep uit te delen aan de jongetjes uit de buurt, die haar hiervoor een heerlijke knuffel gaven, waar zij zo’n enorme behoefte aan had!

Een warm gevoel kreeg en krijg ik nog, als  zij mij voorstelde als haar schoonzoon, want dat was ik voor haar ook al was ik niet getrouwd met haar “Miem” zoals zij liefkozend Charmaine noemde.

Bijzonder was de samenstelling, als de hele familie bij elkaar kwam.

 Een buitenstaande heeft nimmer kunnen zien, dat zij niet vijf maar drie dochters had, het waren allemaal haar dochters die zij in haar hart had gesloten, ieder natuurlijk met een apart plekje. Ook de buurt en niet alleen de buurtjongetjes zullen haar missen, maar ook de diverse buren waar zij bijna dagelijks voor kookte en ook  altijd voor iedereen een luisterend oor had.

Nimmer krijg ik meer uit haar bibberende handen een kopje koffie en ook die bijzondere oogopslag zal ik nooit meer van haar zien, maar vergeten zal ik die nooit. Zij is plotseling van ons heen gegaan, wat zullen wij ieder op zijn manier haar  missen.  De dood is voor mij een zwart gat en er is nog niemand terug gekomen, om ons te vertellen hoe het aan de andere kant is.

Ik zal aan haar blijven denken, als een milde vrouw met haar zorgen en verdriet in dit aardse leven.

ECOS