Een gedumpte vader, kan ik niet rouwen.

Als gedumpte vader kan ik niet rouwen.

Bij iedere begrafenis of crematie die ik bijwoon, sterft er iets

van binnen in mij.

Twaalfjaar geleden, hebben mijn dochters mij bij het oud vuil gezet.

Gemanipuleerd door hun gefrustreerde moeder.

Zonder enige zelf reflectie, hebben zij het contact met mij verbroken.

Intelligente dochters, maar geestelijk arm.

Jaren heb ik verkondigd dat zij mijn kinderen, een goede moeder hadden!

Nu weet ik dat dit niet zo is, daar een moeder nimmer een kind mag manipuleren, dat is heel direct “kindermishandeling”.

Toch van mijn kinderen blijven houden, is iets wat die moeder mij niet af kan nemen, net zomin als de kinderen zelf.

De spiegel is mijn God en rechter in dit leven, waar ik mij dagelijks tegenover moet verantwoorden.

Maar o het doet zo’n pijn, ondanks dat ik met opgeheven hoofd in                           de spiegel kan kijken!

Een gedumpte vader, die niet om het verlies van zijn kinderen kan rouwen, is onmenselijk en veroorzaakt brandende littekens, die bij emotionele gebeurtenissen zoals bij begrafenissen en crematies open scheuren en niet meer genezen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Jullie vader.