Shire

 

De Shire is het grootste paardenras ter wereld, afkomstig uit Engeland, met een schofthoogte van gemiddeld 2 meter.

De Shire behoort tot de koudbloeden. De kleuren licht- en donkerbruin komen het meest voor, en er zijn vrijwel altijd witte aftekeningen merkbaar. Een zwarte shire en een schimmel zijn zeer zeldzaam. Qua karakter is de shire een rustig, vriendelijk en toch leergierig. De Shire is zelfs zo vriendelijk dat het met veel gemak aan een kind kan worden toevertrouwd. Een Shire is ook zeer levendig en actief, met veel en gemakkelijk aanpassend uithoudingsvermogen. De Shire heeft een droog hoofd, vriendelijk oog, breed voorhoofd en lange oren. Hij heeft een lange, gebogen hals die goed geplaatst is op z'n sterke, schuine schouder met diep front. Hij heeft een brede rug met sterke lenden, de achterhand is gespierd en hij heeft een afhangend, rond kruis. Hij heeft ook uitstekende, lange benen, wat opvalt bij zo een zwaar paard. Verder heeft hij een goed skelet. De beharing is overvloedig, fijn en zijdeachtig. Zijn populariteit heeft hij te danken aan zijn functie als brouwerspaard, gespannen voor de monumentale bierbrouwerwagens. Maar ook in de Showring trekt de Shire veel aandacht. Het is een ras dat zuiver fokt, en dat zeer prettig is om mee te werken, want zijn kracht, al moet het nog maar zelden, is overal welkom: hij is immers in staat 5 ton te trekken.

Omdat het paard als "edel" dier wordt beschouwd, worden vaak de termen "hoofd" "mond" en "benen" gebruikt in plaats van "kop" "bek" en "poten".

Zie voor meer termen de pagina paardenjargon.

Een jong van een paard dat nog geen 1 jaar oud is noemt men een veulen.

Vrouwelijke en mannelijke veulens lijken op elkaar; de verschillen komen wanneer de veulen ouder wordt. Het geslacht van een pasgeboren veulen is vast te stellen door onder de staart te kijken: de aanleg van de vrouwelijke geslachtsdelen is al zichtbaar.

De dracht van een merrie duurt 11 maanden. Het veulen wordt meestal 's nachts geboren. Wanneer hij geboren is zal hij nog niet kunnen lopen. Na enkele uren probeert hij zelf op te staan. Omdat zijn benen te ver uit elkaar staan, staat hij onhandig en wankelend op zijn benen. De merrie houdt hem goed in de gaten terwijl hij zijn eerste stappen in de grote wereld zet.

Hellup , hellup , mijn paard loopt de verkeerde kant uit !’ Deze hulproep is meteen de kern van het probleem . Waarschijnlijk heb je een of meer aanwijzingen vergeten te geven aan je paard of messchien heb je zelfs de verkeerde gegeven . Zonder goede hulpen kun je niet communiceren met je paard . Als ruiter in het zadel geef jij met je lichaam signalen af aan het paard . Door deze signalen weet het paard wat hij doen of laten moet . In ruitertaal heten deze signalen : de hulpen . Goede ruiters communiceren zo vanzelfsprekend met hun paard dat het op toveren lijkt . Bij zulke ruiters kun je tijdens het rijden haast niet zien dat ze de hulpen geven . Dan moet je jezelf als doel stellen : een harmonische verstandhouding met je paard , waarbij eventuele hulpen door de toeschouwers amper zijn waar te nemen . Bij de hulpen horen ook zithulpen (of lichaamhulpen ) , en beenhulpen en teugelhulpen . Als extra hulpmiddelen kunnen de ademhaling en de stem worden ingezet . Heel gedoseerd mogen soms ook sporen en zweempje worden gebruikt . De hulpen en hulpmiddelen moeten in gebruik op elkaar zijn afgestemd , zodat het paard weet wat je ermee bedoelt . De juiste dosering  en combinatie , dus hoe zacht of hoe hard je de hulpen geeft waneer , vraagt veel oefening om het goed te doen , maar is door iedereen te leren . Uiteindelijk is rijden dan een soort vraag/antwoordspel tussen jou en je paard . Natuurlijk moet je de vragen wel zo duidelijk stellen , dat ze meteen begrepen worden er met de snelheid van een pistoolschot antwoord aan wordt gegeven . Voor het paard is het leuker als je het een afwisselend programma biedt , zodat hij zich tijdens het zijden met jou niet gaat vervelen . Alleen maar rondjes draaien door de rijbaan vindt een paard net zo saai als jij . Voor de inzet van hulpen en hulpmiddelen bestaat er een vuistregel : je moet altijd heel fijn en behoedzaam beginnen , wanneer je het paard wat wilt meedelen . Snapt hij het  niet , dan geef je de hulpen duidelijker , net zolang tot hij wel doet wat jij wilt . Doet hij meteen wat jij vraagt , vraag dan niet verder en stop met de hulpen geven , anders weet hij niet dat hij zijn opdracht al vervult heeft . Een vriendelijk  : ‘goed zo ‘ of ‘braaf’ en even strijken over de manenkam verhogen bij het paard duidelijk de vreugde in het werken voor jou .