SMEKEN OM ONSTERFELIJKHEID

 xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En dan

mijn liefste

zal ik zingen als jij bij me komt

of wacht ik tevergeefs de uren

de dageraad is mild geweest

dauw legde zich op rozen

 zwaluwen vlogen de ochtend open

plots voelde ik een weke pijn.

was het een verlangen

of het knarsend vuur

dat mij verbrandde?

het licht

dat jong de dag inviel

deed mij denken aan mijn jeugd.

waarom mijn liefste

zijn woorden zo beweegloos op papier

 zijn ze zo sprakeloos

als ik wanneer je mij omarmt?

klopt ons hart de woorden uit elkaar

of zijn ze voor de

eeuwigheid bestemd?

doorschijnend was de middagzon

broos en breekbaar

als kristal

sluiers die om bloemen hingen

werden vlindervleugels

overvloeiend in eigen kleur.

door dit aanschouwen

werd ik week als brood

terwijl je naam op mijn lippen lag.

loom werd ik

door zonnestralen,

sloot mijn ogen zag mijn graf.

de huiver heeft mij neergebogen

aarde werd toen aangeraakt.

maar ja

mijn liefste

ik was getuigen

toen de zon weer onderging.

vele nachten zijn sinds

reeds gekomen

bange vogels vlogen heen

doch in stilte was de avond en mijn ik alleen.

ik zocht de klank

van je huid

je eenzaamheid tussen het gras.

het hemelsblauw gaf weer hoop

deed zachtgebekte vogels zweven,

zwervers worden tussen jou en mij

hoe prangend zijn mijn vragen

hoe schamel is mijn troost

als ik niet weet

hoe meeuwen overleven

in de winter

geheiligd is dit zwijgen

de zang van engelen is bedroefd

hun vleugels zijn gescheurd

zij leven nu met stille stem

en kennen onze pijn van dagen

ik wandel door een doolhof heen

zoek tegenspraak in mij

de vragen in een glazen stulp

waarop het antwoord steeds ontwijkt

zeg me liefste

waarom beeft zo vaak mijn hand

en trilt mijn stem bij spreken

waarom struikel ik van weemoed

betast ik de bodem van de put

hoop ik op warmte van je liefde

het vuur de onderhuids brandt

weet je liefste

we kennen de geheimen

van verdriet en afstand houden

maar voelen ook de pijn

mijn hart is als een gebarsten glas

dat naar zachtheid van je lijf verlangt

nauwelijks nog zeg je mij

hoe ik rusten kan

ik strek mijn vingers naar de jouwe

maar kilte voelt

de slaap van ver

dan denk ik morgen

morgen vlucht ik uit mijn huid

doorbreek de eenzaamheid

met roepen hoe de regen schrijft

dat we beiden wachten op elkander

is het soms de dwaze wind

die onze wegen scheiden doet

hoe ik ook vecht

bomen slaan woest hun takken uit

bessen tonen de kleur van schaamte

als ik even dood wil zijn

maar mijn liefste wat is leven

als ik niet als de vogels ben

vrij

onbezorgd

met sterke vleugels

smachtend naar jouw blik

weldra is het weer augustus

dan oogst men vruchtbaarheid

uit korenhalmen

en scheurt men de kalender af

dagen korten

avonden worden langer

hoe moet ik leven

als ik steeds maar dwalen moet

zoekend naar die glim

luisteren naar

de afwezigheid van je stem

ik wil in je woorden liggen

maar ook bij nacht liefst in je bed

heb je

je pijn reeds verbonden

of wacht je

tot ik een pleister plak

is het geen kalvarie

te weten dat de tijd verglijdt

mijn huis is ook je onderkomen

ik geef je de sleutel van mijn hart

bezit met mij de kleine dingen

stelp het bloeden diep in mij

sus mijn angst

maak me reiziger bij jou

laat de onrust in mij  sterven

gun me rust

na dit pijnlijk bonzen van mijn hart

mensen rondom ons

kijken nieuwsgierig

ze weten en ze weten niet

wat liefde al vermag

zeg me de waarheid

kleur mijn leven

of leef je in verborgen zwijgen

laat je me de twijfel

uit de bomen

of ben je herder

hoeder

of behoeder

die soms maar

het roepen hoort

weet je

liefste laat me doorbreken

in je dromen

geef me bestendigheid

in je bestaan

of is het waan te denken

dat je me in de morgen wekken zal

met je armen om mijn middel

dat we samen rijden naar de zee

dat we in bewondering staan

voor wegberm in rode gloed

waar papavers wuiven

naar een zomerlied

ach liefste

al bezitten we geen jeugd meer

hunker kent geen tijd

wie heeft in ons de vlam ontstoken

die wakkert en soms laaiend wordt

welk is het bindmiddel

dat ons samenbrengt

zijn het de eindelozen woorden

is het de liefde die steeds groeit

is het de zwerver die ons stuwt

is het

het ongezien verlangen

als straks

mijn liefste

je schaduw een rustplaats zoekt

kom dan naar dit huis

waar zwijgen wordt doorbroken

en eenzaamheid wordt

weggestuurd

en als dan

mijn liefste

je zachter liggen wil

kom dan dicht bij mij

laat ons beminden zijn

die smeken om onsterfelijkheid.

Edith Oeyen