4. Brugge/Charleroi > Porto

Zoals afgesproken is iedereen om 12h00 in Male, van waar Dave ons met zijn bestelwagen naar Charleroi zal brengen.

Met dit zalig weer nemen we eerst nog een glas wijn en daarna een koffie. Samen met de vrouwtjes doen we nog een korte babbel op ‘t terras.

We laten Hugo echter niet zenuwachtig worden.

De fietsen zijn goed ingepakt.

Fietsen laden……..nog een laatste knuffel, we houden ons kloek en daar gaan we dan. 

 Natuurlijk zijn we veel te vroeg en toch………. Hugo en Robert hebben hun tassen niet in de fietsdoos ingepakt. Ze moeten een supplement van +/- 18€ betalen om de fietstassen mee te krijgen. Nu is het wachten tot we om 16h45 zullen opstijgen.

Plots komen er nog twee fietsers binnen. Pierre en zijn fietsmaat gaan ook naar Porto maar zullen een andere tocht maken. Zij moeten dringend inchecken. De mannen komen met de fiets vanuit Dendermonde en hebben zich wat vergist in afstand en tijd.

Met een plastiekje als bescherming leggen ze hun fietsen op de bagageband.

Zo’n risico durven wij niet nemen.

Stipt op tijd vertrekken we vanuit Charleroi.

Om 18h30 plaatselijke tijd landen we in Porto. Een halfuur later hebben we onze fietsen al. Onder grote belangstelling sleutelen we onze fietsen weer in elkaar, het is precies een fietsatelier. Pierre en zijn vriend zullen met ons meerijden tot in Porto. Het is wat zoeken om bij de uitgang van het vliegveld de juiste weg te vinden. Zoals overal bij vliegvelden is het hier niet anders, wegwijzers om op de snelweg te komen staan er genoeg.

Na wat kronkels en gevaarlijke kruispunten geraken we langs een drukke kasseiweg in Leca de Palmeira. Het is tegen een strakke wind op een lijntje doordrammen. Als we aan de Oceaan komen nemen we afscheid van onze toevallige vrienden. Zij hebben niks geboekt en willen een jeugdherberg opzoeken.

We bewonderen de ruwe zee.

Onder koude motregen volgen we een zeer drukke baan tot over de beweegbare brug van Matosinhos en de haven “Porto de Leixoes”. Vanaf hier blijven we de promenade volgen.

Door het tijdsverschil en het regenweer wordt het heel vlug donker. Eenmaal het Castelo do Queijo voorbij zijn we aan de monding van de Douro. De stad ligt nu links van ons.

Hoog tijd voor wat foto’s te nemen.. Ook de beroemde brug is vanaf hier goed zichtbaar. 

Als we de weg vragen aan jeugdige joggers maken ze ons duidelijk, dat wij de tramlijn moeten volgen om tot aan ons hotel “Porto Rico” te komen. Het is heel steil om de stad in te klimmen. In de duisternis en om klokslag 21h00 komen we aan bij de résidencial.

 De vriendelijke patroon bezorgt ons 2 ruime kamers. Onze fietsen kunnen we bij de receptie achterlaten. We hebben grote honger en na een korte verfrissing, worden we door de patroon begeleid naar een dichtbij gelegen restaurant.

Na het avondmaal en een korte avondwandeling besluiten we onze bedden op te zoeken. We zullen morgen heel vroeg opstaan om de stad te bezoeken.

03-12-2008 om 08:24 geschreven door Via de la Plata

05. Porto - Castelo de Paiva

Zoals afgesproken zitten we om 8h30 al in de eetzaal. Zo’n flink ontbijt als we hier krijgen voorgeschoteld hadden we helemaal niet verwacht. De patroon doet zijn best om het ons aangenaam te maken hier in résidencial “Porto Rico”. We krijgen folders, een stadsplan, we rekenen af en vertrekken. Fietsen laden en we kunnen aan ons Portugees avontuur beginnen.

Het oude centrum van Porto is klein en met de fiets bereiken we het vlug. Aan de Torre dos Clérigos, bezoeken we de bekende kerk. Van op het grote plein zien we in de diepte de Douro, wat een uitzicht! Door het zeer oude stadsdeel is het voorzichtig dalen. Rijden kan niet door de enge steegjes met veel trappen. We komen aan de boorden van de stroom. Heel opvallend zijn de gevel- erkers van de kleurrijke gebouwen. De straatjes zijn overvloedig bebloemd en overal hangt de linnenwas zo maar voor het grijpen. Op vele plaatsen kunnen we kunstig blauw tegelwerk bewonderen.

Stilaan is het tijd voor een terrasje. Aan de rivier dicht bij de markante stalen brug met twee verdiepingen, is het zover. De Dom Luis I brug verbindt de laagst liggende stadsdelen. Op de bovenverdieping worden de beide hoger gelegen stadsdelen verbonden. Geregeld zien we de tram er over rijden. Deze brug is ontworpen door de Belgische ingenieur Teofil Seyrig en zou blijkbaar in Boom geconstrueerd zijn.

Daarna in stukken naar hier verscheept en opgebouwd. Iets verder staat er een bijna gelijkaardige brug, die ontworpen is door Gustave Eifel.

Terwijl we een Portugees “Super bock” biertje drinken, bewonderen we de andere oever van de Douro. De vele beroemde portbodega’s, zoals Sandeman, Warre’s, Croft en Taylors’s,  doen ons dromen van het lekkers wat daar opgeslagen ligt. Langs de kade liggen de typische portboten met vaten waarin ooit de geperste wijn van de quintas naar de bodegas werd vervoerd.

We waren vast besloten een van de porthuizen te bezoeken en nadien bleek Taylor’s echt de goede keuze. Langs een kronkelend klinkerstraatje zwoegen we ons naar boven. Van op de parking van het porthuis hebben we een adembenemend zicht op de stad Porto. We worden getrakteerd op een bijna persoonlijke rondleiding met nadien een proeverij van zowel witte als rode port in de knusse gelagzaal.  

De fijnste “porto” wordt gemaakt van druiven geteeld op de steile rotsige oevers van de Boven-Douro stroomopwaarts voorbij Peso da Regua. De wijngaarden zijn aangeplant op terrassen die als het ware aan de steile hellingen hangen. Men maakt de beste port met de zwaar geparfumeerde Touriga en de Tinta Roziz  druiven. De wortels van de wijnstok graven zich zelfs tot 12m diep in de spleten van de harde bodem op zoek naar water. Eind september is de oogsttijd. Dan komen plukkers uit de bergdorpen.

Overdag plukken en ’s nachts, onder begeleiding van muziek, worden de druiven op de oorspronkelijke methode, met de blote voeten getreden. Nadien komt de gisting in stenen kuipen. De port krijgt later een versterking met brandewijn om de gisting te stoppen en zo een hoog suikergehalte te behouden. In de daaropvolgende lente wordt de wijn naar Porto gebracht en in koele kelders opgeslagen. Afhankelijk van de rijpingsmethode en tijd bekomt men de verschillende soorten porto.

Nu naar beneden, nog wat foto’s nemen aan de linker oever van de Douro.

Terug over de stalen brug om zo Porto te verlaten. We volgen de benedenloop van de stroom, het is een drukke maar gemakkelijke weg in goed asfalt. Stilaan krijgen we honger en dicht bij de stuwdam van Esposado hebben we prijs. In Restaurante Santiago nemen we ons middagmaal met een prachtig zicht op de bebloemde oevers van de Douro.  

Iets verder rijden we voorbij een grote motorfietsenzaak. Goed zeg, hier kunnen we onze banden tot de juiste spanning laten bijblazen. De gedienstige eigenaar is heel nieuwsgierig en is vol bewondering als wij hem duidelijk maken wat onze plannen zijn.

Na 20km moeten we richting Medas omhoog. In het dorpje nemen we een verfrissing op een zonneterras. De ouderlingen kunnen een mondje Frans en willen weten wat we van plan zijn. We moeten echter nog in Entre-os-Rios (letterlijk vertaald tussen de rivieren) geraken. De omgeving wordt rustiger en liefelijker. We rijden tussen dennen en eucalyptussen.

Ons vooropgezet aantal kilometers zijn al ruim overschreden en we begrijpen maar niet waar Entre-os-Rios te vinden zou zijn. Als we uiteindelijk de weg kunnen vragen blijken we al enkele kilometers voorbij dit dorpje te zijn. De man stuurt ons terug en geeft ons de raad naar Castelo de Paiva te fietsen, er zouden geen overnachtingsmogelijkheden meer zijn in Entre-os-Rios. Na wat zoeken moeten we echt nog 10km verder uit het rivierendal klimmen 200m hoger naar Castelo de Paiva. We worden wel beloond met een fenomenaal uitzicht over het rivierendal. Na het zware zwoegwerk geraken we toch nog vlug aan 2 mooie kamers in Residencial “Castelo Douro”. De vriendelijke patroon laat ons de fietsen in zijn achterliggende garage plaatsen.

Op het moment dat we willen gaan eten, heeft onze hotelbaas blijkbaar handig voor een restauranthouder gezorgd die ons opwacht. We worden wel deftig verzorgd maar de wijn is echter erbarmelijk. Als we dat duidelijk maken krijgen we een extra glaasje port bij het dessert. De restaurant-houder wil ons zelfs met zijn wagen terugvoeren maar wij weigeren en wandelen rustig naar ons hotel.

Wat uitwaaien………

Heel vlug liggen we te snurken.

Start :                       Porto          13h00

Aankomst:              Castelo de Paiva    18h00

Afstand:                   65km

Totale km:               87km

Weer:                        Bewolking af en toe zon  20C  geen wind

04-12-2008 om 10:10 geschreven door Via de la Plata

6. Castelo de Paiva – Peso da Regua

Zou er iets niet in orde zijn bij de broers Watelle? Normaal zijn ze heel stipt.

Ze zijn niet op de afspraak om 8h00. Als ik na wat wachten hen opzoek in hun kamer, blijkt er paniek. Robert vindt zijn portefeuille niet meer.

Al enkele keren heeft hij al zijn tassen in en uitgeladen, zonder resultaat.

Beiden staan er wat beduusd bij. Logischerwijze zou zijn portefeuille in zijn stuurtas moeten zitten. Maar die is al enkele keren uitgepakt en ingepakt. Op mijn aandringen laadt Robert nog eens alles uit. Wat blijkt? De portefeuille hangt geklemd tussen de voor en achterzijde van het stuurtasje en valt er zelfs niet uit bij hevig schudden. Algemene opluchting, we kunnen starten……….

Onze hotelbaas heeft het druk, hij heeft een lottoloketje en de mensen staan aan te schuiven. Dan gaan we eerst maar ontbijten in de naastgelegen bakkerij.

Om 9h00 kunnen wij onze fietsen laden, afrekenen en vertrekken.  

We rijden nog eens door de mooie straatjes van Castelo de Paiva en daar gaan we dan. Een lange afdaling naar de Douro met een prachtig uitzicht over de rivieren bij Entre-os-Rios. In dit dorp rijden we langs de zuidoever van de Douro. Lang duurt het niet en een steile helling brengt ons weer heel hoog boven de naast ons liggende stroom. In Tarouquela zijn we ongeveer 400m hoog en blijven op een hoogvlakte tot Cinfaes.

Heel opvallend is de weelderige bloemenpracht. Wonderlijk hoe alles hier zomaar in het wilde weg, zo mooi en gezond in bloei staat met veel groen.

Mogelijk het gevolg van een zacht maar vochtig klimaat.

Tussen Santiago de Piaes en Cinfaes worden we uitgenodigd om verse kersen te proeven. Pol waant zich zelfs kersenboer. Na het kersenaperitief rijden we door tot Cinfaes om inkopen te doen. Op het dorpsplein worden wij uitgewuifd door rustende ouderlingen.

Iets verder wordt het panorama heel indrukwekkend. De vergezichten over de brede Douro lijken wel op een merengebied. Tropische bloemen en palmbomen en rijkelijke villa’s op de groene terrassen, doen ons regelmatig stoppen.  

Boven op de top van de “Masara” hebben de Portugezen voor ons een eetplaatsje neergeplant. De picknick is welkom na ruim 50km. Plots worden wij gestoord door ronkende motoren die naast ons stilvallen. We verbroederen met een trio Zwitserse motorfreaks die dezelfde rit maken. De Duitssprekende mannen zijn blijkbaar restaurantuitbaters “Gusti Brandenberg”uit Zug aan de Zugersee, die jaarlijks een grote tocht maken. Na wat foto’s over en weer krijgen wij als cadeau elk een Zwitsers mes. Met veel zwier vertrekken de stoere mannen en minuten lang horen we hun motoren weergalmen.

Na heel wat klim- en daalkilometers belanden we aan de oude metalenbrug van Peso da Regua. Hier is het onmogelijk om over de Douro te geraken. Na wat zoeken geraken we toch aan een prachtige stenen boogbrug.

Nu zijn we in Peso da Regua, de oude houten stapelhuizen aan de oever verwijzen naar het verleden. De stad is de hoofdstad van de Portwijn productie.

Vroeger verscheepte men van hieruit de portwijn naar Porto.

We zijn heel verwonderd over het drukke verkeer en rijden heel bezadigd naar het centrum waar we onmiddellijk “Residencial Imperio” vinden.

Na enkele minuten hebben we 2 mooie kamers en zijn de fietsen opgeborgen in een ondergrondse garage.

De zon nodigt ons uit op een stadswandeling met de bijhorende terrasjes. Hier moeten we uiteraard Porto drinken. Aan de haven is er een feest van het plaatselijke brandweerkorps. Robert is als oud brandweerman in zijn nopjes. Zonder ophouden moet hij alle oude pompierwagens onderzoeken en op foto vastleggen.

Toch krijgen wij grote dorst van al dat geslenter. Met zicht op de rivieroever genieten we van onze 3° Portugese avond. 

Om 19h00 is het tijd om een restaurant te zoeken. Pol heeft iets opgemerkt in een van de hoger liggende straatjes. Na het voorgerecht rekenen we af en verlaten we het restaurant. Niettegenstaande het mooie interieur is het eten van zo’n slechte kwaliteit dat wij beslissen ergens anders te souperen. De kelnerin tracht zich te excuseren maar wij willen van geen liefde weten en vertrekken.

Gelukkig vinden we aan de kade nog een restaurant waar men voor ons wilt koken. Voldaan en na wat extra porto’s geraken we om 22h00 in bed.

Zal er geronkt worden? Oordopje in voor aller zekerheid.

Start:                       Castelo de Paiva  9h30

Aankomst:               Peso da Regua    17h00

Afstand:                  79km

Totale km:             166km

Weer: Bewolking af en toe zon 18C wind 2bf tegen

05-12-2008 om 09:40 geschreven door Via de la Plata

7. Peso da Regua – Vila Nova de Foz Côa   zaterdag 17-05 2008

We kunnen om 8h00 ontbijten. Alle vier zijn we heel stipt in de refter op de 1°verdieping. Er is vanalles in overvloed en we doen ons niets tekort aan het ontbijtbuffet……

Bij het afrekenen, vraag ik aan de goed Franssprekende bediende, om twee hotelkamers te reserveren in Vila Nova de Foz Côa. Enkele minuten later weten we probleemloos waar wij vanavond worden verwacht.

Er is zon, maar het is wel zeer fris als we onze fietsen laden……

Blij gezind vertrekken wij over de mooie brug naar de zuidoever van de Douro.

We volgen de N222 , een vlak stuk langs de rivieroever. We staan in bewondering voor de prachtige groene wijngaardterrassen van de overzijde.

We vorderen goed maar het wordt wel eventjes slikken als we plots voor een steile beklimming van maar liefst 12km staan. Het wordt warmer en we moeten ons naar boven zweten. We beslissen wat meer wachtpauzes in te lassen. Robert krijgt het steeds moeilijker om ons tempo te volgen bij de zware beklimmingen.

Hij stelt ons telkens gerust, toch menen wij dat hij bij de rustpauzen niet voldoende tijd neemt om opnieuw op adem te komen. Steeds weer wenst hij vlug te vertrekken om met voldoende voorsprong aan een beklimming te kunnen starten.

Juist voor Ervedosa stoppen we om wat fruit te eten, we kunnen het prachtige uitzicht op de wijnterrassen bewonderen. Wat een prachtig panorama met al die kleurschakeringen! Wondermooi……….Iets verder komen we in het dorpje Sao Joao da Resqueira. Alle dorpjes liggen op een heuveltop en steeds wijzigt de asfaltweg in keienbestrating bij de dorpsgrens. We doen onze inkopen voor de middagpicknick. We blijven een tijdje op een hoogvlakte met een strakke zijwind verder rijden. De wijngaarden liggen achter ons en het landschap wordt totaal anders.

Er zijn wat meer plantages, we vermoeden dat het perziken en abrikozen zijn.

Om 13h00 al meer dan één uur is er geen dorp te bespeuren, we besluiten maar te picknicken langs de wegkant.

Bij kilometer 60 toch nog een dorpje, Horta, maar hier is geen teken van leven. Daarna rijden we langs een slingerend en smal weggetje nog door Sabadelhe en Tourça , waar enkele rustende ouderlingen ons verlegen toezwaaien. Het is zonnig, 20C. We vorderen goed en om 16h00 belanden we aan de eerste huizen van Vila Nova de Foz Côa. Eindelijk komen we opnieuw in de bewoonde wereld. Het is hier echter heel rustig en er is bijna geen verkeer. Na enkele minuten zijn we aan ons hotel “Albergaria Vale do Côa”

We worden hartelijk ontvangen door een drukdoende bazin. Wonderlijk, ze spreekt goed verstaanbaar Frans en heeft heel wat belangstelling voor onze fietstocht, ook de hotelbaas komt zijn woordje meepraten. Hij is zelfs zo vriendelijk om ons wat adressen van hotels voor morgen door te spelen.

 We krijgen twee mooie kamers op de 1°verdieping. Onze fietsen mogen we in een achtergelegen bergplaats zetten. We nemen de tijd om onze fietskleding een wasbeurt te geven want alles kan mooi in de zon op het terras uitwaaien.

 Als we op elkaar wachten om het stadje te bezoeken krijg ik nog wat informatie van onze hotelbaas. Vanuit Vila Nova de Foz Côa kan men onder begeleiding een excursie naar een archeologisch park maken. Er zijn rotstekeningen gevonden in een beschermd gebied. Ik maak hem duidelijk dat wij morgen verder moeten…..en dat we wel door het park bij Castel Rodrigo zullen rijden.

We hebben reuze dorst, maar het stadje stelt niet veel voor, twee straten met enkele winkels, bars en restaurantjes. Op een van de pleintjes nabij de kerk en het stadshuis willen we terrassen maar het wordt te fris en we moeten binnenkruipen. We vragen een grote “Cerveja Super Bock” het bier smaakt. We menen dat we het verdiend hebben vandaag. Als we naar een restaurant vragen, moeten we van de waard eerst een plaatselijke portwijn proeven. Die is inderdaad heel lekker maar meer dan twee durven we niet nemen.

Enkele stappen verder is er een drukbezocht eethuisje. We moeten ons wat haasten, het begint hevig te regenen net als we een plaatsje hebben bemachtigd. Er hangt hier een aangename familiale sfeer. Al snel komt er een vinnige kleine kelner ons het menu presenteren…..hij heeft het vlug door dat we niets begrijpen van zijn kaart en hij tracht het ons duidelijk te maken in het Engels.

Hij belooft ons dat hij een lekker groot souper zal laten klaarmaken met veel groenten vis en vlees. We stemmen toe en willen witte en rode wijn.

Terwijl het stortregent, genieten we van een lekker souper met uitstekende wijn. De kelner heeft woord gehouden en we zijn heel tevreden. We willen nu vlug in ons bed geraken want morgen verwachten we een zware bergrit. Gelukkig zijn we niet ver van ons hotel en geraken er, zonder veel nattigheid. Slaap wel jongens, liefst zonder veel gesnurk!

Start :                     Peso da Regua  9h00

Aankomst:            Vila Nova de Foz Côa    16h00

Afstand:                 82km

Totale km:             248km

Weer:                      Overdag zon 20C zijwind 2bf

                               ’s Avonds hevige regen en fris 

06-12-2008 om 10:57 geschreven door Via de la Plata

8 Vila Nova de Foz Côa - Guarda

We beslisten gisterenavond, om 7h30 te ontbijten. Madam is heel verwonderd als we de eetzaal binnensluipen. Het buffet staat nog niet klaar, toch geraken we vlug aan alles. Het eten is lekker met een uitzonderlijke en uitgebreide variatie. We worden hier goed verwend.

We vertrekken stipt om 8h30, het is fris, slechts 10C, met een waterzonnetje.

We moeten een eindje dezelfde weg op van gisteren. 6km verder zien we opnieuw de Douro.

We verlaten nu definitief deze prachtige stroom. We buigen zuidwaarts af, heel dicht bij de Spaanse grens. Vanaf Castelo Melhor klimmen we door het “Parque Arqueologico do Vale do Côa”.

Na 20km belanden we terug in de jaren 50 van vorige eeuw. Als we het dorp Almendra binnenrijden kunnen we onze ogen niet geloven. Bij de eerste huizen verandert de slechte asfaltweg in een zandweg. De straat ligt vol honden en iets verder kunnen we helemaal niet meer door, het is markt. Niets dan ouderlingen in gitzwarte klederdracht.

Men verkoopt van alles, van ijzerwerk tot geroosterd konijn. Bij elk kraampje worden we met aandrang uitgenodigd om iets te proeven en te kopen. Er heerst een uitbundige drukte overgoten met melancholische Fadomuziek. Enig om dat mee te maken. We doen onze inkopen, vers fruit, brood, kaas, hesp en cola.

Eenmaal voorbij de kraampjes kunnen we weer op de fiets, we worden nog wel wat begeleid door meelopende blaffende honden.

Een kilometer lange beklimming door de Serra da Marofa, langs een erbarmelijk slechte asfaltweg is nu ons lot. Het wordt heel koud en we moeten de capes aantrekken bij een motregen. Iets later komt er hevige en koude regen. Tussen brem en eucalyptusbomen is het de ene bocht na de andere. Ieder klimt op zijn mogelijkheid. We liggen ver uit elkaar als we Figueira de Castelo Rodrigo doorrijden. Het is te koud en te slecht om hier de afslag naar het kasteel te nemen.

We beslissen door te rijden tot aan de Rio Côa zo’n 15km verder, hopelijk kunnen we daar in het droge picknicken.  

Na een duizelingwekkende en gevaarlijke afdaling met een weg vol putten komen we aan een primitieve rustplaats. Hier wachten we elkaar op en beslissen om op een ruwe granieten tafel en banken te eten. De rustpauze is bij iedereen welkom, we zitten ingesloten tussen de rotsen en mooi in het groen. Gelukkig heeft het opgehouden met regenen. Ons roadboek vertelt ons dat we nu ongeveer 500m afgedaald zijn. We moeten ons wat drogen, andere fietsklederen aantrekken en energie tot ons nemen.

Een uurtje later zijn we weer tot onze positieven gekomen. Robert wordt ongeduldig en wil vertrekken, wetend dat we nog 45km klimwerk voor de boeg hebben. Pol en Bob laten de broers vertrekken, ruimen op en na wat foto’s gaan we op zoek naar onze maatjes. Hoe hoger we klimmen, hoe grijzer de lucht wordt.  

Plots weer een hevige bui met hagel en stofregen, gelukkig kunnen we schuilen in een bushokje. Een kwartier later, het is wat rustiger, vervolgen we onze beklimming We zijn in Freixedas opnieuw samen, we zijn dan al 74km ver. Het is hier wat zoeken, er is een omleiding en we worden een heel nieuwe weg opgestuurd de N221.  

Het klimwerk wordt wat geleidelijker, om beurt doen we kopwerk. Er is vandaag opvallend weinig verkeer en de streek is heel erg dun bevolkt. De dorpjes liggen kilometers ver uit elkaar. Enkele kilometers vóór de stad Guarda wordt het echter weer heel steil. Terwijl we Robert opwachten, beslissen we dat Pol en Bob zullen doorfietsen om een overnachtingplaats te zoeken. Hugo wacht op zijn broer. We spreken af om elkaar terug te zien aan de hoofdkerk in het stadscentrum op de Praça Vasco da Gama.  

Nog een paar ronde punten en we zien de stad in de hoogte liggen. We belanden plots op een soort autosnelweg. Toeterende automobilisten doen ons stoppen en een behulpzame bestuurder maakt voor ons een tekening hoe we veilig in de stad kunnen geraken. We moeten een kronkelbaantje langs een rivier volgen om via een brug over een diepere kloof aan de rand van de stad te komen.  

We vertrekken, na en tijdje vermoeden we nochtans dat we een complete bocht rond de stad maken. Plots zien we voor ons een helling van zeker 20%. Moeten we hier naar boven fietsen?   

We doen het, aan de beklimming komt maar geen einde, we moeten op de trappers lopen en trachten recht te blijven. We gaan echt tot het uiterste. Nat van het zweet komen we eindelijk aan de stadspoort, spijtig genoeg moeten we nog hoger, maar nu op kinderkopkeien. Een echte marteling en als we aan de kerk komen moeten we toch even uitblazen.  

Zonder het goed te beseffen staan we aan het “Pensoa Alianca”. Pol blijft buiten op de broers Watelle wachten. Ondertussen heb ik 2 kamers met ontbijt kunnen bemachtigen, à 30 € voor twee personen, het is voor niks…….De kamers blijken wat rommelig maar het is aanvaardbaar.

Ondertussen zijn Hugo en Robert, die van heel ver Pol zijn oranje kledij opgemerkt hebben, ook toegekomen. Zij hebben zich niks aangetrokken van de toeterende automobilisten op de autosnelweg en zijn zo heel vlug de stad binnen geraakt.

Terwijl we met de hotelbaas, die een mondje Frans spreekt, onze fietsen in een ondergrondse garage plaatsen, vraag ik waar we kunnen souperen. Het kan, als we nu beslissen, in het hotel. We zijn zo moe dat we onmiddellijk toehappen. Afspraak om 20h00, hij belooft ons goed te verzorgen.

Na deze rotdag, moeten we de fietskledij een wasbeurt geven. Droog krijgen zal iets anders worden…….Gelukkig hebben we twee handige cv- techniekers bij ons. Robert en Pol regelen de airconditioner. Hopelijk is de opgehangen was straks met de warme lucht droog geblazen.  

We hebben dorst en honger.

 Na het lekker souper doen we nog een deugddoende avondwandeling. Het is te fris en we belanden heel vlug in onze bedjes. Guarda doet zijn naam van koudste stad van Portugal alle eer aan! Morgen hopelijk een betere dag…………

Slaapwel!

Start :                   Vila Nova de Foz Côa       8h30

Aankomst:            Guarda                            17h30

Afstand:                97km

Totale km:            346km

Weer:                    Zeer veel regen koude 12C                                  

07-12-2008 om 10:13 geschreven door Via de la Plata