Deze dame heeft in Australië gewoond bijna vier jaar.
Het is juni de 24e , we gaan emigreren , spannend hoor, nog nooit gevlogen en met een kind van nog geen jaar oud.
Dag mam, pap, familie, schoonfamilie, vrienden , alles is aan het zwaaien en dan.......vertraging, twee uur.
Het is of we worden gewaarschuwd, ga niet, gaat  er door je heen en dan niet meer willen , maar er is geen weg terug , de halve woning? Daar kunnen we niet naar terug , alles verkocht , tot het laatste lepeltje , dus waar zou ik heen moeten?
Eindelijk mogen we het vliegtuig in, een 747 , we mogen tweede klas , best groot hoor , maar ja ik heb geen vergelijkingsmatriaal he , heb nog nooit éne van binnen gezien , ik ben best zenuwachtig.
Ik mag bij het raam zitten en de baby ligt in een soort van net , dat was dan een wieg aan de want.
Gordels om en daar gaat het gebeuren , het vliegtuig begint snelheid te maken op de baan , best sjiek zeg, sneller en sneller en dan ........... word  ik even niet goed , dat ding gaat de lucht in , zo stijl , ik word in mijn stoel gedrukt , ik ben echt bang nu, WIL ER UIT!!!!!
Het vliegtuig begint recht te trekken en ik me beter te voelen , pffffffff gelukkig maar zeg , ik moet nog 29 uur.
Mijn zoontje heeft nergens weet van , die slaapt en mijn man vind het prachtig , is het ook , als je zo van boven naar beneden kijkt.
Je snapt het eigenlijk niet , alles zo klein , dat registreren je hersenen in ongeloof , tenminste , zo ervaar ik dat.
Begin me weer rot te voelen, wat nou weer, is dat gevoel dan toch niet weg gegaan?
Ja hoor , we gaan landen , oh , zijn we er al dan ? Nee Berliin maar , en weer omhoog , Milaan , en weer omhoog , over bergen , die heb ik nog nooit in het echt gezien en nu zie ik ze in miniatuur , nou ja , ze zijn toch wel groot hoor , maar vanaf hier is me dat groot genoeg.
De meeste mensen slapen nu , mijn zoontje heeft de fles net gehad en schonen kont , dus die maft ook lekker , maar wat is er toch met mij aan de hand ?
Het besef dat ik mijn familie nooit meer zal zien , mijn hersens draaien overuren , niet meer naar thuis kunnen , dat gevoel van onzekerheid , wat ons te wachten staat in het verreweg.
Daar bekruipt me toch een gevoel , niet mis te verstaan , ik wil terug naar het vertrouwde , daar waar ik wist wie ik was en val in een diepe slaap.
Ik schrik wakker en ben behoorlijk in de war , voel me ziek en het is muisstil in het vliegtuig , toch is iedereen wakker , wat is hier loos ?
Er is iets met het radiocontact niet in orde , we moeten landen in Karachi eigenlijk blind , zonder communicatie , hij is fijn zeg , doen we even.
Zit je voor het eerst in zo'n kist, ver van huis , gebeurt je zoiets , was wel meteen wakker , ik heb mijn zoontje op mijn arm genomen en aan niets meer gedacht , dat leek mij het beste.
We zijn netjes geland en daarna allemaal uitstappen , het moest gemaakt worden logies toch?
Op het vliegveld was het snikheet en druk , had mijn moeder belooft overal waar ik stopte , daar waar ik uit het vliegtuig mocht , een poppetje voor haar te kopen.
Mijn man nam dat voor zijn rekening , ik stond daar met mijn zoon op de arm in het rond te kijken.
Er kwam een man op mij af en speeld met zoonlief , dat is wel erg vriendelijk zeg , de man maakt een gebaar of hij hem vast mag houden , ineens ging er een alarm bij me af , nee dat mocht niet , de man gaat rustig door met mijn zoon uit mijn armen te halen , ik geef een schreeuw naar mijn man , die komt gelukkig snel en de de beveiliging ook.
Die vent was een glazenwasser en wilde wel degelijk mijn zoon hebben , kon hij hem verkopen , dat is daar heel gewoon , nou bij niet , dat alarmbelletje ben ik nu nog dankbaar.
Is dat schrikken of er al niet genoeg gaande was in mijn leven.
Eenmaal weer in het vliegtuig op onze plaatsen dacht ik , nu kom ik wel tot rust , dat deed ik , zo goed zelfs , dat een hoop langs me heen is gegaan , de aankomst in Australië bij het Hostel , was weer het eerste wat ik me herrinner.
Het was al avond en het eerst wat ik zie , allemaal barakken , leek wel een legerplaats.
We kregen dekens en kookgerei , borden , besteken bekers , handoeken, lakens en worden naar één van de barakken gebracht , de laatste van een rij.
Binnenin stonde een slaapbank van plastic , tafel , twee stoelen , kinderstoel en kast.
In een andere kamer een kinderbedje en nog een kast , dat was het. Ik dacht even aan mijn halve woning , net zo klein , maar daar had ik nog een toilet op de gang , hier moest ik 500 meter lopen.Was ik daar nou helemaal voor naar Australië gereisd?
In het engels werd ons nog het één en ander mede gedeeld , dat er s 'morgens van acht tot negen konden ontbijten , een papier met huisregels en toiletpapier.
Ik heb mijn kind in zijn bedje gelegt , dat plastic bankje uitgeklapt , opgemaakt , gaan liggen en in slaap gevallen erg teleurgesteld.
De volgende morgen, wonder boven wonder , op tijd voor het eerste ontbijt , gelukkig want we hadden niet veel meer gegeten.
Een soort kantine met lopend buffet , toost , spaghetti , witte bonen in tomatensaus , eieren in alle soorten en maten , gebakken , gekookt , gecrambelt , das eieren doorgeroerd, cornflakes , allerlei dranken koud of warm , noem het maar op , het was er , plus een zooitje emigranten.
Elke keer als  je daar had gegeten moest er een bonnetje ingevuld worden of wat je nodig dacht te hebben , zoals zeep , wasmiddel , schone lakens , huur tv , je had zes weken gratis pension , daarna dokken met die handel.
We moesten ook betalen voor het water , dat haalde je bij de toiletten waar tevens een washok aanwezig was.
Daar ging ik s'morgens een emmertje water halen zodat we ons op het gemak konden wassen en verschonen.
Intussen moest mijn man werk gaan zoeken , dus zit je daar helemaal alleen , beetje de barak schoon houden , een fluitje van een cent en met mijn zoon spelen , dat was het dan , of tv kijken vierentwintig uur per dag.
Brieven schrijven naar het oh, zo ver lijkende Nederland en maar vertellen hoe goed het er was , aan me hoela , dit had ik echt niet verwacht , wat dan wel?Dit niet in ieder geval.
Als je s'nachts moest plassen , moest je in je jaampje naar het einde van de barak , nou dat werd dus rennen , want je ging natuurlijk zo laat mogelijk , als je het haast niet meer kon houden , je hoopte eigenlijk dat het vanzelf weg ging , ja , ja .
Mijn man vind werk bij één van de banken en we moeten nu geld betalen voor meerdere dingen.
Krant , tv , huishuur , linnengoed , dat moest gewassen en gestreken worden , kost geld he?Eten ging ook al niet meer op de bonnefooi.
We zitten daar nu acht weken en het word tijd dat we vertrekken , op eigen bene gaan staan , dus op zoek naar woonruimte.
Dat gaat heel vlug , je gaat s 'morgensvroeg naar de krant , kijkt advertenties voor woonruimte , stapt in je auto(zonder auto kom je daar nergens ) sjeest naar het adres en hebbes , dat wil zeggen als je de eerste bent , zo ging dat daar.
We hebben een huis gehuurd , alles inpakken , afrekenen , en pleit , tegen de mensen die je leerde kennen , we houden kontact en weg wezen.
Voor het eerst een eigen plekkie op vreemde bodum , das pas eng , alles gemeubileerd , de troep in de kasten pleuren en beginnen met leven en..........op zoek naar de eerste winkel.
Ik heb geen rijbewijs en moet alles lopend doen , das nog niet zo gemakkelijk , want daar zijn geen voetpaden , zoals in Nederland , zijn allemaal kiezels en de winkel natuurlijk niet naast de deur.
Daar aan gekomen kijken wat ik moet hebben , oh , ja , pap voor zoonlif , maar hoe heet dat hier?
Waar moet ik zoeken?
Met mijn gebroken engels , een verkoopstertje aangesproken , het gebaar gemaakt met mijn armen wiegend , zodat ze begreep dat het om een baby ging , das één , nou nog uitleggen dat het om pap gaat , oh , heet dat serial , aha , al wat geleerd , ze ging helemaal met me door de winkel , tot ik alles had wat ik moest hebben ,lief hé?
Dat is het eerste wat ik beleef , wat menselijk is in dit verre weg.
Zo laat nou de kat maar komen , ik ben in Australië , een nieuw begin is er , en de taal?
Ik heb handen en voeten om me duidelijk te maken , ik hoop alleen dat ik hier nooit ruzie krijg , want dan word het een hele voorstelling.....vraag wel entree geld .....haha hihi.