Deze dame heeft in Australië gewoond bijna vier jaar.
Het is juni de 24e , we gaan emigreren , spannend hoor, nog nooit gevlogen en met een kind van nog geen jaar oud.
Dag mam, pap, familie, schoonfamilie, vrienden , alles is aan het zwaaien en dan.......vertraging, twee uur.
Het is of we worden gewaarschuwd, ga niet, gaat  er door je heen en dan niet meer willen , maar er is geen weg terug , de halve woning? Daar kunnen we niet naar terug , alles verkocht , tot het laatste lepeltje , dus waar zou ik heen moeten?
Eindelijk mogen we het vliegtuig in, een 747 , we mogen tweede klas , best groot hoor , maar ja ik heb geen vergelijkingsmatriaal he , heb nog nooit éne van binnen gezien , ik ben best zenuwachtig.
Ik mag bij het raam zitten en de baby ligt in een soort van net , dat was dan een wieg aan de want.
Gordels om en daar gaat het gebeuren , het vliegtuig begint snelheid te maken op de baan , best sjiek zeg, sneller en sneller en dan ........... word  ik even niet goed , dat ding gaat de lucht in , zo stijl , ik word in mijn stoel gedrukt , ik ben echt bang nu, WIL ER UIT!!!!!
Het vliegtuig begint recht te trekken en ik me beter te voelen , pffffffff gelukkig maar zeg , ik moet nog 29 uur.
Mijn zoontje heeft nergens weet van , die slaapt en mijn man vind het prachtig , is het ook , als je zo van boven naar beneden kijkt.
Je snapt het eigenlijk niet , alles zo klein , dat registreren je hersenen in ongeloof , tenminste , zo ervaar ik dat.
Begin me weer rot te voelen, wat nou weer, is dat gevoel dan toch niet weg gegaan?
Ja hoor , we gaan landen , oh , zijn we er al dan ? Nee Berliin maar , en weer omhoog , Milaan , en weer omhoog , over bergen , die heb ik nog nooit in het echt gezien en nu zie ik ze in miniatuur , nou ja , ze zijn toch wel groot hoor , maar vanaf hier is me dat groot genoeg.
De meeste mensen slapen nu , mijn zoontje heeft de fles net gehad en schonen kont , dus die maft ook lekker , maar wat is er toch met mij aan de hand ?
Het besef dat ik mijn familie nooit meer zal zien , mijn hersens draaien overuren , niet meer naar thuis kunnen , dat gevoel van onzekerheid , wat ons te wachten staat in het verreweg.
Daar bekruipt me toch een gevoel , niet mis te verstaan , ik wil terug naar het vertrouwde , daar waar ik wist wie ik was en val in een diepe slaap.
Ik schrik wakker en ben behoorlijk in de war , voel me ziek en het is muisstil in het vliegtuig , toch is iedereen wakker , wat is hier loos ?
Er is iets met het radiocontact niet in orde , we moeten landen in Karachi eigenlijk blind , zonder communicatie , hij is fijn zeg , doen we even.
Zit je voor het eerst in zo'n kist, ver van huis , gebeurt je zoiets , was wel meteen wakker , ik heb mijn zoontje op mijn arm genomen en aan niets meer gedacht , dat leek mij het beste.
We zijn netjes geland en daarna allemaal uitstappen , het moest gemaakt worden logies toch?
Op het vliegveld was het snikheet en druk , had mijn moeder belooft overal waar ik stopte , daar waar ik uit het vliegtuig mocht , een poppetje voor haar te kopen.
Mijn man nam dat voor zijn rekening , ik stond daar met mijn zoon op de arm in het rond te kijken.
Er kwam een man op mij af en speeld met zoonlief , dat is wel erg vriendelijk zeg , de man maakt een gebaar of hij hem vast mag houden , ineens ging er een alarm bij me af , nee dat mocht niet , de man gaat rustig door met mijn zoon uit mijn armen te halen , ik geef een schreeuw naar mijn man , die komt gelukkig snel en de de beveiliging ook.
Die vent was een glazenwasser en wilde wel degelijk mijn zoon hebben , kon hij hem verkopen , dat is daar heel gewoon , nou bij niet , dat alarmbelletje ben ik nu nog dankbaar.
Is dat schrikken of er al niet genoeg gaande was in mijn leven.
Eenmaal weer in het vliegtuig op onze plaatsen dacht ik , nu kom ik wel tot rust , dat deed ik , zo goed zelfs , dat een hoop langs me heen is gegaan , de aankomst in Australië bij het Hostel , was weer het eerste wat ik me herrinner.
Het was al avond en het eerst wat ik zie , allemaal barakken , leek wel een legerplaats.
We kregen dekens en kookgerei , borden , besteken bekers , handoeken, lakens en worden naar één van de barakken gebracht , de laatste van een rij.
Binnenin stonde een slaapbank van plastic , tafel , twee stoelen , kinderstoel en kast.
In een andere kamer een kinderbedje en nog een kast , dat was het. Ik dacht even aan mijn halve woning , net zo klein , maar daar had ik nog een toilet op de gang , hier moest ik 500 meter lopen.Was ik daar nou helemaal voor naar Australië gereisd?
In het engels werd ons nog het één en ander mede gedeeld , dat er s 'morgens van acht tot negen konden ontbijten , een papier met huisregels en toiletpapier.
Ik heb mijn kind in zijn bedje gelegt , dat plastic bankje uitgeklapt , opgemaakt , gaan liggen en in slaap gevallen erg teleurgesteld.
De volgende morgen, wonder boven wonder , op tijd voor het eerste ontbijt , gelukkig want we hadden niet veel meer gegeten.
Een soort kantine met lopend buffet , toost , spaghetti , witte bonen in tomatensaus , eieren in alle soorten en maten , gebakken , gekookt , gecrambelt , das eieren doorgeroerd, cornflakes , allerlei dranken koud of warm , noem het maar op , het was er , plus een zooitje emigranten.
Elke keer als  je daar had gegeten moest er een bonnetje ingevuld worden of wat je nodig dacht te hebben , zoals zeep , wasmiddel , schone lakens , huur tv , je had zes weken gratis pension , daarna dokken met die handel.
We moesten ook betalen voor het water , dat haalde je bij de toiletten waar tevens een washok aanwezig was.
Daar ging ik s'morgens een emmertje water halen zodat we ons op het gemak konden wassen en verschonen.
Intussen moest mijn man werk gaan zoeken , dus zit je daar helemaal alleen , beetje de barak schoon houden , een fluitje van een cent en met mijn zoon spelen , dat was het dan , of tv kijken vierentwintig uur per dag.
Brieven schrijven naar het oh, zo ver lijkende Nederland en maar vertellen hoe goed het er was , aan me hoela , dit had ik echt niet verwacht , wat dan wel?Dit niet in ieder geval.
Als je s'nachts moest plassen , moest je in je jaampje naar het einde van de barak , nou dat werd dus rennen , want je ging natuurlijk zo laat mogelijk , als je het haast niet meer kon houden , je hoopte eigenlijk dat het vanzelf weg ging , ja , ja .
Mijn man vind werk bij één van de banken en we moeten nu geld betalen voor meerdere dingen.
Krant , tv , huishuur , linnengoed , dat moest gewassen en gestreken worden , kost geld he?Eten ging ook al niet meer op de bonnefooi.
We zitten daar nu acht weken en het word tijd dat we vertrekken , op eigen bene gaan staan , dus op zoek naar woonruimte.
Dat gaat heel vlug , je gaat s 'morgensvroeg naar de krant , kijkt advertenties voor woonruimte , stapt in je auto(zonder auto kom je daar nergens ) sjeest naar het adres en hebbes , dat wil zeggen als je de eerste bent , zo ging dat daar.
We hebben een huis gehuurd , alles inpakken , afrekenen , en pleit , tegen de mensen die je leerde kennen , we houden kontact en weg wezen.
Voor het eerst een eigen plekkie op vreemde bodum , das pas eng , alles gemeubileerd , de troep in de kasten pleuren en beginnen met leven en..........op zoek naar de eerste winkel.
Ik heb geen rijbewijs en moet alles lopend doen , das nog niet zo gemakkelijk , want daar zijn geen voetpaden , zoals in Nederland , zijn allemaal kiezels en de winkel natuurlijk niet naast de deur.
Daar aan gekomen kijken wat ik moet hebben , oh , ja , pap voor zoonlif , maar hoe heet dat hier?
Waar moet ik zoeken?
Met mijn gebroken engels , een verkoopstertje aangesproken , het gebaar gemaakt met mijn armen wiegend , zodat ze begreep dat het om een baby ging , das één , nou nog uitleggen dat het om pap gaat , oh , heet dat serial , aha , al wat geleerd , ze ging helemaal met me door de winkel , tot ik alles had wat ik moest hebben ,lief hé?
Dat is het eerste wat ik beleef , wat menselijk is in dit verre weg.
Zo laat nou de kat maar komen , ik ben in Australië , een nieuw begin is er , en de taal?
Ik heb handen en voeten om me duidelijk te maken , ik hoop alleen dat ik hier nooit ruzie krijg , want dan word het een hele voorstelling.....vraag wel entree geld .....haha hihi.

02-12-2007 om 00:00 geschreven door mausie

01-12-2007 om 14:03 geschreven door mausie

01-12-2007 om 14:02 geschreven door mausie

bedankt marja voor je foto's van de Blankenstraat 107-109.
Voor mij heel wat waard -----een kado voor me

01-12-2007 om 00:00 geschreven door mausie

30-11-2007 om 14:28 geschreven door mausie

Ik ben 3 maart getrouwd en woon nog bij mijn ouders thuis en mijn man bij de zijne.
Het was een moetje , zoals ze dat noemen , ja,zwanger. Bij mijn werk had ik (werkte bij 4711) omdat ik is was getrouwd , een prachtige grote fles met reukwater gekregen , waarschijnlijk had ik die zelf gemaakt , dat is nog leuker natuurlijk, het nare aan deze zaak was , dat mijn man die fles aan zijn moeder heeft gegeven , ook leuk , kon hem moeilijk terug gaan vragen. Ondertussen ons kapot lopen voor een huis, was al  5 en een halve maand zwanger en nog steeds geen huis.Op een ochtend werd ik aan de telefoon geroepen, we hadden een halve woning , zei mijn man , tja , wist even niet wat ik me daar bij moest voorstellen , maar we hadden er één.De volgende morgen er heen , op een hoek tweede etage , spannend hoor.
Boven gekomen was het even schrikken , een heleboel ramen , weinig ruimte en niet te vergeten , het toilet op de overloop , dat houd in als ik s'nachts naar de plee moest, ik de buren kon tegen komen , ook die van hun was op de overloop , intressant.
Een zijkamertje voor de wieg en een commode , dan het bordje buiten die kamer hangen .....vol!!!!!
De huiskamer was ook tevens slaapkamer, een keukentje waar een kleine ijskast en een wasmachine kon staan dan was het daar ook.....vol !!! Maar we hadden een woning.
We hebben twee bedden op de kop kunnen tikken , die onder elkaar geschoven konden worden en een dressoir dat moest je zelf in elkaar zetten , was iets nieuws onder de zon , een tafel en twee stoelen , één luxe stoel en je bent klaar , vol meer kon er echt niet in , oh , ja , nog een kleine salontafel.
Als je naar buiten wilde hangen ( dat deed je in mokum) moest je op je knieën gaan zitten , anders flikkerde je uit het raam , is ontzettend handig als je een kleine krijgt hoor.
Een buurtje dat wil je niet weten , de Blankenstraat 107 geloof ik , zeker weten doe ik dat niet meer.We zijn toch maar ingetrokken , ik was inmiddels al zes maanden heen , dus moest wat gebeuren anders kon ik bij mijn ouders vevallen , mooi niet dus.
Voor het eerst op je zelf en dan nog met een man die je eigenlijk niet zo goed kende , ik was wel ontzettend verlieft hoor , tot over mijn oren , dat maakte een heleboel goed.
Het is intussen juni geworden , begin mijn huisje toch wel leuk te vinden , alleen die trappen op en af , dat was toch een ellende en zker met zo'n dikke buik. Even naar de winkel was al een hele toer en de boodschappen moesten ook naar boven hé?
Maar het had ook zijn leuke kanten , bijvoorbeeld s'avonds , als de ramen op had geschoven begon de straat te leven. Het geblaf van een jong hondje trok mijn aandacht , ga op mijn knieën en kijk waar het vandaan komt , simpel , de buren schuin tegen over ons , begane grond , zaten op straat met een tafel en stoelen , buiten voor de deur te kaarten en dat geblaf? Hun puppy hadden ze door het raam naar buiten gelaten en zijn touw hing binnen vast , kon hij niet weg lopen hé
Onze kleren hadden geen plaats , nou ja  , hadden ze wel , maar een beetje onhandig , namelijk onder het bed in koffers , de enige plaats waar we ze konden opbergen , dus s 'avonds , als je naar bed wilde , was het een hele verhuizing.
Eerst de koffers in de keuken , dan de salontafel aan de kant , bedden onder elkaar vandaan halen en opmaken, s'morgens , als mijn man naar zijn werk was , ik de boel weer inelkaar zetten , was net een paspuzzel , overdag was het bovenste bed tevens bank. En dan die was zeg , ik had nog geen wasmachine, daar hadden we nog geen geld voor , alles op de hand gewassen en buiten hangen op een rekje aan het raam , zie je me al zitten , op mijn knieën wasgoed naar buiten en een dikke toeter en maar hopen dat er niks viel , de trap af en op zag ik me even niet doen, voor een washandje en dan maar hopen dat het droog bleef.
Vlak voor mijn bevalling was het erg heet , dus alle ramen  open (waren er 6) en niet kunnen slapen , hangen we lekker uit het raam , komt er een slee van een wagen aanzetten , niet normaal zeg wat een ding.
Er stapt een man luidruchtig uit, naar de overkant , gaat op drie hoog een venster open , daar word van alles uit gegooid , beddengoed , kleren , schoenen en die vent maar schreeuwen , die was zo zat als een kanon , kon amper nog lopen , pakte de hele zooi weer op en zei "Laat me er nou in schatje ".De deur ging open en de man was weg.
Wij en nog meer buren  , hingen uit het raam en begonnen een gesprekje , ook dat was heel normaal daar , zo van uit je raam ( dat mis ik wel hoor die gezelligheid) daar gaat de deur weer open beneden , is die vent weer en boven gaat het raam weer open en daar komt de hele janboel ook het raam weer uit en een geschreeuw beneden , maar ook boven dit keer , hij zei dat hij niet meer terug kwam , zij zei dat hij in de strond kon zakken , de pooierauto kwam er ook weer aan en pleite was de man.
 Wij dachten dat het over was , maar de buren verzekerde ons van nog meer spektakel , dat was daar schering en inslag , dus hangen blijven he.
Ik heb wel een paar kussentjes gepakt had geen knieën meer over.
Een half uur later kwam het voertuig weer terug en een gedonder daar beneden en ja hoor, daar begon het weer helemaal opnieuw , alleen er was een klein verschilletje , de politie was er ook bij dit keer en die waren de vrouw aan het kalmeren , was intussen naar beneden gekomen , om der boeltje bij elkaar te rapen , wat bleek nou meneer was niet alleen dronken , hij had ook buiten de deur gegeten .......Een andere vrouw dus.We hebben dubbel gelegen die avond en oh , oh , wat een gezellige buurt toch.
Toen was de grote dag daar.....bevalling , een zoon , grote grutten wat een ervaring.
We hebben daar ongeveer een jaar gewoond , veel gezien , gehoord , geleefd en beleefd , toen hield ik het voor gezien , het was echt te klein daar , dan maar meteen iets grotere woning zoeken Australië iets groter maar hoor.

maar mijn eerste woning zal ik nooit vergeten , het had iets , iets dat nu niet meer bestaat.
Het was EENVOUDIG en .....maar zeven gulden vijtig per week.

30-11-2007 om 00:00 geschreven door mausie

Dat is één van mijn schilderijen de rest krijg ik er nog niet op helaas.

30-11-2007 om 00:00 geschreven door mausie

29-11-2007 om 18:54 geschreven door mausie

Ik woon in Amsterdam en ben 15 -16 jaar oud en het is koninginnedag
Zoals normaal ben ik alleen.
Vrienden of vriendinnen heb ik niet.
Mijn ouders hebben mij een fotocamera kado gedaan toen ik verjaarde , maar geld voor een fotorolletje heb ik niet.
Vandaag zijn ze vroeg opgestaan,voordat ik A kon zeggen waren ze de deur uit en waar ze heen gingen weet ik niet.Daar sta je dan midden in de kamer in je pieremegoggeltje-allen dus.En wat ga je dan doen in je eentje hé, jepakt een bloknootje,pen en camera (zonder filmpje) en gaat naar de stad.Harstikke nerveus, de tram in, eigenlijk niet wetende waar heen,ergens maar uitstappen , maar waar?
De Dam leek me wel wat, daar is het lekker druk, dan heb je wat te zien en dan lopend weer naar huis.
Zo gezegt, zo gedaan,mijn camera bungeld lekker op mijn borst , hem maar eens gepakt en zogenaamd foto's gemaakt en iets opgeschreven....niet leesbaar net russisch voor beginners.
Er is altijd wel een gek in Amsterdam die daar op gaat reageren zeker in Amsterdam.
Ik loop al een tijdje zo belachelijk te doen en ben al op het Rembrandsplein beland, me afvragend
of ik nog iets leuks beleef, want nog even en ik ben weer thuis.
Ja hoor,beet, een vis gevangen,een man van (denk ik ) italiaanse afkomst die mij aansprak.
Wat ik aan het doen was,nou dat zag hij toch? Foto's aan het maken voor de krant.
De man "Welke krant dan "? De telegraaf schoot mij te binnen.Hij moest even wachten , want ik moets een foto maken van een paar gek geklede mensen en natuurlijk iets schrijven "Voor bij de foto,s " zei ik en dat het steno was.Vraag me nou niet hoe ik dat wist want zo kleffer was ik helemaal niet , in die dagen.
De man begon allerlei vragen te stellen en als ik geen antwoord klaar had moest ik nodig foto's maken,zodat ik in tussentijd even een antwoord kon bedenken.
Ondertussen liep ik wel richting huis.
Toen we mijn straat in liepenwerd het mij te heet onder mijn voeten , hoe raak ik die vent nou weer kwijt? Want meneer werd ook nog eens een beetje lastig.
Ik wachte even en hij pakte mijn hand, ik raakte een beetje in paniek een beetje maar hoor .(ik was der pas 16 he)
Stel dat mijn ouders de hoek om kwamen zetten en mij daar zo zagen met die vent  , plus het vijt wat ik had uitgespookt? Moest er even niet aan denken, anders werd ik daar en dan niet goed .pfffffff.
Die brachten me meteen door naar kamer 6 of zo.
Helder idee "Als ik nou iets leuks over je schrijf en morgen lees jij dat in de krant, kom je me morgenavond even zeggen hoe dat vond oke?""Om zeven uur precies,hier op de hoek is dat goed?"
Dat vond hij te gek en leek hem wel leuk.
Ik schatte hem zo'n eenentwintig jaar oud, de simpele maar hij ging wel weg.
Moest me omdraaien want ik stikte zowat van het lachen.
Thuis gekomen waren mijn ouders er alen vroegen wat ik zoal met mijn dag had gedaan.
" Oh, ik ben naar de stad geweest, mensies kijken ". ha,ha,ha,ha,
Heb het ze nooit vertelt en of die vent is komen opdagen? Wie weet , en gelachen dat ik .

mausie.

29-11-2007 om 00:00 geschreven door mausie

Hallo mensen ik ga verhalen schrijven.....alhoewel dat heb ik al.
Ik wil ze graag delen en kijken wat u er van vind.
Het zijn dingen uit mijn persoonlijk leven , op een dusdanige manier verwerkt zodat de lezer er plezier in kan hebben en er toch soms een boodschap in schuild.


                                Wees Welkom in Mijn Wereld.

29-11-2007 om 00:00 geschreven door mausie