Ik ben Rita
Ik ben een vrouw en woon in Brugge () en mijn beroep is gepensioneerde schooljuf van de eerste klas.
Ik ben geboren op 03/12/1948 en ben nu dus 76 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: reizen,lezen,kokkerellen,muziek beluisteren..............
ik ben getrouwd met François en heb twee volwassen kinderen: Peter is mijn zoon en Evi is mijn schoondochter,Ciska is mijn dochter en Gille is mijn schoonzoon en Loïc is mijn (tot nu toe) enig (schattig) kleinkind van bijna 4 jaar!
We vertrokken voor het eerst via luchthaven Oostende naar onze reisbestemming,tenandere het was ook voor het eerst dat we naar de Turkse Rivièra vlogen. We waren wel al 5 keer in Turkije maar altijd ergens anders. Dus nu richting Antalya met een Airbus 320 tot de laatste plaats gevuld = 220 personen. We mogen wel zeggen dat we op een kwartiertje nà ongeveer op tijd opstegen (om 17u05' i.p.v. 16u50') dus geen reden van klagen toch? De vlucht verliep vlekkeloos,een beetje turbulentie boven Oostenrijk waardoor we een twintigtal minuutjes onze gordeltjes moesten vastgespen,maar verder geen enkel probleem. We kwamen in Antalya in hun prachtige (nieuwe) luchthaven toe en ja,zelfs de passencontrole verliep vriendelijk.....weer een ervaring rijker dus! De bus op naar Side en rond middernacht kwamen we toe in ons hotel "Turquoise" . Groot was de verwondering dat de bar na middernacht nog open bleek te zijn en je nog altijd een "welverdiende" slok GRATIS kon halen. Later bleek dat de lobbybar in het hotel 24/24 uur openblijft en je er ALTIJD alle drankjes kan krijgen. Dus geen eindtijd van 12 uur of zo.... Bovendien een ontvangst zoals we er nooit een gekend hebben in onze vorige (ook 5*) hotels in Turkije. De kamer was picobello en wat ons al meteen meeviel:individuele airco! Nu om half twee lagen we in ons luie nest en we hebben maar meteen de wekker gezet op 8u30' want anders kom je er al de eerste dag niet uit hoe alles eigenlijk verloopt in optimale omstandigheden. Je weet wel ieder hotel heeft zo zijn eigen gewoontes en eigenlijk weet je nooit welke nationaliteiten de meerderheid vormen en dat kan héééééél veel betekenen,alleen maar als je denkt aan het "syndroom" handdoekenleggen op de ligbedden,zoals sommige van onze buurlanders zich wel eens durven aan te bezondigen!
Van woensdag 13 tot woensdag 20 juni zijn we er een weekje tussenuit geweeest naar Turkije. Ik zal jullie een beetje proberen onze ervaringen met jullie te delen. OK?
Omdat François alleen maar dat chocoladenduveltje kreeg van mij (met een echte ernaast hoor!) vond ik dat maar een beetje sneu voor een oude rakker als mijn wederhelft,dus had ik ook maar meteen een "vaderdagbrunch" gereserveerd in kasteel Cruydenhove. En wel,voor degenen onder jullie die het kennen: het was GENEN VETTEN vonden wij! Maar ja,smaken kunnen verschillen hé? Maar ik vind als bij een brunch geen personeel toeziet op de gang van zaken,dan kan je er van op aan dat het een beetje fout loopt. Ik zal een voorbeeldje geven. Bij het warm buffet was er niet één mens aanwezig............ en het was al geen vetpot dat hele warm buffet! En nu zal ik nog een voorbeeldje geven: bij het dessertbuffet waren er o.a. fruitspiesjes (echt lekker hoor) voor degenen die er de kans toe zagen er eentje te bemachtigen! Je kon ze in een choladefonteintje dompelen wat echt een heerlijk toetje leek. Maar wij wachtten blijkbaar een 5 minuten tè lang om naar het dessertbuffet te stappen,kwestie van de rest een beetje te laten zakken en eens rustig samen te kunnen babbelen en we zagen dat er mensen vertrokken met 5 of 6 spiesjes (kwestie van je te bevoorraden tegen de volgende hongersnood) en als er dan niet één mens de zaken controleert.........ja je kan het al raden.........geen spiesjes dus voor ons en ook geen stukjes taart meer .....en dus waren we al heel gelukkig dat er nog een beetje ijs was .Gelukkig koffie en thee kon je zelf inschenken,daar had je geen personeel voor nodig. Zou het gebrek aan personeel héél misschien kunnen te maken hebben dat het management van "Cruydenhove" Nederlands is???? Ik weet het niet hoor,het is alleen maar een klein doordenkertje van mij....... Alleen weet mijn denker dat ik me geen volgende keer laat foppen.
Ja,ik weet het wel,het is pas morgen vaderdag. Maar ik heb vandaag toch al een "chocoladen" exemplaartje van papa's lievelingsbiertje gekocht,dan kan hij vanavond de vloeibare en de chocolade versie van het HELS biertje vergelijken. Morgen gaan we dan nog eens uitgebreid brunchen maar daar geef ik dan pas morgen commentaar bij,want ik weet vooraf niet wat er in ons bord belandt!
Ik was echt benieuwd naar "de Vespa". Dus van zodra hij (of is het zij?) in het land was,was het voor mij en natuurlijk ook voor Loïc een must om dat nostalgisch machientje te gaan bekijken bij peter Peter! Peter zal er nu in de komende maanden een echte nieuwe "OUDE " Vespa van maken,want zo'n ding koop je niet nieuw of anders koop je liever géén Vespa (zeggen de hondduizenden liefhebbers). En eigenlijk hoor ik ook tot de échte Vespageneratie,dus daar kan ik echt wel inkomen hoor! Een nieuwe Vespa..........laat ons niet lachen. Wat ben je dan een watje!!! En vooral,als echte Vespa-amateur moet je kunnen prutsen en prutsen en prutsen...... en dat kan Peter als geen ander! Mocht je zelf interesse hebben in het hele Vespagebeuren,surf dan eens naar de website van VESPA,rechts bij "mijn favorieten".
Jammer genoeg is het weer er niet echt naar om zalig aan onze strandcabine te gaan liggen! Toch gaan we er geregeld naar toe om het weggewaaide zand wat terug te scheppen,kwestie om de cabine geen speelbal van de (eventuele) stormwind te maken! Natuurlijk was Loïc van de partij om zijn opa flink te helpen. Dat hoort toch,mannen ondereen?
Was het rugpijn? Was het "wreed" pijn aan de knietjes? Of was het ten gevolge van dit alles gewoon een dipje? Ik weet het niet,alleen kom ik tot de ontdekking dat ik helemaal niet meer aan mijn blog heb gewerkt! Foei,foei,foei...........
Ik ben Rita
We vertrokken voor het eerst via luchthaven Oostende naar onze reisbestemming,tenandere het was ook voor het eerst dat we naar de Turkse Rivièra vlogen. We waren wel al 5 keer in Turkije maar altijd ergens anders. Dus nu richting Antalya met een Airbus 320 tot de laatste plaats gevuld = 220 personen. We mogen wel zeggen dat we op een kwartiertje nà ongeveer op tijd opstegen (om 17u05' i.p.v. 16u50') dus geen reden van klagen toch? De vlucht verliep vlekkeloos,een beetje turbulentie boven Oostenrijk waardoor we een twintigtal minuutjes onze gordeltjes moesten vastgespen,maar verder geen enkel probleem. We kwamen in Antalya in hun prachtige (nieuwe) luchthaven toe en ja,zelfs de passencontrole verliep vriendelijk.....weer een ervaring rijker dus! De bus op naar Side en rond middernacht kwamen we toe in ons hotel "Turquoise" . Groot was de verwondering dat de bar na middernacht nog open bleek te zijn en je nog altijd een "welverdiende" slok GRATIS kon halen. Later bleek dat de lobbybar in het hotel 24/24 uur openblijft en je er ALTIJD alle drankjes kan krijgen. Dus geen eindtijd van 12 uur of zo.... Bovendien een ontvangst zoals we er nooit een gekend hebben in onze vorige (ook 5*) hotels in Turkije. De kamer was picobello en wat ons al meteen meeviel:individuele airco! Nu om half twee lagen we in ons luie nest en we hebben maar meteen de wekker gezet op 8u30' want anders kom je er al de eerste dag niet uit hoe alles eigenlijk verloopt in optimale omstandigheden. Je weet wel ieder hotel heeft zo zijn eigen gewoontes en eigenlijk weet je nooit welke nationaliteiten de meerderheid vormen en dat kan héééééél veel betekenen,alleen maar als je denkt aan het "syndroom" handdoekenleggen op de ligbedden,zoals sommige van onze buurlanders zich wel eens durven aan te bezondigen!
