Antwerpen

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Uit de nevel van de stroom,

doorheen het rietveld van de oever

rijst stug en krachtig de fiere metropool.

De schepen aan de kade dromen van een verre reis

terwijl de meeuwen aan  een steile vlucht beginnen

langsheen de flanken van de kanten kathedraal.

De beiaard strooit zijn frele klokkenklanken

over torens en kantelen alsof de tijd kan keren,

de mensen terug kan brengen naar de gouden eeuw.

Toen waren ambachtslui nog heren,

ruimdenkend, sinjeuren vol fatsoen,

elkeen mocht het zijne denken, gastvrij zonder schroom.

Helaas de tijden zijn veranderd -

de geesten van de mensen vastgeroest,

bang voor wie anders lijkt dan zij.

De stroom langsheen het oude steen,

weerspiegelt nog de grauwe Vlaamse luchten,

bezwaard als ’t denken van ’t sinjorenvolk.

En zie: de zon breekt stralend door de wolken,

zet de stad in brand, een teken van hierboven?

Ik zie twee mensen hand in hand langsheen de Schelde lopen.

Alles lijkt nog niet verloren…

rob