Hoe koester ik

de donk’re dagen van december

als kleine kooltjes vuur

vanbinnen warm

en buiten koud en guur.

Ze zijn mij dierbaar,

die lange winteravonden-

zwanger van verlangen:

Sint is reeds vertrokken –

Kerst komt in ’t vizier.

Nog even en de kerstboom,

mag weer in de kamer staan,

met bollen en met engelenhaar

versierd en opgetuigd

als voor de eerste keer.

Nooit gaat het mij vervelen,

steeds voel ik mij weer kind,

gedragen door het zachte licht,

weerspiegeld en verhaald

in Kerst die op de wereld daalt.

Rob

23-11-2005 om 13:49 geschreven door rob

Wintermijmering

Wat is het dat mij mijm’ren doet

en wat weemoedig maakt?

Is ’t om een blad dat loslaat

voor één enkel zuchtje wind

om tussen ’t goud-bruin herfsttapijt

zijn ultieme rust te vinden?

Is ’t het stormgeweld

met zware regens, bliksemflitsen

en haast tomeloze kracht

in loodgrijs wolkendek gevat?

Is’t het verlangen

naar voorbije lentes, fris en groen,

of naar zonnewarme zomers

zo ver – slechts een herinnering?

Toch hoop ik dat de winter,

hoe donker ook en guur en koud

mij niet weerhouden zal te dromen

van steeds weer een nieuwe lente,

weer een nieuwe zomer enzovoort…

rob

23-11-2005 om 13:48 geschreven door rob

Nog even en ‘t wordt winter

kou draalt nog even aan de deur,

verblind door gouden licht

dat door de kale takken spoelt.

Nog even en ‘t is Kerstmis

Ik zet de kerstboom in gedachten,

tooi hem met wat sfeer en stil gefluister,

gedachten over vroeger

en mensen die er niet meer zijn.

Dan wordt het warm

en heel mooi vanbinnen

En ik hoop dat ook ik

ooit iemands Kerstboom tooien mag.

         Rob

23-11-2005 om 13:44 geschreven door rob