Wintermijmering

Wat is het dat mij mijm’ren doet

en wat weemoedig maakt?

Is ’t om een blad dat loslaat

voor één enkel zuchtje wind

om tussen ’t goud-bruin herfsttapijt

zijn ultieme rust te vinden?

Is ’t het stormgeweld

met zware regens, bliksemflitsen

en haast tomeloze kracht

in loodgrijs wolkendek gevat?

Is’t het verlangen

naar voorbije lentes, fris en groen,

of naar zonnewarme zomers

zo ver – slechts een herinnering?

Toch hoop ik dat de winter,

hoe donker ook en guur en koud

mij niet weerhouden zal te dromen

van steeds weer een nieuwe lente,

weer een nieuwe zomer enzovoort…

rob

23-11-2005 om 13:48 geschreven door rob

Nog even en ‘t wordt winter

kou draalt nog even aan de deur,

verblind door gouden licht

dat door de kale takken spoelt.

Nog even en ‘t is Kerstmis

Ik zet de kerstboom in gedachten,

tooi hem met wat sfeer en stil gefluister,

gedachten over vroeger

en mensen die er niet meer zijn.

Dan wordt het warm

en heel mooi vanbinnen

En ik hoop dat ook ik

ooit iemands Kerstboom tooien mag.

         Rob

23-11-2005 om 13:44 geschreven door rob

Antwerpen

Uit de nevel van de stroom,

doorheen het rietveld van de oever

rijst stug en krachtig de fiere metropool.

De schepen aan de kade dromen van een verre reis

terwijl de meeuwen aan  een steile vlucht beginnen

langsheen de flanken van de kanten kathedraal.

De beiaard strooit zijn frele klokkenklanken

over torens en kantelen alsof de tijd kan keren,

de mensen terug kan brengen naar de gouden eeuw.

Toen waren ambachtslui nog heren,

ruimdenkend, sinjeuren vol fatsoen,

elkeen mocht het zijne denken, gastvrij zonder schroom.

Helaas de tijden zijn veranderd -

de geesten van de mensen vastgeroest,

bang voor wie anders lijkt dan zij.

De stroom langsheen het oude steen,

weerspiegelt nog de grauwe Vlaamse luchten,

bezwaard als ’t denken van ’t sinjorenvolk.

En zie: de zon breekt stralend door de wolken,

zet de stad in brand, een teken van hierboven?

Ik zie twee mensen hand in hand langsheen de Schelde lopen.

Alles lijkt nog niet verloren…

rob

30-10-2005 om 12:57 geschreven door rob

Weggaan uit dit leven

 opnieuw geboren worden,

 voor weer een nieuwe reis.

 Niemand  loopt verloren,

 of wordt vergeten

door wie ooit een eindweegs

  samen ging.

   Dagen van herinnering,

  door warmte van  samenzijn gekruid

  doen ons dromen en beseffen

dat wat ooit begon

nooit eindigen zal,

 maar slechts een kleine stap

die d’ eeuwigheid beroert. 

rob

28-10-2005 om 14:16 geschreven door rob

De namen doen hem denken

aan de dagen van weleer

toen alles nieuw was, avontuur:

water droeg hem

en de wal - een interval

tussen schip en later.

Hij gaat nu met een stok

maar in zijn hoofd

reist hij nog steeds,

gedragen door gedachten

die wijlen tussen hier en toen.

Hij aarzelt soms om met gepaste schroom

te denken aan de grote reis

die nog beginnen moet,

de steven wendend naar die ster

gedragen door vertrouwen

tussen hier en later.

Rob

28-10-2005 om 14:13 geschreven door rob

Memento

Nu de dagen korten,

wind en kou regeren over ’t land,

denk ik weer aan vroeger,

toen de dagen lichter waren om te dragen.

Ik herinner mij de mensen die er waren,

met wie ik praten kon van vroeger,

maar die er niet meer zijn –

voor hen geen later?

Ik denk vaak hoe het mij vergaan zal,

als ook mij het afscheid overkomt.

Zal ik dan weten, voelen, zien,

weten wat mij nu nog vrezen doet?

Zal j’er zijn dan, daar, mijn vriend,

van wie ik nu nog stil de naam noem,

in gedachten bij de dagen toen ik je aan kon raken,

we samen spraken over and’ren die voor ons waren?

Daarom ontsteek ik nu een kleine kaars 

voor jou, mijn vriend – zo ver en zo dichtbij

en ‘k hoop dat men dat ook doen zal

als ik  nog slechts een naam ben als een vlam

die opgloeit in het duister.

Rob

28-10-2005 om 14:10 geschreven door rob

Soms zie je in een bliksemflits

jouw and’re helft op je pad verschijnen.

’t Gevoel van eenheid is zo groot

dat ‘t niemand onberoerd kan laten.

Je neemt het mee als een visioen

en kan het haast met niemand delen.

Even plots is het weer weg, opgelost en weggezogen

uit je leven dat veel leger lijkt dan vroeger.

Dan blijft nog slechts de hunkering, de hoop

ooit weer een glimp te vangen van ’t gevoel

waarvan d’ herinnering gekoesterd wordt

als deel van ’t grote Plan dat leven heet.

Zo heb je weer een stukje van het mooi geheel

aan d’ and’re toegevoegd, ’t valt op zijn plaats.

Het werpt weer wat meer licht op hoe het zijn zal

als alle ballast is verdwenen, opgelost en weggevaagd –

als jij en ik en zij en hij verdampen in het wij

teruggekeerd in ’t eeuwig zijn.

Rob.

25-10-2005 om 11:18 geschreven door rob

Ik zie weer massa’s bloemen

omweven door grijze nevelslierten

tussen de graven staan

van wie ooit zelf een groet bracht

aan wie eerder ging dan zij.

Zo denk ik even aan mijn vader

wiens graf reeds is verdwenen:

wat rest is gras, zo groen en nat

met korte sprieten die de herfst

doen dromen van de lente.

Elke druppel, elke windstoot

die me huiv’ren doen

herinnert mij aan hem.

En ‘k plant een droom

heel diep in mij en ‘k bid

dat wie later aan mij denken zal

als ik er niet meer ben

mij voelen en mij vinden zal

in ’t fluist’ren van mijn naam

door weer en wind.

rob

25-10-2005 om 11:13 geschreven door rob

Bloemen dekken d’aarde toe

waarin de mensen rusten,

van wie we hielden

zacht fluisterend hun naam.
Maar als de bloemen zijn vergaan,

verstrooid door wind en regen,

de zerken, verweerd en oud

uiteindelijk zijn neergehaald,

weet ik, dat wie doorheen de dood

het lichtend pad ontdekt,

gelouterd en opnieuw geboren werd,

leven zal in eeuwigheid.

Rob

25-10-2005 om 11:04 geschreven door rob

Ik vorm de letters van je naamin de doom die aan de vensters kleef
Het glas voelt koud en hard

        Ik voel mijn vingers beven

        Het is alsof ‘k je stappen hoor:
        ze klinken tijd’loos door mijn hoofd
        dat leeg is – wezenloos
        maar weten wil: waarom?

       
        Die vraag waarop geen antwoord komt
        steekt als een angel in mijn geest
        Is er dan niemand die mij helpen kan
        en rust brengt in mijn hart?

 
        Ik meen je stem te horen  
        maar ‘k versta je woorden niet
        en in gedachten vorm ik je naam
        zodat je nooit meer weg kan gaan.

        Rob

25-10-2005 om 10:59 geschreven door rob

Terwijl ik in gedachten

naar de vlammen staar

hoor ik hoe de wind daarbuiten

gierend aan de daken sleurt,

en bomen kraken doet

De nacht omspant de wereld

in een cocon van zwart satijn

met daarboven wolkenflarden waarin af en toe

een vale maan de mensen vrezen doet voor ’t ongewisse.

Verhalen over vreemde wezens,

heksen, trollen, menigvoud gebroed,

razen door ’t gemoed van menig goede ziel

die, niet geremd door opgelegde grenzen,

zich verliest in ’t collectief geheugen van de tijd.

De ijle grens tussen toen en nu blijkt broos,

net als de korte dagen met het frele licht,

geprangd tussen lange donk’re nachten.
Zo begint opnieuw het lange wachten

vanuit het duister naar een  nieuwe dag.

rob

25-10-2005 om 10:53 geschreven door rob

Oktober draalt wat langer

tussen herfst en winter,

oogt wat frisser dan september,

de wind rukt harder aan de bomen.

Al kijkt de zon  zo af en toe

Wat waterachtig naar de kille straten:

er komen gaten in het bladerdak

dat goudgeel om de bomen glanst.

Onder een bedrukte hemel

haasten mensen zich naar huis,

Waar beslijkte schoenen

onder natte paraplus te drogen staan.

’s Nachts hoor je regenvlagen

tegen de ruiten slaan -

een vage donderslag

verstoort de warme dromen van de zomer.

rob

25-10-2005 om 10:49 geschreven door rob