Ik vorm de letters van je naamin de doom die aan de vensters kleef
Het glas voelt koud en hardxml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

        Ik voel mijn vingers beven

        Het is alsof ‘k je stappen hoor:
        ze klinken tijd’loos door mijn hoofd
        dat leeg is – wezenloos
        maar weten wil: waarom?

       
        Die vraag waarop geen antwoord komt
        steekt als een angel in mijn geest
        Is er dan niemand die mij helpen kan
        en rust brengt in mijn hart?

 
        Ik meen je stem te horen  
        maar ‘k versta je woorden niet
        en in gedachten vorm ik je naam
        zodat je nooit meer weg kan gaan.

        Rob