Soms zie je in een bliksemflits

jouw and’re helft op je pad verschijnen.

’t Gevoel van eenheid is zo groot

dat ‘t niemand onberoerd kan laten.

Je neemt het mee als een visioen

en kan het haast met niemand delen.

Even plots is het weer weg, opgelost en weggezogen

uit je leven dat veel leger lijkt dan vroeger.

Dan blijft nog slechts de hunkering, de hoop

ooit weer een glimp te vangen van ’t gevoel

waarvan d’ herinnering gekoesterd wordt

als deel van ’t grote Plan dat leven heet.

Zo heb je weer een stukje van het mooi geheel

aan d’ and’re toegevoegd, ’t valt op zijn plaats.

Het werpt weer wat meer licht op hoe het zijn zal

als alle ballast is verdwenen, opgelost en weggevaagd –

als jij en ik en zij en hij verdampen in het wij

teruggekeerd in ’t eeuwig zijn.

Rob.

25-10-2005 om 11:18 geschreven door rob

Ik zie weer massa’s bloemen

omweven door grijze nevelslierten

tussen de graven staan

van wie ooit zelf een groet bracht

aan wie eerder ging dan zij.

Zo denk ik even aan mijn vader

wiens graf reeds is verdwenen:

wat rest is gras, zo groen en nat

met korte sprieten die de herfst

doen dromen van de lente.

Elke druppel, elke windstoot

die me huiv’ren doen

herinnert mij aan hem.

En ‘k plant een droom

heel diep in mij en ‘k bid

dat wie later aan mij denken zal

als ik er niet meer ben

mij voelen en mij vinden zal

in ’t fluist’ren van mijn naam

door weer en wind.

rob

25-10-2005 om 11:13 geschreven door rob

Bloemen dekken d’aarde toe

waarin de mensen rusten,

van wie we hielden

zacht fluisterend hun naam.
Maar als de bloemen zijn vergaan,

verstrooid door wind en regen,

de zerken, verweerd en oud

uiteindelijk zijn neergehaald,

weet ik, dat wie doorheen de dood

het lichtend pad ontdekt,

gelouterd en opnieuw geboren werd,

leven zal in eeuwigheid.

Rob

25-10-2005 om 11:04 geschreven door rob

Ik vorm de letters van je naamin de doom die aan de vensters kleef
Het glas voelt koud en hard

        Ik voel mijn vingers beven

        Het is alsof ‘k je stappen hoor:
        ze klinken tijd’loos door mijn hoofd
        dat leeg is – wezenloos
        maar weten wil: waarom?

       
        Die vraag waarop geen antwoord komt
        steekt als een angel in mijn geest
        Is er dan niemand die mij helpen kan
        en rust brengt in mijn hart?

 
        Ik meen je stem te horen  
        maar ‘k versta je woorden niet
        en in gedachten vorm ik je naam
        zodat je nooit meer weg kan gaan.

        Rob

25-10-2005 om 10:59 geschreven door rob

Terwijl ik in gedachten

naar de vlammen staar

hoor ik hoe de wind daarbuiten

gierend aan de daken sleurt,

en bomen kraken doet

De nacht omspant de wereld

in een cocon van zwart satijn

met daarboven wolkenflarden waarin af en toe

een vale maan de mensen vrezen doet voor ’t ongewisse.

Verhalen over vreemde wezens,

heksen, trollen, menigvoud gebroed,

razen door ’t gemoed van menig goede ziel

die, niet geremd door opgelegde grenzen,

zich verliest in ’t collectief geheugen van de tijd.

De ijle grens tussen toen en nu blijkt broos,

net als de korte dagen met het frele licht,

geprangd tussen lange donk’re nachten.
Zo begint opnieuw het lange wachten

vanuit het duister naar een  nieuwe dag.

rob

25-10-2005 om 10:53 geschreven door rob

Oktober draalt wat langer

tussen herfst en winter,

oogt wat frisser dan september,

de wind rukt harder aan de bomen.

Al kijkt de zon  zo af en toe

Wat waterachtig naar de kille straten:

er komen gaten in het bladerdak

dat goudgeel om de bomen glanst.

Onder een bedrukte hemel

haasten mensen zich naar huis,

Waar beslijkte schoenen

onder natte paraplus te drogen staan.

’s Nachts hoor je regenvlagen

tegen de ruiten slaan -

een vage donderslag

verstoort de warme dromen van de zomer.

rob

25-10-2005 om 10:49 geschreven door rob