Memento

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Nu de dagen korten,

wind en kou regeren over ’t land,

denk ik weer aan vroeger,

toen de dagen lichter waren om te dragen.

Ik herinner mij de mensen die er waren,

met wie ik praten kon van vroeger,

maar die er niet meer zijn –

voor hen geen later?

Ik denk vaak hoe het mij vergaan zal,

als ook mij het afscheid overkomt.

Zal ik dan weten, voelen, zien,

weten wat mij nu nog vrezen doet?

Zal j’er zijn dan, daar, mijn vriend,

van wie ik nu nog stil de naam noem,

in gedachten bij de dagen toen ik je aan kon raken,

we samen spraken over and’ren die voor ons waren?

Daarom ontsteek ik nu een kleine kaars 

voor jou, mijn vriend – zo ver en zo dichtbij

en ‘k hoop dat men dat ook doen zal

als ik  nog slechts een naam ben als een vlam

die opgloeit in het duister.

Rob