Als er een tempel voor heroïek en zelfkastijding bestaat hebben we het al zeker tot het portaal of de zijbeuk geschopt! Met wat moeite kan je stellen dat het de laatste 36u nauwelijks heeft opgehouden met regenen! Zelfs onze slaap is onstandvastig en rusteloos. Om 8u loopt de wekker af, ik wil er niet uit. Op het dak klettert het onophoudelijk. Ik ben dit weer niet beu, ik ben het kotsbeu. De kilometers en het hoogteprofiel maken de reis lastig, het weer daarentegen maakt er een hel van! Elke dag opnieuw moet je jezelf opladen om vooral ‘te vertrekken’ in de regen, wetende dat je er voor de volgende 5 à 6u kletsnat en verkleumd zal bijrijden,…

Het moet zo wat tegen 10u geweest zijn als we met veel tegenzin de oude stierenarena van de camping verlaten. De rit van ‘Najera’ tot ‘Burgos’ volgt voornamelijk de N120 in afwachting van de nieuwe autostrade. Onze beste vriend Sweerman heeft 3 lussen voorzien om enerzijds de toch wel drukkere N120 te vermijden en anderzijds enkele historische en traditionele bezienswaardigheden te bezoeken. We houden onszelf echter niet voor de zot en laten de lussen voor wat ze zijn. Als het regent wil je maar één ding, zo snel mogelijk op het eindpunt toekomen. Het scheelt ons een kleine 20 km. Het regent pijpenstelen als we de licht stijgende nationale weg opdraaien. De wind blaast met enkele Beaufort fel in het nadeel, de reclamevlaggen aan een grote winkelketen staan strak gespannen en klapperen voortdurend. Thierry rijdt op kop, ik probeer me nijdig in het wiel vast te zetten, dan wisselen we af. Mijn beurten zijn korter. Thierry is conditioneel een pak sterker, zonder twijfel. Op korte tijd krijgen we 2 hagelbuien te verwerken. Kleine, fijne speldekoppen irriteren mateloos onze gezichten. Ik knijp mijn ogen toe, met bril is het helemaal niet te doen. De weg stijgt nu behoorlijk. In de zeldzame bergaf halen we amper 18 km/u. Het stormt. Tot ‘Santo Domingo de Calzada’ is het 24 km. We komen verscheidene fietsers tegen, maar niet één op zijn of haar zadel. Velen duwen hun tweewieler nog vooruit, anderen staan hulpeloos aan de kant. Ons gemiddelde haalt geen 14km/u. Op enkele kilometer ben je geradbraakt, ver in het achterhoofd weet je dat er vandaag 90 km op het menu staan, je krimpt ineen, schudt nog maar eens met je hoofd, nijpt de regendruppels uit je ogen en trapt verder…

Naast de N120 loopt het wandelpad van de ‘Camino’. Voor de eerste keer begint het echt op een processie te gelijken. Grote kleurrijke regencapes dansen op een neer in het overwegend groene landschap. Het is bijna half twaalf als we de beschermende binnenstad van ‘Santo Domingo’ binnenrijden. In het centrum vinden we een pelgrimshuis. De deuren zijn nog gesloten, maar er wachten al een dertigtal wandelaars, hun dagetappe zit er al op, wel heel vroeg als je’t ons vraagt, maar ja, ieder zijn ‘Camino’…

Als wat later de voordeur opengaat is het net geen stormloop, iedereen wil wel een slaapplaatsje, voor ons kon de volgorde niet zoveel schelen, het was maar voor de ‘stempel’.

Het begint terug harder te regenen en besluiten om te schuilen en op te warmen bij een ‘café con leche’. Je ziet haast iedereen denken ‘Hoe zot kun je zijn’…

Ik heb verse, droge kleren aangetrokken, een zalig gevoel. Na twee koffie’s gaat de helletocht verder. Met de regelmaat van de klok krijgen we nog een bui op onze nek hoewel de tussenpozen nu groter zijn dan gisteren. We rijden uit de ‘Rioja’. De anders zo hete plek heeft ons alleen maar regen bezorgd. Op de hellingen staan gras- en graangewassen. De wegen lijken eindeloos, als kilometerslange krijtlijnen doorheen alle tinten groen. De wind is iets in kracht afgenomen en staat dan weer pal op kop, dan weer rechts vooraan, maar nooit in het voordeel. We passeren ‘Belorado’ en stoppen even bij een lagere kerktoren waar een ooievaar fier het nest bewaakt. In de verte schijnt heel even de zon, zou het?

We rijden nu al meer dan 50 km bergop, wind op de neus. Donkere wolken pakken samen over de heuvels. Als we in ‘Villafranca’ een gezellige bar zien is de beslissing snel genomen, ‘lunch-time’. We zitten tussen een 82 jaar oude Nederlander en een jonge Spaanse, beiden met hetzelfde doel, ‘Compostela’ bereiken. Hij heeft vandaag nog geen stap gezet wegens het weer en zij heeft er een uurtje opzitten, door dezelfde reden. De koffie is zoals gewoonlijk overheerlijk, onze sandwiches smaken. Nog 35 km voor de boeg, straks naar 1150m hoogte. We blijven niet te lang hangen. Ik verwissel nog van shirt en weg zijn we. Amper een kilometertje verder gaat de hellingsgraad stevig de hoogte in. We tellen af tot de top, 1150m op de ‘Puerto de la Pedraja’. De grens van de ‘Tierra de Campos’ is bereikt. Het ziet er uit als de ‘Hoge Venen’. In trapjes gaat de weg omlaag. Heel langzaam zien we in de verte ‘Burgos’ verschijnen en geven nog een trapje bij.

Als we op de camping net buiten de stad arriveren is het net geen 17u, moe gestreden maar met een opgeheven hoofd. Dit hebben we alweer overleefd. Onze conditie houdt ons recht, zeker weten, het weer krijgt er ons alvast niet onderdoor.

Malvina, Ria en Eddy hebben deze namiddag ‘Burgos’ bezocht en waren zeer onder de indruk van de stad, maar zeker van de kathedraal.

Morgen een relatief korte rit met een speciaal toetje, maar da’s voor morgen!

Hopelijk eindelijk zon, da’s de voornaamste smeekbede…