Rotterdammers... geen huis meer, en geen kleding... niets meer
Duitse watervliegtuigen landen op de Maas in Rotterdam
Op 14 mei 1940 brachten drie Duitse militairen, beschermt door een witte vlag het ultimatum over de Willemsbrug.
Rotterdam vernietigd haar olie- voorraden om het niet in handen van de Duitsers te laten vallen.
De Nederlandse kolonel Scharroo op weg om de reactie van Nederland aan de Duitsers te overhandigen
deze foto stond op de Duitse propagandamachine "SIEG HEIL" Zegen de overwinning
Duitse soldaten aan de zuidkant van de Willemsbrug
brandende Jonker Fransstraat
Nederlandse soldaten worden als krijgsgevangenen afgevoerd.
Timmerman Damsteeg aan het woord Om 10 uur toen wij maar net op bed lagen hoorde wij weer een vliegtuig erg laag vliegen en zagen wij plotseling een grote zuil vuur. Wij hoorden een groot gekraak en geraas. De ruiten vlogen eruit de kamer in, en doordat de wind naar ons toe was werd ons hele huis gevuld met kruitdamp. Dochter Inge, die boven sliep, riep; "vader, Gas, vader....gas. Hij maakte gelijk doeken nat, die hij voor zijn mond hield. Terwijl ik de gasmeter afzette. Het was een scherf van een bom die. 'zonder aan te bellen..'bij ons binnengekomen was. En niet alleen bij ons want wij hoorden verschillende mensen gillen.....
DEKKEN DEKKEN SCHREEUWT IEMAND!!
Ik zat tijdens het bombardement in de kelder van het krantengebouw. Na korte tijd besloot ik op de fiets terug te gaan naar mijn ouderlijk huis in Terbregge, dwars door de chaos van de getroffen en in lichte laaie brandende panden. Op de Plantageweg dragen twee mariniers een gewonde weg. De Oostzeedijk is één stroom vluchtelingen. Zo heb ik nog nooit iets zien branden. Ik vlieg de passage in. "Dekken. dekken", schreeuwt iemand als de vliegtuigen weer overkomen. Ik ga door, mijn tong is droog. Ik stik van de dorst. Onder de bomen hollen de mensen. Met kinderwagens, koffers, huisraad, schreeuwende kinderen. Verbrand papier dwarreld omlaag. Stikkend heet is de lucht. De Lusthofstraat is één vlammenzee.... Op de Plaslaan kijk ik even om. Auto's vliegen me voorbij, volgestouwd met mensen. Boven de stad hangt een verduisterde zon als een vurige bol. -"Dekken"- roept men weer. Een man gaat over een kind liggen, bommen fluiten over ons heen, onder de bomen jakker ik verder. Ik haal vluchtende soldaten in. De gezichten zwart van stof en zweet. Ik vlucht verder. Ik kan haast niet meer. maar ik moet verder..... Het laatste stuk. De Terbregseweg. Daar staan de huizen. Eindelijk thuis!! Langer kan ik mij niet goed houden. Wat zijn ze kalm hier. Water, water moet ik hebben. Dan val ik op de divan.... hier is niets gebeurd,,,, Later die dag stroomde Terbregge vol met gevluchtte Rotterdammers. Ons huis raakt er vol mee, zoveel zelfs dat ik 's nachts op stroo in de garage moest slapen..
PLOTSELING SCHUDDEN DE MUREN....
Dramatisch is ook het verslag van deze onderwijzeres die het later gebruikte bij haar leerpakket over bombardementen van 14 mei 1940, destijds 14 jaar oud. Zij woonde met haar ouders en twee zusjes in een ruim bovenhuis boven de groothandel in electrische artikelen, haar vader was daar de filiaalhouder. Zij hadden zich juist aan de lunch gezet, toen de sirenes weer eens loeiden; luchtalarm, met meenemen van jassen snelde men naar bneden naar het magazijn waar haar vader een schuilplaats had gemaakt door een grote muurkast onder de trap te ontruimen. Om op alles voorbereid te zijn had men ook enige koffers en tassen ingepakt en daar neergezet. Pikdonker was het in die kast, we kunnen er met z'n vijven in. Mijn zusje van 10 jaar huilt.... plotseling schudden de muren en trilt de grond. Een oorverdovend lawaai doet ons de oren dichtstoppen. De deur van de kast valt open..... wolken stof vliegen naar binnen. Mijn moeder hoor ik hardop bidden. De deur valt weer dicht. Dan een herhaling van dreunen. : "bommen", zegt mijn vader, "vlakbij".. Wij houdenelkaar omarmd bij wijze van bescherming. Naast ons horen wij de buren gillen en schreeuwen. Dan valt er een stilte. Mijn vader kijkt even om de deure; "eruit", zegt hij. De ravage is enorm. Is dat de zaak? De achtergevel is ingestort. Mijn moeder ziet het bovenaan de trap branden. De voordeur gaat gelukkig nog open. Wat we buiten zien is haast niet te geloven. De hel lijkt losgebarsten. Naar rechts kunnen we niet meer weg.... de voorgevel van onze buren verspert de weg. Ik zie uit de huizen overal vlammen slaan en alle wapperende gordijnen brandden. Naar links is moeilijk, een grote krater is in de weg geslagen door een bom. Het hoedje van mijn zusje valt in de krater; ze wil het pakken, maar moeder sleurt haar mee. We schuivelen langs kapotte puien verder, we stikken haast van de rook en het gas. Een huilende politieagent roept ons toe dat we een zakdoek voor onze mond moeten houden. als we de hoek van de Markt bereikt hebben horen we de vliegtuigen weer aankomen. We zien meer mesnen hun huizen verlaten. Vader trekt ons een donker gangetje van een huis in. Het geluk is met ons. Het huis wordt niet geraakt. We vluchten verder. Een man loopt met een zwaar gewond kind, beentje is eraf. Hij zal niet ver komen.... In deze rustpauze bereiken we het spoorwegviaduct van de Binnenrotte. Daar moeten we plat op de grond gaan liggen als er weer een regen van bommen komt. Mensen gillen. Dan zie ik mijn vader huilen... Gek als je vader huilt.... Ik houd mijn kffertje als een kostbaar bezit dicht tegen mij aan. Mijn vader wil zijn tas weggooien. maar mijn moeder pakt hem over. Ik zie dat mijn kouzen kapot zijn en dat mijn knieen bloeden. Vreemd dat je zoiets nog opvalt. We moeten verder. Weg uit deze hel van vuur en verwoesting.
de resten van station Hofplein in 1940
kinderen hebben een sneeuwpop van Hitler gemaakt.
DE VERWOESTE STAD !! Het beeld dat Zadkine (1890-1967) voor Rotterdam heeft gemaakt staat sinds 14 mei 2007 fierder en prominenter dan sinds lange tijd, sterker nog 'de verwoeste stad" (1951) van Ossip Zadkine is terug gegeven aan de stad. Burgemeester Opstelten onthulde tijdens de herdenking van het bombardement op 14 mei 1940 het opgeknapte, en het symbool van de verwoeste stad op een opgekalefaterd plein tussen Blaak en de haven. Toen Zakine in 1947 per trein een bezoek aan Rotterdam bracht, reed hij langs het puin van de binnenstad.en zei; "ik zag een krater in het lichaam van een stad"! De liefde van de huidige Rotterdammers voor het beeld overspoelen alle commentaren die er in het verleden door - prominenten!- zijn geweest. (zie ook de foto in het midden van het blog)
In de meidagen van 1940, toen Rotterdam kennismaakte met de terreurbom- bardementen van de Duitsers, had G. de V. een al jarenlaang bekende kapperszaak op de Schiedamsedijk. Tijdens de bezetting zouden zijn zoons deel gaan uitmaken van de ondergrondse verzetsbeweging waarover hij eind 1945 een boek publiceerde onder de titel "Achter de schermen". Daarin vertelde hij onder meer dat hij onder het Duitse bommengeweld allereerst de Schotse kerk aan het Vaste land uiteen zag barsten, waarna hij vervolgde: een volgende bom trof op de dijk de dancing "Cosmopoliet". welk gebouw ten gevolge van de lichte construtie dadelijk één vuurzee was. Daarna sloegen andere bommen in mijn onmiddelijke omgeving in bij de Hollandnse Asbestmaatschappij, tegelijk gingen ook de voor- en achtergevel van mijn zaak er aan ! Ik wilde vluchten... doch daar verscheen reeds de tweede eskader vliegtuigen boven ons en ik moest langs de straat gaan liggen om dekking te zoeken. Toen deze aanval voorbij was, hoorde en zag ik heel veel ellende, want er waren talloze mensen en vooral kinderen verminkt. Ook zag ik een vrouw liggen, wie het hoofd was afgelagen. Het was daar op de Dijk gewoon een hel van verschrikking.
De Schiedamse singel, in het centrum van Rotterdam gezien vanaf de Westzeedijk staat in brandt.
Duitse parachutisten worden boven Waalhaven afgeworpen.
tijdens de aanval vanaf de zuidkant bij de Maasbrug in Rotterdam
Over mijzelf
Ik ben Theo Peters, en gebruik soms ook wel de schuilnaam theet.
Ik ben een man en woon in Moordrecht (Nederland) en mijn beroep is gepensioeneerd.
Ik ben geboren op 14/11/1932 en ben nu dus 92 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: fotowerk, postzegels,antieke kledingkaarten,grote wipmolens maken .
inventariseer graag en duik met alle plezier het verleden in, ben tevens op zoek naar mijn 1ste liefde: Truus Romein (ij) uit Rotterdam in 1949 geboren 8 maart 1932.
Duitse troepen rijden via de Oude Binnenweg het westen van de stad in
De Hoogstraat in het centrum
Maasbruggen voor het bombardement
Gebruikte literatuur ------------------- DE BANGE MEIDAGEN IN 1940 LECTURAMA ROTTERDAM,
ROTTERDAM IN BARBAARSE JAREN VAN HERMAN ROMER
hET AANZIEN VAN 40-45
NATHAN KOEKOEK...........
Toen de vlammen vanaf het brandende Groenendaal de achterzijde van ons theater hadden bereikt, konden mijn collega's en ik vanaf de voorkant zien hoe de vuurzee zich met grote snelheid voortbewoog. We konden nog net een gedeelte van het plafond naar beneden zien komen. En toen gebeurde er iets wat ik mijn hele leven bij me zal houden. Plotseling drong een luguber geluid tot ons door en we keken elkaar ontsteld aan. Vermoedelijk waren de brokstukken van het plafond op het toestenbord van het orgel gevallen waardoor de accu van het orgel werd ingeschakeld. Maar we hoorden echt de wanhoopskreten van het orgel. Het orgel huilde, - Mijn collega's en ik konden onze tranen niet bedwingen toen we op een afstand het vuur uit het theater zagen komen. Het is nu 50 jaar geleden, maar soms hoor ik weer ploseling dat angstaanjagende geluid van het City-orgel. Het is een trauma waar ik niet meer vanaf kan komen.
Londense uitgave van Vrij Nederland d.d. 25 juli 1942
Voorbij rende alsmaar menschen, schreef een ooggetuige, die als millitair de oorlogsdagen in Rotterdam beleefd had. Het waren mannen, vrouwen, kinderen, menschen van iedere volksklasse, hoog, laag, ouden en jongeren. Ze liepen allemaal zo hard als ze konden. Met gezichten... afgrijselijk om te zien. Met verwilderde haren, sommige bebloed. sommige struikelend en dan weer voorthollend, verschrikkelijk! Toen dit menschen-gerén afnam, wat ongeveer een uur had geduurd, volgde een droeve stoet van heele families: vaders en moeders achter handkarren, volgeladen kinderwagens, fietsen ,bokkenwagens. In één woord; "als het maar een vervoermiddel was". De menschen hadden in d'r haast nog wat meegenomen, waar geen mensch met gezond verstand opgekomen was! bijvoorbeeld; een grote 'lege' papagaaienkooi en de meest onmogelijke andere dingen. Ik zag een heele familie op een handkar zitten, door de vader en een van de zonen geduwd. Terwijl als enig bezit meevervoerd werd.... een nachttafeltje. Een ander verteld; Langs de weg bij de Kralingse plas stonden emmers met water gevuld. De emmers werden bestormd, maar wij vroegen de meesten om uit een kommetje te drinken die erbij stonden. Ze konden de kommetjes eenvoudigweg niet aan hun mond brengen, hun tanden klapperden tegen de rand aan. Dan... na het drinken de reactie... ze zakten in elkaar of zette het ineens weer op een loopen... als verdwaasd. Heel dit schrikbeeld heeft zeker drie uur geduurd.
---- Als blokhoofd in Hillegersberg had F. de G. ook de taak vluchtelingen hulp te bieden. In de buurt van ons huis ving ik een man op met een verband om zijn hoofd. De verwonding had hij opgelopen toen hij van zijn werk naar huis snelde, omdat er bommen werden gegooid. Maar vlakbij gekomen stortte zijn huis in elkaar. Dat was op de hoek van de Meent en de Binnenrotte, en in dat huis zaten zijn vrouw en zijn kinderen.... Menschen als deze man kwamen met bosjes uit Rotterdam en die hebben wij zoveel mogelijk op wiilekeurige adressen in Hilgersberg ondergebracht. Bij ons overnachtte een dame met haar dienstbode... Menschen die geen plaats meer hadden moesten verder lopen naar Bergsehoek.
14-05-2007
TERUG NAAR DE HEL VAN ROTTERDAM
Een vrouw vertelt: Er was al een paar keer luchtalarm geweest en steeds gingen wij naar de kelder onder onze woning. Omdat wij nogal een grote kelder hadden zaten er meer mensen bij ons. Maar eerlijk gezegd had dat alarm niet zoveel indruk op mij gemaakt. Toen die sirene dus weer ging, zei mijn moeder; "Het kan wel even duren denk ik, laten we de boterhammen maar bij elkaar doen.". Ik geloof dat wij ze later in een trommel hebben meegenomen. Mijn moeder had mijn broertje op haar schoot, die begreep er natuurlijk niks van. Maar het werd steed erger.. dat hoorden wij wel en er kwamen ook militairen die aan de deur klopten en vroegen; "mogen we hier ook schuilen!" Na een enorme knal viel het licht uit. Nou er was heel wat paniek, er werd geschreeuwd en gegild waarop de militairen riepen. "rustig blijven, niks aan de hand!" Hoe lang dit geduurd heeft weet ik niet. voor mijn gevoel een paar uur. Ik weet wel dat wij op het allerlaatst gewaarschuwd zijn. Toen kwamen er weer militairen en die zeidem; 'allemaal eruit, allemaal weg, want het wordt hier te gevaarlijk!"Dus wij eruit en we wisten niet wat we zagen; overal waar je keek was het één grote rooie vuurgloed. We zijn toen boven het kinderwagentje van mijn broer gaan pakken. Nou dat kind schreeuwde als een mager varken toen we hem inlaadden. Die was ontzettend bang. Hij kreeg een Kwattareep chocolade van een van de soldaten en we gooide een dekentje over hem heen. Zelf deden we onze jas aan en mijn vader stopte een kistje met geld van zijn baas in het wagentje. En daarna weg, waar we maar heen konden. Maar links, naar de Hoogstraat konden we niet meer. Dus de Goudsewagenstraat uit naar de Goudsesingel. Die was heel breed en de huizen stonden te branden aan weerszijden. Maar in het midden kon je lopen daar liep een hele stoet vluchtelingen. We moesten rechtsaf want linksaf kon al niet meer. daar brandden de bomen ook al.
Brandweer blust in de Wijnstraat
Het Duitse leger paradeert in Rotterdam (september 1940)
Op zijn beurt wist F.de H. zich te herinneren dat hij die dinsdag nog naar de Maasbodekrant was geweest om te zien of er gewerkt kon worden. Maar dit was onmogelijk. Overal werd geschoten in de stad ook op burgers die zij niet vertrouwden! Nou, en toen kwam dat bombardement, we zaten met z'n allen op een trap, en zo zullen er wel meer gezeten hebben. Naast ons stortte drie panden in elkaar, die scheurde zo van ons pand af. Eerst konden we de deuren niet open krijgen, die waren helemaal ontzet, bovendien zag je op dat moment niets door het stof. Maar ineens hoorde ik roepen: "" Help eens . help eens, " Dat bleek een buurjongen te zijn die ze daarna uit het puin getrokken te hebben naar het ziekenhuis Eudokia gebracht hebben, dat was vlak bij. Daar kwamen ook de gevangenen van de Noordsingel, in Eudokia, met hun gevangenispakkie nog an ! Weet je, ik zie zo nog een man naar beneden glijden van die muur naast ons, die vloeren lagen ineens zo schuin hé! Nou die gleed van de bovenste verdieping naar de tweede, dan naar beneden en daarna liep-tie zo naar Eudokia toe. Die man woonde in het pand naast ons. Daar was één zwaar gewonden, een jongen. Die leeft nog, maar half verlamd. Hij had een bomscherf door zijn hoofd gekregen.
Een gescheiden man had zijn twee kinderen ter verzorging ondergebracht in het St.Lucia Gesticht aan de Linker Rottekade. Hij begaf zich na het bombardement ijlings naar hun onderkomen. Bij aankomst bleek tot zijn ontzetting zowel het gebouw als de aangrenzende Boschjeskerk al in brand te staan. Hoewel hij veronderstelde dat hij al te laat was ontdekte hij dat achter de gebarricadeerde deur van het souterrain van het gebouw nog een teken van leven was. Dat levensteken was een voortdurend gezoem... Naar later bleek het aanhoudend gebed van hen die zich in de kelder verscholen hadden. Nadat op zijn bonzen de deur was opgegaan kwam hij oog in oog te staan met 12 zusters en 71 schoolkinderen, onder wie zijn twee dochterjes. Snel bracht hij ze allemaal lnaar buiten waarbij hij zich gedwongen zag het gezelschap korte tijd op de binnenplaats achter te laten..Ik moest dat doen omdat ik dit aanzicht buiten, de kinderen voor een levendslange trauma van onherstelbare gruwelijke en verminkte kinderen. Het was een confrontatie met de hel wilde besparen!! Hij reed op zijn motorfiets terug naar de Coolsingel, rende een verlaten manifacturenzaak binnen en pakte een stapel lakens. Daarmee liep hij de weg terug naar het St. Lucia Gesticht, onderweg de verminkte lijken bedekken, die op het trottoirs voor de verwoeste panden lagen, Op de binnenplaats pakte hij zijn twee kinderen, zette deze voorop de stoet en nam alle kinderen en de zusters mee.Over de Coolsingel trok een lang stoet van huilende kinderen, die op dat moment allen, hun vader en moeder nodig hadden, de kinderen riepen om hun ouders vanachter de sjaals die zij voor hun mond moeste houden. De branden op de Coolsingel breidde zich steeds verder uit en hij begeleidde de kinderen naar de nwe Binnenweg, van daar naar de Breitnerstraat waar de bommen nog niet waren gevallen en een school een voorlopge veilig onderkomen werd.
Ik ben Theo Peters, en gebruik soms ook wel de schuilnaam theet.
){kind=link}