De geschiedenis van het ontstaan van deze kleine terriër is zeer boeiend.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Omstreeks 1870 fokte een zekere ,,Doggy” Lawrence, handelaar in honden, met een kleine lerse terrier teef. Hij verkocht de kleine rode terriërs aan studenten van de Cambridge Universiteit, bij wie een grote vraag naar deze honden was. Zij werden Cantebs genoemd.

In 1880 fokte een zekere Nichols uit Wymondham, Norfolk, graag met deze roodharige terriërs om zijn meute op de vossenjacht bij te staan.

Zij werden in tassen over de schouder meegedragen door de huntsman te paard tot men de honden nodig had voor het opjagen van de vos van onder de grond. Zo uitmuntend werkten deze terriërs, dat men ze bij vele meutes kon aantreffen.

In het begin van deze eeuw was het Jodrell Hopkins, een paardenhandelaar, die met Canteb terriërs ging fokken. Hij noemde de puppies Trum­pington terriërs naar de straat, waaraan de Collegezalen van de Cambridge University lagen. Een van de beste reuen ,,,Raggs’’’. werd aangekocht door de Master  van de Norwich Staghounds, Jack Cooke.

‘’Raggs’’ werd bekend door zijn nakomelingen, die allen staande oren hadden en een harde rode vacht. Cooke verkocht enkele van zijn terriërs aan Frank Jones, first Whip van de meute. Jones was Ier van geboorte, een onverschrokken ruiter en een knap fokker; hij kruiste zijn honden met andere rassen, o.a. niet zijn rood gestroomde Cairn achtige Trumpington terrier ,,Tinker ‘‘Jones verhuisde later naar Leicestershire en vestigde zich in Market Harborough. Hij importeerde ook twee Glen of Imaals, die hij met ,,Tinker’’ paarde. Hoe het ook zei, Jones komt de eet toe het ras sterk naar voren te hebben gebracht. Hij paarde vele van zijn teven terug op ,, Raggs’’, de reeds genoemde roodharige terriër van het Aberdeen type. Ongetwijfeld heeft deze een zeer grote invloed gehad op de tegenwoordige Norwich terriër. In die tijd verkocht hij veel van zijn honden naar Amerika, waar een grote vraag was naar deze kleine roodharige sportieve terriërs en waarvoor hoge prijzen werden betaald.

Tot ere van de fokker noemde men ze in Amerika lange tijd Jones terriërs.

Gedurende de eerste Wereldoorlog dreigde de Norwich uit te sterven. Om het ras te behouden ging men over tot kruisen met de Staffordshire Bullterriër en zelfs met de Bedlington. Nakomelingen hiervan paarde men weer met kleine geharde Ierse terriërs. Na al deze pogingen, waaraan ook Frank Jones een groot aandeel had, werd het ras weer aardig naar voren gebracht. Het duurde echter tot 1932 eer de Kennel Club het in zijn registers opnam en eer de Norwich Terrier Club werd opgericht. In 1936 werden de eerste kampioenschappen gegeven en het was de drop-ear (ofschoon met een slechte oordracht) ,,Biffin of Beaufin”, die de eerste kampioen werd.

Er heerste nog a! eens onenigheid over het feit, dat sommige fokkers wel en andere niet de black-and-tan kleur wensten te accepteren. Ook beschouwden sommigen de Norwich met staande oren en die met hangende oren als één ras en werden zij onderling gepaard, wat nog al eens een slechte oordracht gaf. Tegenwoordig zijn het twee gescheiden rassen en onderlinge paringen worden niet meer gedaan.

Na de tweede wereldoorlog zijn twee kennels sterk naar voren gekomen, die beide enorm veel voor de Norwich terriërs hebben gedaan. Het waren de Colonsay kennels van Miss Macfie, die zich specialiseerde in de zgn. ,,drop.s” (hangoren) en de Quartzhill Kennels van Mrs. Hardy met de staande oren, de zgn. ,,prickears”.

Al werd de Norwich steeds meer op de showbench gezien, verschillende kennels bezitten tentoonstellingsexemplaren, die ook een werkcertificaat bezitten, afgegeven door de Master van een meute, daar sommige fokkers er prijs op stellen de  jachtcapaciteiten te behouden.

Lange tijd is de prikoor Norwich populair geweest boven zijn hangoor rivaal, maar langzamerhand is dit verschil weggevallen; vele ,,drops” worden thans als huishond gehouden.

Miss Catherine Fisher schreef in Dog World dat de Norwich terriër waarschijnlijk reeds veel eerder dan het einde van de vorige eeuw moet hebben bestaan, daar zij verwijst naar een schilderij van Jan van Eyk, voorstellende een verliefd paar en geschilderd in 1430, waarop een kleine terriër voorkomt die sprekend lijkt op de moderne Norwich met prik­oren. Hoe komt het ras aan de naam Norwich terriër? Miss Fisher heeft dit zelf eens aan ,,Doggy Jones” gevraagd en het antwoord luidde, dat hij een keer in een dorpsherberg zat waar hem door een paar bezoekers werd gevraagd wat voor hond hij bij zich had, waar op Jones ant­woordde dat bet Norwich terriërs waren, een naam die hem te binnen schoot omdat de honden oorspronkelijk uit Norwich afkomstig waren. Sindsdien is de naam gebleven.

Zeer de moeite waard is ook de inhoud van een brief geschreven door een zekere Mrs. Monica Taylor, bekend fokster van het ras, omdat dit een goed licht werpt op de vroege geschiedenis van de Norwich, Met toestemming van de schrijfster volgen hier enkele passages.

Zij schreef o.a. hoe haar vader vertelde van zijn oom Colonel Vaugham, die omstreeks 1860 een meute Foxhounds bezat in Ballybrick, gelegen in Zuid-lerland. Hij gebruikte toentertijd Ierse terriërs, maar daar deze moeite hadden in de pijpen door te dringen, ontkwamen tot zijn ergernis vele vossen.

Hij begon de Ierse terriërs kleiner te fokken en na 13 generaties had hij een kleine rode

terriër met hangende oren, korte kromme voorbenen en een brede horst. Zij waren klein

genoeg om de vos onder de grond te achtervolgen en bovendien waren zij zeer

onverschrokken. Colonel Vaugham was trots op deze hondjes en geen teef mocht zijn

kennel verlaten.

Toen zijn vrouw tijdens een jacht verongelukte en hij zelf korte tijd daarop stierf, verhuisden zijn beide zoons en enige dochter naar Engeland, waar zij grootgebracht werden door een familielid. Het landgoed te Ballybrick werd verkocht en de terriërs raakten verspreid, Het staat wel vast, dat Lawrence, die zo bekend was bij de studenten van Cam­bridge: zijn Trumpington terriërs begon met een teef uit Ballybrick.

Zo zou het ras dus volgens deze lezing, in Ierland zijn gefokt. Het slot van de brief was wel zeer bijzonder.

Toen in de maand februari van het  jaar 1958 Mrs. Taylor een teef in het Paddington

Station uit de kist nam om haar te laten wegen alvorens deze naar de bruidegom te sturen, sprong het hondje van de kist en dode een duif die juist neerstreek op het perron. Een kruier die op korte afstand toekeek, merkte op.,, alleen dit ras kan zo iets doen’’! ,,Zij zijn zo scherp als een mes’’. Het bleek dat hij uit Wicklow kwam en dat zijn grootvader aIs jongen gewerkt had voor Colonel Vaugham. Hij kon zich herinneren, dat hij als jongen twee terriërs bij zijn grootvader gezien had, die precies op Mrs. Taylor’s teef geleken. Zijn groot­vader sprak over hen als ,,Irish Mites’’. De originele Ballybrick terriërs waren klein van formaat. Tot zover enkele passages uit de brief.

Waren de Norwich terriërs in de eerste jaren van deze eeuw nog weinig bekend,  nadat zij in de registers van de Kennel Club waren opgenomen en zij op tentoonstellingen verschenen, kwamen zij in de publieke belangstelling.

De Norwich heeft een oranje tot diep tan kleur, soms black—and—tan of grizzle. Het haar is hard en vlak liggend, behalve bij hals en schouders, waar het een soort manen xml:namespace prefix = st1 ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:smarttags" />kan vormen, die vooral in de winter vrij lang kunnen zijn. Puppies hebben tussen de korte beharing langere zachte haren. Hoe minder van deze lange haren voorkomen, hoe harder de vacht later wordt. De zachte haren worden weg getrimd, waarna de zeer harde vlakke beharing overblijft, behalve dan rondom hals en schouders, waar een dichte kraag kan worden gevormd. Sommige pups worden met wit aan de tenen gehoren, maar dit verdwijnt als zij ouder worden. Behalve zijn uitstekende hoedanigheden voor de jacht op vos, das en ook konijnen, is de Norwich een geboren rattenvanger. Ook als huis­bond is hij in Engeland zeer gezien door zijn vrolijke aard; het ras is trouw en aanhankelijk en niet vechtlustig, ondanks zijn weergaloze moed en vasthoudendheid op de jacht. Daarom is bet onbegrijpelijk, dat deze kleine hond op het Continent niet meer bekendheid heeft verworven, want dan zou de Norwich terriër zeker een grote plaats innemen tussen de populaire terriër rassen.