Herken jij volgende uitspraken?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

“Wat het leven mij al heeft aangedaan!”

“Dat mij nu ook dat nog moet overkomen!”

De meeste mensen zitten misschien juist in de ellende omdat ze zich voortdurend de vraag stellen: “Waarom ik?”

De juiste vraag is misschien: “Waarom ik niet?” Waarom zouden enkel mijn buren met problemen, ziekte, tegenslag, geconfronteerd worden?

Heb ook jij onderstaande uitspraken al eens gedacht?

“Als God liefde was, had hij de wereld niet gemaakt zoals zij nu is met al die ellende die we erop aantreffen.”

“Als er een God bestond, waar was Hij dan in Auswitch? In Rwanda? Tijdens en na de Sunami? Toen ik verkracht werd? Toen ik gefolterd werd?”

Hebben we misschien de neiging om alles om te keren en verkeerd te begrijpen.

Zou het geen fundamentele uitdrukking zijn van een gebrek aan liefde, indien Hij zou tussenbeide komen. Tussenbeide komen zou eigenlijk  betekenen dat God zou zeggen: “Wat daar gebeurt is niet goed!” en dat zou oordelen zijn. Ik denk niet dat God oordeelt, Hij (Zij, Het) is Liefde. Wij kregen een vrije wil, denk ik.

Over welke God hebben wij het?

Adonai, Allah, Elohim? God? Hari? Jehova? Krishna? De Here? Rama? Visnu? Jwh?

Volgens de religies moet het in ieder geval een oordelende, straffende God zijn.

Is een religie als georganiseerd systeem niet gebaseerd op macht en op acceptatie van ideeën van anderen?

(Of het gaat om de Katholieke Kerk, of een andere vorm van protestantisme, om de Hare-Krishna-beweging, de Getuigen van Jehova of zelfs een kleine sekte waarin ik mij heb geëngageerd, is het principe niet hetzelfde ?)

Zijn we niet zo geïndoctrineerd op het vlak van de autoriteit, dat we niet onze eigen weg durven gaan zonder ons schuldig en/of bedreigd te voelen, de indruk te hebben dat we gestraft zullen worden?

Betekent religie in de oorspronkelijke betekenis van het woord niet dat we ons terug verbinden met ons zelf-zijn?

Heeft spiritualiteit in eerste instantie iets te maken met paranormale ervaringen, speciale waarnemingen, hogere vormen van intuïtie, enz…?

Zijn religies noodzakelijkerwijze spiritueel?

Spiritualiteit veronderstelt volgens mij in eerste instantie dat ik mezelf niet beoordeel noch veroordeel. Dat ik mijn zelfwaardering opbouw, dat ik weet dat ik honderd procent oké ben en dat daar niets aan hoeft te veranderen.

Spiritualiteit vereist geen speciale kennis, vooronderstelt geen speciale training, spiritualiteit is eigenlijk leren gewoon in je hart te zijn, jezelf te zijn. Mezelf herinneren, wie ben ik?

Spiritualiteit is heel het proces van herkenning van jezelf door in jezelf te gaan en door jezelf te herkennen in jouw omgeving.

Spiritualiteit begint wanneer ik doorheb: “Die vlek zit niet op de spiegel, maar hier, op mijn wang.”

Op het hoogste niveau is NLP een systeem dat je leert leren. Een systeem dat je leert door veranderingen te gaan, dat je leert waar de spiegel is en waar je wang, zodat je ermee ophoudt de vlek van de spiegel te wrijven en leert de vlek van je wang te verwijderen.

Daardoor begin je jezelf te leren kennen, daardoor begin je de conflicten in jezelf te ontdekken, daardoor kun je jezelf “helen” en dus innerlijke vrede ontwikkelen.

Spiritualiteit is dus niets anders dan aan jezelf werken, leren in vrede te leven met jezelf en die vrede delen met anderen.

Spiritualiteit heeft te maken met congruentie.

Congruentie betekent: ik ontwikkel me spiritueel in die mate waarin ik mijn innerlijke conflicten oplos.

In de mate waarin dat lukt, stopt de angst.

In de mate waarin de angst stopt, zijn we in staat lief te hebben.

Hoe zit dat dan met mijn ego, met mijn omgeving?

Dat is voor een volgende keer

RV