vandaag ben ik met mijn zus naar het mortuarium geweest om mijn moeder te bezoeken, ik kon het niet laten , ik moest haar zien! maar er schoot weinig van over van mijn moedertje, het lijkt wel of ze nog gekrompen is. en zoals ze leefde , zo is ze ook opgebaard: scheef! het mensje was helemaal vergroeid en ja, daar is weinig aan te doen, maar we vonden haar mond niet goed, te veel mond voor zo'n klein gezichtje, daar hebben ze wat aan gedaan en nu lijkt ze meer op zichzelf. vanavond is mijn dochter en twee nichtjes haar gaan bezoeken, ik wou dat deze periode voorbij was, ik heb gewoon hartepijn van al het verdriet dat ik zie, en dat moet nog zo tot vrijdag. donderdag komt mijn zoon alleen, dolores krijgt geen verlof omdat ze geen bloedverwant is, en voor één dag is de moeite niet. wat zal hij verdrietig zijn, hij hield echt veel van haar, en nu moet hij alleen afkomen, mijn broer gaat hem halen, ik kan niet mee, ik heb nog te veel te doen, het worden zware dagen ja, en dan gaan mijn gedachten ook vaak naar mijn broer en schoonzus, zij hebben hun zoon verloren nog niet zo lang geleden en nu moeten ze weer door die pijn, ik lees het op hun gezichten, ze hebben diep verdriet, en ik kan hen niet troosten, mijn potje is ook overgelopen, wie troost mij als ik straks alleen achterblijf? ook mijn jongste zus heeft verdriet, ze vermagerd zienderogen,maar ze wil ons niet vertellen wat er aan de hand is, dat respecteer ik maar het doet pijn om je familie zo te zien lijden, en dan die broer die nooit thuis kwam? ze willen allemaal een bewijs van overlijden voor hun bazen , waarom? gaan ze naar de begrafenis komen of willen ze alleen een vrije dag?zoveel dingen die ik in mijn hoofd steek, misschien ben ik overgevoelig, en ben ik bang om alleen over te blijven, hopelijk heelt de tijd alle wonden, maar 't zal even duren want ik heb er vele!
|
