nu, om 20 uur is het op de kop af zes jaar geleden dat mijn man is overleden . nog steeds lijkt het nog maar pas geleden .ik was net aan het denken: een ongeluk komt nooit alleen , en zo is het ook, gisteren kreeg ik bericht van mijn zoon dat zijn schoonmoeder met een zware hartaanval op intensieve lag en ik dacht : laat haar aub niet sterven, en zeker niet op deze dag, maar ik kreeg net een sms je dat het beter gaat, de gevaarlijkste 48 uur zijn voorbij! gelukkig maar want ze is een fijne vrouw . om mijn zinnen te verzetten had ik rode kool besteld, 9 kg en ben geruime tijd bezig geweest om die klaar te maken voor de diepvries, mijn zus en dochter wilden er ook , dus hebben we dat samen gedaan , de kleinste heeft geslapen en daarna zijn we samen een koffie gaan drinken. voor mijn moeder heb ik weer wat anders gevonden voor haar buikpijn, een siroop op basis van pruimen en laxeermiddel en dat doet haar deugd zegt ze, en ik kontent. volgende vrijdag ben ik er weer niet, ik moet voor de laatste keer naar de pijnkliniek, dus vandaag voeg ik een stukje toe, maar het zal niet veel zijn, het is een dag van herinneringen .bezig zijn met mijn kleinzoontje is nog de beste remedie op het ogenblik, en op 2 november trek ik er weer tussenuit naar mijn zoon en schoondochter in spanje, hopelijk zit het weer een beetje mee want het heeft er zeer veel geregend de laatste dagen, dus tot ziens
