. .

This (complete) performance of Pergolesi's "Stabat Mater" is from a concert given at Saint Denis on June 23rd 2009 by Les Talens Lyriques conducted by Christophe Rousset, The soloists were Sabina Puertolas (Soprano) and Vivica Genaux (Mezzosoprano).

Renée Fleming, Rolando Villazon, Renato Bruson

Dirigent : James Conlon,

2007

.

Jose Cura - Maria Guleghina -  Carlo Guelfi

Conductor  : Carlo Rizzi

Teatro Comunale di Bologna 06.2006

Opvoering 1992 The Metropolitan

Placido Domingo - Barbara Daniels Sherill Milnes

Placido Domingo (Canio). Svetla Vassileva (Nedda). Juan Pons (Tonio). Pietro Spagnoli (Beppe). Francesco Piccoli (Silvio).

Dir.: R. Mutti Teatro Comunale di Bologna, 1998

. . . . .

Detlef Roth (Amfortas) Diógenes Randes (Titurel) Kwangchul Youn (Gurnemanz) Burkhard Fritz (Parsifal) Thomas Jesatko (Klingsor) Susan Maclean (Kundry) Arnold Bezuyen (1. Gralsritter) Christian Tschelebiew (2. Gralsritter) Julia Borchert (1. Knappe) Ulrike Helzel (2. Knappe) Clemens Bieber (3. Knappe) Willem Van der Heyden (4. Knappe) Julia Borchert (Klingsors Zaubermädchen) Martina Rüping (Klingsors Zaubermädchen) Carola Guber (Klingsors Zaubermädchen) Christiane Kohl (Klingsors Zaubermädchen) Jutta Maria Böhnert (Klingsors Zaubermädchen) Ulrike Helzel (Klingsors Zaubermädchen) Simone Schröder (Altsolo)

Chorleitung: Eberhard Friedrich Kostüme: Gesine Völlm Chor der Bayreuther Festspiele Orchester der Bayreuther Festspiele Dirigent: Philippe Jordan Ausstattung: Heike Scheele Inszenierung: Stefan Herheim

. . . .

Erich Korngold: Die tote Stadt - Oh Freund, ich werde sie nicht wiedersehen Torsten Kerl Orchester der Deutschen Oper Berlin Leitung: Lawrence Foster

 .

Glück, das mir verblieb" from Die tote Stadt (E. W. Korngold) Recorded live at the Théâtre Musical De Paris - Châtelet, 2000

. .

Mariettas Lied (Glück, das mir verblieb) from Erich Wolfgang Korngold's opera Die tote Stadt (The Dead City): Angela Denoke (Marietta), Torsten Kerl (Paul), Jan Latham-Koenig

Glück, das mir verblieb, rück zu mir, mein treues Lieb. Abend sinkt im Hag bist mir Licht und Tag. Bange pochet Herz an Herz Hoffnung schwingt sich himmelwärts.

1. Die Kathrin -- 'Ich soll ihn niemals, niemals mehr sehn' 2. Das Wunder der Heliane -- 'Ich ging zu ihm'

U kent inmiddels de mevrouw die dit zingt, neem ik aan ? Zij verblijft bij mij, in de living, het salon, de slaapkamer. Nooit in de keuken : daar sta ik, om lekkere hapjes voor haar te maken. Hoe beter ze zijn, des te beter zingt Renée. Voor mij, voor mij alleen.  En soms gaan we samen wandelen en ze houdt mijn hand vast en ze knijpt er even in en ze kijkt me aan en glimlacht. En dan schiet ik wakker .

Savat

Wiener Philharmoniker Leitung: Ricardo Muti S

ARASTRO (Bass) René Pape TAMINO (Tenor) Paul Groves SPRECHER (Bass) / ERSTER PRIESTER (Tenor) Franz Grundheber ZWEITER PRIESTER (Bass) Xavier Mas DRITTER PRIESTER (Sprechrolle) Michael Autenrieth KÖNIGIN DER NACHT (Sopran) Diana Damrau PAMINA, ihre Tochter (Sopran) Genia Kühmeier ERSTE DAME (Sopran) Inga Kalna ZWEITE DAME (Sopran) Karine Deshayes DRITTE DAME (Alt) Ekaterina Gubanova ERSTER KNABE (Sopran) Mitglieder ZWEITER KNABE (Sopran) der DRITTER KNABE (Alt) Wiener Sängerknaben PAPAGENO (Bariton) Christian Gerhaher PAPAGENA (Sopran) Irena Bespalovaite MONOSTATOS, ein Mohr (Tenor) Burkhard Ulrich ERSTER GEHARNISCHTER (Tenor) Simon O'Neill ZWEITER GEHARNISCHTER (Bass) Peter Loehle

 De

Wiener Philharmoniker en Von Karajan : het zal wel in orde zijn, zeker ?

Ne een drukke en vermoeiende week gaan we de ontspannende toer op met André Rieu in Wenen.

Youtube heeft een van de componenten van de copieercode die tot vandaag 13 september 2012 gehanteerd werd, gewijzigd.

Met als gevolg dat alle video's die op deze blog verschenen zijn tot heden, niet meer kunnen bekeken worden. Het zijn er meer dan 1500 en dat is natuurlijk een geweldig verlies.

Langs de andere kant ben ik dankbaar dat wij gedurende bijna 3 jaar gebruik hebben kunnen maken van de fantastische discotheek die Youtube is. En ik zal er nog een tijdlang mee doorgaan.  Als de tijd het me toelaat zelfs in een verhoogd tempo omdat al de vorige opnames niet meer beschikbaar zijn. En misschien zal Youtube iets wijzigen aan haar nieuwe copieerbaarsysteem, zodat de oude gebruikers niet afgestraft worden.

Nog een opmerking : deze wijziging wordt doorgevoerd zonder één verwittiging.  En dat is jammer.

Dank aan de bescheiden kleine  groep bezoekers van het Oranje Theehuis voor hun trouwe aanwezigheid. De muziek die ik laat horen, is een erg persoonlijke en individuele keuze van klassieke opnames, die ik beschouw als de pijlers van onze Westerse beschaving die door geen enkele andere cultuur geëvenaard wordt.

Savat

Performers * Franz-Joseph Selig (Bass) * Dorothea Roschmann (Soprano) * Diana Damrau (Soprano) * Simon Keenlyside (Baritone) * Will Hartmann (Tenor) Conductor * Colin Davis Ensembles * Royal Opera House Covent Garden Chorus * Royal Opera House Covent Garden Orchestra

Technisch Probleem

Omwille van een technisch probleem zijn de video's via Yoytube momenteel niet afspeelbaar

. . Rusalka : Renée Fleming

Ježibaba :  Larissa Diadkova

The Prince -- Sergei Larin

The Water Spirit -- Franz Hawlata

The Foreign Princess -- Eva Urbanova

The Gamekeeper -- Michel Sénéchal

Paris National Opera Chorus and Orchestra

James Conlon, conductor

Robert Carsen, stage director

Michael Levine, set and costume design

De opera speelt zich af in een sprookjesland, in een ondefinieerbare sprookjestijd.

Eerste bedrijf Wanneer, diep in het woud, de nacht valt over een meer, ontwaken de waternimfen die in het water leven. Zij dansen en spelen vrolijk aan de oever en plagen hun vader, de watergeest, wanneer die eveneens uit het water opduikt. Hun zus, de mooie Rusalka, deelt echter niet in hun plezier. Zij vertelt de reden van haar verdriet: onlangs zag zij een knappe jonge prins baden in het meer, en werd onmiddellijk smoorverliefd op hem. Nu verlangt zij naar een menselijke gedaante en een ziel, om de liefde van deze jongeman te winnen. De watergeest probeert zijn dochter te waarschuwen voor deze onmogelijke liefde, maar tevergeefs. In de beroemde weemoedige aria “Lied aan de Maan” lucht zij haar hart tegenover de volle maan die over het meer schijnt. Dan besluit Rusalka de hulp in te roepen van de heks Ježi Baba. Deze is wel bereid haar wens in te willigen, echter op voorwaarde dat Rusalka haar stem inruilt, waardoor zij in de mensenwereld stom zal blijven. Maar als haar geliefde haar ooit ontrouw zal zijn, zal de betovering verbroken worden, en moet Rusalka voor eeuwig een uitgestotene blijven. Zonder na te denken stemt Rusalka hiermee in. Wanneer de prins tijdens een jachtpartij aan de oever van het meer verschijnt, verovert Rusalka zijn hart. Hij neemt haar mee naar zijn kasteel.

Tweede bedrijf In het kasteel komt het stille en onwennige meisje erg zonderling en onheilspellend over op het dienstpersoneel. De prins houdt weliswaar van zijn mooie bruid, maar raakt uiteindelijk toch enigszins geïrriteerd door haar ergerlijke stilzwijgen en haar eigenaardige gedrag. Tijdens het bruiloftsfeest maakt een van de uitgenodigde dames hiervan misbruik en probeert openlijk de liefde van de prins voor zich te winnen. Machteloos moet Rusalka toekijken hoe de prins haar ontrouw wordt, en zij vlucht naar de kasteelvijver om tegen haar vader, de watergeest, haar leed uit te zingen. Op het ogenblik dat de prins de lichtzinnige hertogin zijn liefde verklaart, sleurt de watergeest zijn dochter weer het water in, en bedreigt de ontrouwe prins. Diep getroffen door het verlies van zijn ware geliefde, verzinkt de prins in een diepe wanhoop.

Derde bedrijf Terug bij het meer roept Rusalka, ontheemd en door haar zusters uitgestoten, ten einde raad opnieuw de hulp van Ježi Baba in. Deze verklaart dat Rusalka alleen kan gered worden als zij bereid is haar ontrouwe minnaar te doden. Dat wil en kan Rusalka echter niet over haar hart krijgen: zij houdt nog steeds zielsveel van de prins. Op dat moment krijgt de heks eveneens bezoek van een boswachter en zijn neefje, een koksmaatje. Zij zijn bezorgd om de depressieve toestand waarin hun meester, de prins, verkeert. Zij weten te vertellen dat hij door een boosaardig wezen tot een huwelijk zou gedwongen, en door haar toverij geestesziek geworden zijn. Als hij dat hoort, jaagt de woedende watergeest ze allebei weg. Opnieuw willen de waternimfen met de watergeest stoeien, maar deze brengt hen verdrietig op de hoogte van Rusalka’s treurige lot. Als een dwaallicht – halfweg tussen levend en dood – moet zij nu voor eeuwig over het meer dwalen en achteloze mensen met haar vage schijnsel de dood in lokken. Verdrietig en verteerd door berouw keert de prins terug naar het meer waar hij zijn geliefde Rusalka voor het eerst had ontmoet. Wanneer hij haar schim ziet opduiken, smeekt hij haar om een kus, maar zij waarschuwt hem dat dit zijn dood zal veroorzaken. Het kan de prins echter niets meer schelen: dat heeft hij er graag voor over, want zonder haar heeft het leven voor hem geen zijn meer. Wanneer Rusalka hem tenslotte toch teder kust, brengt dit ultieme bewijs van haar liefde hem de rust van de dood.

Limburgs Symfonie Orkest - Otto Tausk, dirigent Hannes Minnaar, piano Edvard Grieg - Pianoconcert, op. 16 Opgenomen tijdens het Zondagochtend Concert, 2 september 2012, Concertgebouw Amsterdam

Limburgs Symfonie Orkest - Otto Tausk, dirigent Hannes Minnaar, piano Edvard Grieg - Peer Gynt Suite no.1 Opgenomen tijdens het Zondagochtend Concert, 2 september 2012, Concertgebouw Amsterdam

.

Conde de Luna: Sherrill Milnes

Manrico: Luciano Pavarotti

Azucena: Dolora Zajick Leonora: Eva Marton

 Ferrando: Jeffrey Wells

Ines: Loretta di Franco

Ruiz: Mark Baker

Un viejo gitano: Ray Morrison

Un mensajero: John Bills .

Conductor: James Levine Metropolitan Opera - 1988 .

Ferrando (bas), kapitein van de lijfwacht van graaf Di Luna (bariton), vertelt zijn manschappen dat het broertje van de huidige graaf door een zigeunerin behekst werd. Zij werd opgepakt en op de brandstapel gezet. Haar dochter ontvoerde daarop het broertje, en 's anderdaags vond men in de resten van de brandstapel het verkoolde lijkje van een kind.

In de tuin van het kasteel van de prins van Aragon vertelt Leonora (sopraan, hofdame van de prinses aan haar vertrouwelinge Inez (mezzosopraan) van haar liefde voor een troubadour, Manrico (tenor) genaamd. Inez heeft hier vreemde voorgevoelens bij, maar Leonora weigert haar raad om haar verhouding te breken op te volgen.

De graaf Di Luna is ongemerkt naderbij gekomen om de vrouw die hij waanzinnig liefheeft te zien. Dan klinkt in de verte de stem van de troubadour, en Luna's jaloezie laait hoog op. Leonora rent naar buiten recht in de armen van Luna, waarvan zij in de duisternis denkt dat het Manrico is. Manrico, die hier getuige van is, denkt dat Leonora hem ontrouw geworden is, maar ze weet hem ervan te overtuigen dat het een vergissing was, en dat ze alleen van hem houdt, en niet van Luna. Deze wordt woedend en beide mannen besluiten tot een duel. Ze snellen weg en laten Leonora in onmacht achter.

In het zigeunerkamp laat de gewonde Manrico zich door zijn moeder Azucena (mezzosopraan) verzorgen. Hij vertelt dat hij in staat was geweest de graaf te doden, maar het was alsof er een stem vanuit de hemel klonk die hem weerhield de dodelijke slag toe te brengen. Azucena vindt het maar niks, en in een soort van trance vertelt zij hoe haar moeder op de brandstapel stierf, nadat ze haar dochter had toegeschreeuwd haar te wreken. Hierop ontvoerde Azucena het zoontje van de graaf en in een delirium wierp zij een kind in de vlammen. Toen het delirium week, besefte ze dat ze in plaats van het zoontje van de graaf, haar eigen kind in de vlammen gegooid had. Manrico is ontzet door dit verhaal, en vraagt haar wie hij dan is. Azucena blijft volhouden dat hij haar zoon is. Dan komt Ruiz (tenor) met het nieuws dat Leonora, overtuigd van het feit dat Manrico dood is, in het klooster wil gaan. Manrico rent overhaast weg om haar tegen te houden, en Azucena probeert wanhopig hem te stoppen, echter tevergeefs. Leonora maakt zich gereed om het klooster binnen te gaan, maar wordt gestopt door Luna, die haar met geweld wil ontvoeren. Hij wordt echter tegengehouden door Manrico en zijn manschappen.

Azucena, op zoek naar haar zoon, wordt door de manschappen van Luna gearresteerd en voor de graaf gebracht. Hij hoort haar uit en zijn achterdocht is gewekt door haar verhaal. Ook Ferrando herkent in haar de zigeunerin die het broertje van de graaf vermoordde, en wanneer blijkt dat zij ook Manrico's moeder is, kan de graaf zijn geluk niet op. Manrico staat op het punt met Leonora te trouwen, maar wanneer hij hoort dat Azucena gevangen is, haast hij zich om haar te redden.

Manrico is gevangengenomen en zit nu in de kerkers van het kasteel. Leonora is heimelijk naar het kasteel gekomen om hem te bevrijden. Ze hoort hem weeklagen vanuit de toren waarin hij opgesloten zit, terwijl de monniken in de kapel het Miserere zingen. Dan komt Luna naar buiten en Leonora maakt zich bekend. Zij smeekt de graaf haar minnaar te laten gaan; in ruil daarvoor zal zij zich aan de graaf geven. De graaf gaat akkoord en geeft opdracht de troubadour vrij te laten. Leonora, die helemaal niet van plan is zich aan de graaf te geven, neemt vergif in. In de kerker probeert Manrico zijn moeder te troosten, maar in haar waan probeert ze zich te warmen aan de vlammen van de brandstapel die haar wacht. Dan betreedt Leonora de kerker waar Manrico zit, en vertelt hem dat hij vrij is. Hij raadt gelijk welke prijs ze daarvoor betaald heeft en vervloekt haar. Dan begint het gif te werken en ze zakt stervend in zijn armen in elkaar. Luna beseft dat hij bedrogen is en gelast onmiddellijk Manrico's executie. Azucena ontwaakt en probeert hem tegen te houden. Buiten houdt de beul Manrico's afgehouwen hoofd echter al in de hoogte. Ze schreeuwt Luna toe dat hij zijn eigen broer vermoord heeft, en nadat ze uitgeroepen heeft dat haar moeder nu gewroken is, zakt ze stervend in elkaar. De graaf blijft verbijsterd achter.

Bron : Wikipedia