Overpeinzingen op de trein tussen Antwerpen en Mechelen
17-11-2006
Loslaten
Bookcrossing heeft eigenlijk niets met treinrijden te maken, maar ik vind het typisch iets "om op de trein te doen". En het hoort trouwens tot het domein "lezen", of "graag lezen" of "leren lezen", de regelrechte aanleiding van het ontstaan van deze blog.
Hoe werkt het? Stel, je hebt een boek gekocht of gekregen, je hebt het gelezen, gekoesterd of verwenst, en nu ligt het al maanden naast je bed of op het salontafeltje stof aan te trekken. Je kan dat boek altijd wegzetten in een boekenkast, (als je er nog plaats hebt), en er de volgende jaren nooit meer naar kijken. Maar eigenlijk is dat voor dat boek een levenslange gevangenisstraf. Dit boek dat je vele aangename uren heeft bezorgd verdient beter. Je kan het daarom beter vrijlaten...
Release it in the wild wordt het op de Engelstalige site van Bookcrossing genoemd. Vrijlaten in de wildernis. En daar komt het héél dicht bij. Als een medewerker van een vogelopvangcentrum een gekwetste roofvogel eerst weken of maanden verzorgt, en dan uiteindelijk op D-day die sperwer of buizerd zijn vrijheid teruggeeft, dan voelt hij waarschijnlijk een "dit hebben we weer tot een goed einde gebracht"-trots, een "zie die majestueuze vleugelslag"-blijdschap, maar waarschijnlijk ook een beetje een "ik hoop dat hij zich staande kan houden in deze wrede en gevaarlijke wereld"-angst.
Zo ook met een boek dat je achterlaat in de wildernis. Je voelt dezelfde sensaties. Je kan het boek observeren, en kijken wie het meeneemt. Je kan je afvragen of het nu een goede pleegouder heeft gekregen, of het eventueel een grote reis gaat ondernemen, of het nog van zich gaat laten horen, als het ware een ansichtkaart gaat sturen.
Een trein, een café, een bushokje of een bank in het park, laat het er achter en als het een beetje meevalt zal het boek nog een lang en gelukkig leven kunnen leiden. Misschien nog wel zeven levens.
Het was allemaal snel gebeurd. Ik stond recht op een volle tram, en deze moest bruusk remmen. Op dat ogenblik voelde ik een vlijmscherpe pijn door mijn voet gaan. Een naaldhak van de dame naast mij had zich door het leer van mijn schoen geboord, en ik moest serieus op mijn tanden bijten om het niet uit te gillen. "Excuseer, ik kon er niets aan doen" mompelde de dader, en de volgende halte stapte ze vlug af en liet mij verbouwereerd achter. Niets aan kunnen doen, dat is nu de grootste nonsens die ik al gehoord heb. Als je het huis verlaat met de messen onder je schoenen geslepen en ontbloot, dan draag je wél verantwoordelijkheid, dan ga je op pad met gewelddadige bedoelingen. Voorbedachten rade. Een naaldhak. Sommige naïeve vrouwen denken dat ze daar mooier of aantrekkelijker door zijn. Neen dus. Ten eerste kunnen de meeste er niet op lopen. Ze bewegen zich voort alsof ze evenwichtsoefeningen op de balk doen, en elk ogenblik kunnen vallen. Of alsof ze juist begonnen zijn met hun voeten in te binden als Chinese vrouwen, en nog héél veel pijn hebben. Of alsof ze juist een naaldhak door hun wreef hebben gekregen. Vrouwen, jullie zijn er niet voor gemaakt, en jullie zijn er echt niet aantrekkelijker door. Integendeel. Ten tweede roept het de associatie op met een beroepsgroep uit het kwartier van plezier waar pumps tot het uniform behoren of. soms het enige kledingstuk van het uniform zijn. Blijkbaar kan je niet paaldansen als je dat kleine opstapje niet hebt, of heeft het geen zin om in de etalage te gaan staan als je niet een paar centimeters groter lijkt dan je bent. Maar deze dames hebben dan ook zo veel ervaring met het dragen van deze wapens, dat ze zich op de tram waarschijnlijk gemakkelijk staande kunnen houden.
Zoals je de luxe-tijd in de trein kan gebruiken om te lezen of te schrijven, kan je stap- of tramtijd gebruiken om naar een mp3speler te luisteren. (Maak je niet ongerust, aan de buitenkant van mijn oorpropjes zal je niets horen.)
Je kan natuurlijk naar muziek luisteren, of naar een audioboek of luisterspel. Je kan ook proberen om een cursus in audioformaat te bemachtigen. Er zijn voldoende taallessen op CD die je kan overzetten naar mp3. Maar er zijn (zeker in het Engelse taalgebied) ook "lectures" (lezingen) over elk mogelijk onderwerp. Dus levenslang leren met de mp3speler is mogelijk.
Een andere manier om je speler nuttig of efficiënt te gebruiken is podcasts te beluisteren. Wat dit zijn, wordt goed uitgelegd op Wikipedia, maar ook op de VRT-site kan je starten om er wat over aan de weet te komen. En het is diezelfde VRT die ook een aantal zeer beluisterenswaardige podcasts aanbiedt.
Zo heb je van Klara het programma van Jean-Pierre Rondas, die de laatste weken 4 Amerikaanse schrijvers interviewde die een bijzondere kijk hebben op het hedendaags Amerika, en de verantwoordelijkheid die het draagt in wereldvraagstukken zoals Irak, Israël/Palestina of Kyoto. Zéér verhelderend. Goede "luisterkennis" van het Engels is hier wel een noodzaak.
Op Radio1 hebben we de Wetstraat Watcher, die in enkele minuten de politieke gebeurtenissen van de voorbije week, en de huidige toestand beschrijft.
En last but not least, ook programma's met de nodige humor doen me onderweg regelmatig glimlachen of zelfs hardop lachen, zodat de mensen die me op straat tegemoet komen zich geroepen voelen om met me mee te lachen.
Besluit: ik woon te dicht bij het werk om al die goede programma's te op één week beluisterd te krijgen. En de volgende week is het aanbod al vernieuwd
Of wat te denken van die lui met de propjes van een mp3 -speler in hun oren, waar dan héél de trein van kan meegenieten. Hebben zij nog steeds niet door dat zij de belangrijkste schakel in hun hifi-keten aan het verknoeien zijn? Die lezen dure tijdschriften om uit te zoeken welke versterker, CD-speler, home-theater of luidsprekers de beste frequentie-karakteristiek hebben. Een koptelefoon met een vlakke frequentiekarakteristiek tot 22kHz of meer, daar hebben ze graag een paar honderd EUR voor over. Ondertussen zijn hun trommelvliezen (voor de rest van hun leven) zodanig beschadigd dat ze nooit nog hoge tonen boven de 13,5 of de 15kHz kunnen horen.... Als IK kan meeluisteren door HUN propjes heen, dan zijn ze een vogel voor de kat. Nooit meer hoge tonen horen voor de rest van hun leven. Dit tijdelijk BOEM BOEM BOEM genot verminkt hen voor altijd.... Eén voordeel: als ze dit een paar maanden volhouden moeten ze nooit nog geld uitgeven aan een dure geluidsinstallatie, want ze zullen het verschil niet meer kunnen horen tussen een goedkoop prul uit DunAldy en een klasse HiFi installatie.
Wat dacht je van een passagier die neerploft en ogenblikkelijk een gsm-gesprek begint waar heel het rijtuig mee van kan genieten. Zonder enige schroom wordt mijn privacy geschonden door gesprekken zoals
"Dag schatje. Vond jij het ook zo fijn vannacht? Ik hou er écht van dat je me daar zo lekker likt... Waar ben jij nu al? Denk jij er aan om vanavond de boodschappen te doen? Ik ga langs de dokter want ik denk dat ik eindelijk zwanger ben. Vergeet geen whisky mee te brengen, want Paul en Maria komen op bezoek, en je weet hoe zij er meer weg kan als Paul rijdt. Laat je vandaag niet doen door je baas hé. Vraag nu eindelijk die loonsverhoging eens waar je volgens mij al lang recht op hebt. Ik heb zoiets van - als we misschien binnenkort een mondje meer moeten voeden - kus kus kus."
GSM weg, deodorant boven, en eens goed rollen onder de oksels. Zaaalig dat treinrijden... Sinjoorke
De week voor de boekenbeurs was er een gezamelijke actie van de Stichting Lezen Vlaanderen en de NMBS om ons op de trein (terug) te leren lezen. We zagen daarom o.a. de Wannes in het journaal. Deze nomade van de muziek houdt er van om met de trein al schrijvend ons vredige Vlaamse landschap te doorkruisen. Een campagne om de luxe-tijd onder aandacht te brengen die treinrijden ons schenkt. In tegenstelling tot onze solo-rijdende auto-collega's kunnen we van deze tijd écht genieten, en hem op allerlei manieren nuttig gebruiken. Terwijl iedereen nu gaat lezen op de trein, heeft Wannes me er toe aangezet om er te gaan schrijven. Deze trein-tijd lijkt me ideaal om eindelijk eens een blog te starten. Een paar keer per week doe ik het traject Antwerpen-Mechelen (en terug), en ik ga die tijd proberen te gebruiken om u van mijn waarnemingen en overpijnzingen deelgenoot te maken en daarbij soms mijn waarheid te verkondigen.
