Als iemand een wijs man ontmoet die zijn gebreken opspoort en zijn afkeuring hierover te kennen geeft, dan is dit iemand die een verborgen schat openbaart; met zulk een wijze moet iemand omgaan. In zo'n gezelschap wordt iemand verrijkt en gaat er nooit op achteruit.
Het was in mijn diensttijd dat op tweede paasdag, mijn commandant, -een kapitein- , mij naar een onbekende plek bracht. Naar een privé-kliniek ver buiten de bewoonde wereld en omdat Pasen nogal vroeg viel, beschermd weggestopt in een deken van sneeuw Op weg daar naar toe, weigerde hij mij iets te vertellen over het doel van dit geheime bezoek. Ook niet over wat ik hier zou aantreffen Na een lange wandeling door de kliniek stopten we voor de ingang van een eenvoudige ziekenkamer. Eenmaal binnengekomen werd ik direkt geconfronteerd met een jonge kleurloze vrouw. Liggend op en gebonden aan een steriel wit ziekenhuis bed. Even, heel even, stonden we stil en was het de kapitein die zich naar haar bed begaf en daar ging zitten. En.. daar zweeg. Ook de jonge vrouw, gekluisterd aan dit witte bed, en met haar ogen gesloten en haar handen gevouwen in de vorm van een wit leeg kruis, zweeg. En in die alles overheersende stilte speelden schemerachtige silhouetten hun eigen schimmenspel. Waarin de woorden dood en leven werden nagebootst. En dat alles op een macabere achtergond bestaande uit inktzwarte kleuren, beangstigende stilten, en onverwerkt verdrietsexplosies. Zelf was ik ook stil en vergeleek haar met een kasplantje dat zonder enig doel, kleur en inhoud, kunstmatig levend werd gehouden Maar plotseling kwam aan de steeds voortdurende stilte een even onverwachts einde.. Een nieuwe figurant verscheen nu op het toneel en gaf aan dit schimmelspel een andere alles overheersende nieuwe dimensie. Het was een warm en betoverend zonnestraaltje dat zich naar het steriele bed van de jonge vrouw begaf, daar haar gesloten ogen kustte, vervolgens haar, in de vorm van een kruis, gevouwen handen aanraakte. Nu werd het een boeiend samenspel tussen sneeuwwit, kastanje rood en inktzwart, die haar gezicht en haar handen in vuur en vlam zette. En het waren haar handen die weer tot leven kwamen en haar zeeblauwe ogen die zich weer openden. En.... diezelfde warme handen die op zoek gingen naar mijn koude handen én haar pratende ogen die mijn zwijgende ogen weer.. . open deed.. Op de terugweg sprak de kapitein voor het eerst tegen mij. En nadat hij mij vertelde dat deze jonge vrouw zijn dochter was, zei hij: "Richard, God zij dank kan zij nu weer aan haar leven een doel, een kleur, én inhoud geven." .
De laatste keer-dat ik je zag- woonde de hemel- al in je ogen. Je was al half op weg- Op je laatste reis- Naar dat verre land- van morgen.
Als een vogel- Die wegvliegt over het grote water- Door het glanzende licht- van de ondergaande zon. Over de bergen en dalen- Naar de bron van eeuwig leven.
Ik wens je vrede. Ik wens je vlinders- bloemen en regenbogen. Want de laatste keer dat ik je zag- Was er ondanks je moegestreden lichaam- Nog altijd-die stille glimlach. En dat - heeft me diep bewogen
Moed houden,
eenvoudig voortgaan als je kunt.
De weg gaan die komt,
met zijn voor en tegen.
Je ogen die een lamp zijn van je ziel
en die meer zeggen dan je mond verwerken kan.
Doen wat voor de hand ligt :
antwoorden geven - als die er zijn -
met een lach, maar ernstig gemeend,
of praten met je allrliefsten
of zwijgen, als het mysterie te groot is.
En intussen niet teveel omzien,
want de weg van het leven gaat soms dwars door je hart.
Moed houden,
eenvoudig voortgaan als je kunt.
En als je niet kunt :
wachten en uitrusten bij wie je zorgen deelt,
of bij een vriend of een vriendin - als die ze is -
zomaar een gesprek, eerlijk en vertrouwd.
En als die er niet is, toch wachten
dan maar alleen
Wacht tot het weer beter gaat, straks.
Ik ben maar een hele kleine stoute op de aarde ruziemakende mensenkabouter maar toch ben ik soms ook een beetje een wereldmens met in zijn hart die hele grote wens... dat alle mensen zonder haat en pijn voor altijd echte vrienden mogen zijn
Ik ben Richard van Scherpenzeel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Glimlachje.
Ik ben een man en woon in Friesland (Nederland) en mijn beroep is Geheim agent.
Ik ben geboren op 09/02/1952 en ben nu dus 72 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Verhalen en gedichten schrijven met humor en liefde in de kern.
De bedoeling is om hier verhalen en gedichten uit eigen werk te plaatsen én verhalen en gedichten van andere clubleden aan deze blog toe te voegen. Om zo met elkaar hierover in discussie te kunnen gaan teneinde alle berichten eens te gaan publiceren.
Ik ben Richard van Scherpenzeel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Glimlachje.