Het Eindejaar is traditioneel een periode van bezinning. We kijken naar wat er fout liep en maken voornemens om het beter te doen.

In die zin werd ik laatst gecharmeerd door een visie dat onze samenleving beter zal worden wanneer we verschillen tussen culturen kunnen accepteren, en vooral door de gelijkenissen ertussen aan te grijpen als bindmiddel om normen en waarden te stroomlijnen.

Sport en spel maken al sinds de gedocumenteerde geschiedenis deel uit van de voornaamste gekende culturen. Sport heeft wortels van Mongolië en China, langs Slavische, Hellenistische en Byzantijnse culturen tot in de Andes.

Oorspronkelijk in een veel bredere zin dan puur om de prestatie. Spel en sport werden in eerste instantie gezien als een sociaal gebeuren: als ritueel, als strategisch spel, voor het ontwikkelen van een balans in persoonlijkheid, voor welbevinden… . Later om fysiek voorbereid te zijn op oorlog voeren, en nog later als wedstrijdsport.

In onze moderne samenleving heeft sport het voordeel dat spelregels zeer internationaal gekend en toegepast worden. Onafhankelijk van elke cultuur of nationaliteit hebben normen en waarden binnen de sport dezelfde betekenis. 

Iemand zei ooit dat ‘sport de belangrijkste bijzaak in het leven’ is. Maar wat als we er in lukken om sport als hefboom te gebruiken om de normen en waarden in onze maatschappij beter te stroomlijnen?

Zou sport dan niet de ‘Allerbelangrijkste’ bijzaak in het leven kunnen zijn?