Toen bekend werd dat Noord-Korea, met goedkeuring van iedere instantie die een vinger in de pap heeft, aanvaard werd als deelnemer aan de Olympische Spelen in Pyengchang, dacht ik oei !!!

Als we de historici mogen geloven werden er tijdens de duur van de “Klassiek Spelen” in de oudheid zelfs oorlogen on hold gezet tot het spektakel voorbij was. Er was geen plaats voor politiek op de Spelen.

Pierre De Coubertin, aan wie de stichting van de moderne Olympische Spelen wordt toegeschreven, dacht er nochtans ook zo over. De Spelen moesten los staan van ras, cultuur of overtuiging, en politiek gekleurde meningen of propaganda.  De moderne mens denkt hier blijkbaar anders over.

Die “ Moderne Spelen” beleefden hun eerste uitgave in 1896. De bedoeling was om dat met de regelmaat van een klok elke vier jaar vol te houden.

Lang heeft deze bedoeling de praktijk niet doorstaan. De eerste Wereldoorlog zorgde er voor dat niet de oorlog tot een latere datum werd uitgesteld, maar dat het na de Spelen van 1912 wel tot in 1920 duurde voor het vierjaarlijkse spektakel opnieuw doorging. In 1916 werd er om begrijpelijke redenen niet georganiseerd.

Tussen beide wereldoorlogen in lukte Hitler er ondanks felle kritiek nog in om de organisatie van de Spelen van 1936 in Berlijn door te drukken. Hoewel er toen vooral vanuit Europa en Amerika voor het eerst stemmen tot boycot en het ergens anders organiseren opdoken. Hitler zou zijn propaganda krijgen. Hij weigerde botweg de zwarte Amerikaanse atleet Jesse Owens op het podium te feliciteren met zijn successen. De Amerikaanse instanties deden alsof hun neus bloedde. Geen officiële reacties tegen deze vernedering. In 1940 en 1944 werd er, naar ieders begrip, niet georganiseerd.

Vanaf de organisatie van de Spelen in Londen 1948 is er geen enkele oorlog waar ook ter wereld nog belangrijk genoeg gevonden om het vierjaarlijkse spektakel eens een keertje over te slaan. Wel waren er geregeld boycots van landen om hier en daar onrecht aan te klagen. Maar niemand die er achteraf nog over sprak of sancties uitdeelde. Boycot of protest lijkt weinig op te leveren.

Sancties waren er in Mexico 1968 wel.  Maar dan voor atleten. Nadat Jesse Owens al een keertje de vernedering had moeten ondergaan dat zijn Olympisch comité en zijn “land”  hem in de steek lieten was het nu nog erger. Amerika en Australië gingen na de medaille ceremonie van de 200 meter in atletiek bij de heren nog verder: zij verwoestten het leven van hun medaille winnaars.

De winnaar Tommy Smith (USA), en de bronzen medaille John Carlos (USA) hadden op het podium een zwarte gehandschoende hand in de lucht gestoken als teken voor het aanklagen van het gebrek aan rechten voor kleurlingen in de USA. Zilveren medaille winnaar Peter Norman (Australië) had zich aangesloten bij hun protest met een insigne op de borst voor algemene mensenrechten.

Beide Amerikanen werden meteen uit het Olympisch dorp gezet en voor een groot deel van hun burgerrechten beroofd. Norman (Aus) werd alles ontnomen. Al zijn burgerrechten, verlies van mogelijkheid tot werk, beperking tot toegang tot gezondheidszorg…  Hij stierf totaal aan de grond in 2006 als 64 jarige. Beide Amerikanen werden in 2016 door president Obama in eer hersteld.

Sinds de toelating tot deelname  bekend werd  hebben we echt niet veel meer gehoord van Noord-Koreaanse raketten of van Amerikaanse oorlogsdreigingen. Zouden de Olympische Spelen dan toch oorlogen kunnen afwenden?

En de atleten zelf? De geschiedenis leert dat zij vooral het Olympische podium niet mogen gebruiken om onrechtvaardigheid aan te klagen en mensenrechten te verdedigen. Waar ook ter wereld zij vandaan komen.