De tocht voerde ons weer richting spoorweg waar het net voor de overweg naar rechts ging over een verhard fietspad. Weer onder een brug van een viaduct en dan naar rechts een straat in waar in een onoverzichtelijke bocht een seingever stond. Een kort stukje over het fietspad langsheen de hoofdweg alwaar ik Lies en Richard in het gezelschap van een hele meute rijders uit Roosendaal als tegenliggers kreeg, allen nog onderweg naar de inschrijving. Van km 2 tot km 4 kregen we een mooie opener onder de vorm van een parcours dat uitgezet was in de Wildertse Duintjes. Smalle tracks op en af met wat draai- en keerwerk en uitkijken voor wortels hier en daar. Door al dat draaien en keren kreeg je vele andere bikers te zien waarvan je niet kon zeggen of ze voor dan wel achter waren op het parcours. Want blijkbaar waren er, ondanks de concurrentie van een zeer bekende tocht in Mol-Wezel, toch heel wat bikers naar hier afgezakt, waaronder ook heel wat Nederlanders, te horen aan de spraak van wie me voorbijreden.

Eens de Wildertse Duintjes achter de wielen brachten een veldweg en een asfaltbaantje ons op 7 km voorbij het College van het Eucharistisch Hart aan de Rouwmoer. Waar ze de namen voor de scholen indertijd toch allemaal gingen zoeken! Ik miszag iets aan de top van de toren, maar bij nader toezien bleken daar een groot heiligenbeeld en een kruisbeeld op te staan, van ver gezien een vormloze massa. Een kilometer verder kregen we een splitsing tussen enerzijds de kidstoer en anderzijds de routes van 30 en 40 km. Nog een kilometer verder me even aan de kant gezet voor een flinke slok uit m’n lurkzak. Ik hoorde m’n naam roepen en trof achter me drie clubmakkers die waren gestopt. Onze voorzitter was een biker aan het helpen om z’n band op te pompen. Ik had die man daarnet wel aan de kant zien staan en me afgevraagd of hij op een maat stond te wachten. En na mijn passage was hij blijkbaar te voet verder gewandeld in plaats van een andere biker aan te spreken met de vraag naar een pompje omdat hij het zijne vergeten was. Onze voorzitter had dat opgemerkt en laat een mens in nood niet aan zijn lot over! Papegaaien helpen altijd pechvogels! Eens weer op pad bereikten we al snel de kerk van Essen-Hoek, een godvergeten gat nabij de grens. Daar ging het links- en rechtsaf de velden in.

Luttele tijd later overschreden we de Belgisch-Nederlandse grens in de buurt van de Moerkantsebaan en de Weg naar Wouw. Twee grote groepen wielertoeristen reden er ons tegemoet. Na het kruisen van de Weg naar Wouw ging het de Walsestraat in om er halverwege deze landelijke weg de splitsing tussen de 30 en de 40 km te treffen. Er kozen er toch redelijk wat voor de toer van 30 km, ook al kan je in deze omgeving die tien extra er gerust bij nemen! Het tellertje klokte toen 15 km af. Aan het einde van de Walsestraat ging asfalt over in verhard zand en doken we mooie tracks in die ons over bulten op en af voerden doorheen de zanderige dennenbossen. Deze kleine speeltuin deed ons in een lus weer tot aan de Weg naar Wouw rijden die we kruisten vanuit de Overbergseweg. Op deze plek staat de pauze van de Sirocco-toertocht vanuit Woensdrecht, één van geliefde Nederlandse toeren in deze streek van de Brabantse Wal. We doken weer de bossen in over een smalle track langs dewelke zich een fotograaf had opgesteld om de deelnemers op de gevoelige plaat vast te leggen. Hij herkende me en riep m’n schuilnaam, maar met dat grote toestel voor z’n gezicht kon ik niet zien wie het was! Op dat ogenblik had ik 19 km afgelegd en was het 10.10 u. Het asfaltbaantje dat we op werden gestuurd bleek het Vijverstraatje te zijn dat uitkomt tegenover het bekende groene poortje naast een beeld van de Heilige Theresia, waar vele tochten in deze streek passeren, niet ver van het voormalige klooster in Huijbergen. Dat veroorzaakte enige teleurstelling, want hoe mooi het stukje dat net gepasseerd was ook was, het had nog veel mooier kunnen zijn. Want het betekende dat we niet over de Nootjes- en de Tiestenberg waren gereden, maar er langsheen over de lagere bultjes. Geen wonder dat de hoeve die we net gepasseerd waren me bekend voorkwam, ze ligt aan de voet van deze heuvels.

Aan het groene poortje ging het linksaf, met Huijbergen in de rug, om onmiddellijk daarna de bevoorrading te treffen die op dezelfde plek stond als bij de voorgaande edities en op 20 km van de start. Over het aanbod geen kwaad woord, integendeel: sultanakoeken, lekkere kleinere losse koeken, wafels, peperkoek, partjes appelsien, sportdrank en zeer lekkere tomatensoep. De mensen onder de tent hadden hun handen vol, want een grote groep bikers stond er op de beperkte oppervlakte samengetroept. Het was even in het rijtje wachten alvorens te kunnen knabbelen en lurken, maar het ging vlot vooruit. Geen bekende gezichten gespot, tenzij de mannen van Vleeshal Van Gool (WTC Achter d’Hei) in hun mooie kleurige pakken en die vorige zondag hun tocht hadden vanuit Kalmthout-Achterbroek. Ik tref deze mensen al wel eens op m’n pad gedurende tochten in onze heimat.

Onmiddellijk na de stop diende zich weer een splitsing tussen de routes van 30 en de 40 km aan. De lange toer voerde ons naar rechts over een baantje tot aan het bos. Volgde een zeer mooi parcours dat ons over amusante paden doorheen de bossen van de Brabantse Wal voerde, waaronder een heuvelachtige track op de flank van een kleine helling. Een trio bikers van Sporthotel Van der Valk hield m’n helmlamp weer voor een camera! Het wordt vermoeiend om telkens te moeten zeggen dat het maar een lamp is! Alhoewel, ik werk eigenlijk undercover voor Google, maar dat mag niet geweten zijn! Over afzienbare tijd zal er naast Google Street View immers ook Google Singletrack View op het net verschijnen! Dan kan iedereen de toer al op voorhand beleven. Kwestie van de juiste bandenkeuze te kunnen maken! Hoe dan ook, van km 20 tot km 30 volgt een zeer mooi stuk doorheen de bossen, wat mij betreft het mooiste stuk met de leukste paden van de gehele toertocht en wat toch een vierde van de hele rit beslaat! Tijdens het doorkruisen van dit gebied op de grens van de Brabantse Wal en de Kalmthoutse Heide passeren we ook de camping De Staartse Duinen. Jammer genoeg blijft ook hier de kans om de eerder genoemde bergen te bestijgen via de track links onbenut.

Na 30 km komen de beide routes weer samen wanneer we de rand van het bos naderen op een plek die luistert naar de naam Groenendriesstraat en duiken we de open velden in. Een asfaltbaantje brengt ons naar Kalmthout-Hoek, een stukje dat door de heide van de eigenlijke gemeente zelf wordt gescheiden. Een collega uit Essen-Hoek die vorig jaar overleed wist me ooit te vertellen dat Kalmthout deze morzel grond aan Essen kwijt wilde, maar er geld voor vroeg, zodat Essen feestelijk weigerde! Spijtig genoeg zal ik m’n belevenissen van vandaag niet meer aan hem kunnen vertellen. Hoe dan ook, van 31 tot 35 km rijden we langsheen de heide over de asfalten Verbindingsstraat. Natuurbeheer is nu bezig met het verwijderen van de bomen die vorig jaar stierven in de grote heidebrand, waardoor één van de meest bekende plekken van de heide thans herschapen wordt in een troosteloze kaalheid. Het zal enkele jaren duren eer deze omgeving opnieuw in haar oude glorie zal te bewonderen zijn! Jammer! Nochtans laten de wandelaars en wielertoeristen het niet aan hun hart komen en blijven ze naar hier komen.

Aan het einde van de Verbindingsstraat gaat het naar links een mooi en lang bospad op dat ons naar het Stappersven leidt. Grote stapels snoeihout liggen er langs de zijkanten. En dan wordt het raadsel opgelost. Ik ben hier ooit eens komen zoeken naar een boswachtershuisje, maar heb het toen niet gevonden. Om de eenvoudige reden dat je op een bepaald punt nog eens naar rechts dient af te slaan. In een brede dreef met imposante bomen hebben zich daar langs de zijkanten smalle tracks ontwikkeld om de vochtige dreef zelf te kunnen vermijden. Deze dreef passeert het boswachtershuis (of jachthuis) op een plek waar ze een bocht naar rechts maakt. Het tellertje klokt 39 km af. We arriveren weer in een meer bewoonde wereld, maar krijgen als afsluiter van deze tocht nog een mooi stukje met leuke tracks in de Wildertse Duintjes. Even voor de middag arriveer ik na 44 km weer aan de te kleine en daardoor overvolle bikeparking, zodat ik m’n fietske buiten de parking aan een nadarhekken vlak bij de parkingbewaker met een slot vastleg.

Volgt een gezellige après met enkele clubmakkers. Het gezelschap uit Roosendaal is ook nog present. En weer spot ik de biker in het pak van Foto Dali. De terugweg huiswaarts aangevat via het fietspad naast het spoor. Na het stukje fietspad vanaf Wildert tot de grens met Kalmthout ergens rechtdoor gereden in plaats van links af te slaan en aan het begin van de Verbindingsstraat gekomen (die hadden we tijdens de toer helemaal gehad). Daar vanaf de Canadalaan het traject van de Grensparkroute gevolgd tot in Heide en Putte-Kapellen. Met een dubbel doel: een andere route hebben dan vanochtend en een halve kip kunnen verslinden aan m’n vertrouwde kraam op de grens! M’n halve kip soldaat gemaakt op een bank in het aanschijn van de gepensioneerden die in Taverne Hollands Hof genoten van de zondagnamiddag. Toen m'n kip opgepeuzeld was, was het halfdrie. Nog geen zin om al naar huis te gaan en de "groene route" in de bossen vanaf het Ravenhof gereden. Ik heb daar nog nooit zoveel mensen op mijn weg ontmoet als vandaag. Andere bikers en vooral veel wandelaars, zelfs met honden en een pony aan de lijn en een hele groep van de chiro aan de bekende put! Het was wel nationale wandeldag vandaag, maar daar zal het niets mee te maken gehad hebben! De Antwerpse editie vond plaats in Hoogstraten. Ter hoogte van Camping De Watertoren overschreed mijn tellertje de 100 km.

En toen ik de "groene route" reed werd ik staande gehouden door twee wandelaars ter hoogte van Athena met de vraag waar het Ravenhof ergens was! Zij hadden rondgewandeld in de bossen zonder te weten waar! Kwam daar net een biker aan die ons toeriep omdat we het paadje versperden. Ik heb de biker doen stoppen met de hoop dat hij de weg zou kennen. Toen hij alles dichtsmeet zag ik "Secret Trails" vanachter op z'n broek staan. En dan het opvallende groene logo op z'n truitje! En zo kwam ik de kerel tegen waarvan ik me al zo lang heb afgevraagd of ik hem ooit eens zou te zien krijgen! De enige echte Zombiker op z'n Sandman met dikke banden, rijdend in zijn lokale speeltuin. Hij kent er zelfs de paadjes die bijna geen paadjes zijn, want een tijd later kruiste hij nog eens m'n pad en zag ik hem gezwind naar boven rijden over een heuvel omdat het pad beneden versperd werd door gevallen bomen (die er volgens mij toch bewust gelegd zijn)! Blij dat ik de Zombiker eens te zien heb gekregen. En de wandelaars, zij zaten dus nog een heel eind van het Ravenhof af! Na een rit van 114 km was ik om 17.00 u weer thuis na een plezante zondag. De toertocht haalde misschien niet overal het beste uit deze streek, maar WTC ’t Pedalleke heeft in ieder geval de verdienste om voor een aangename rit gezorgd te hebben voor 1250 mountainbikers.

Het verslag van deze toertocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op Stander-info!

De foto’s van deze tocht kunt u bekijken achter deze link.

Via deze link zijn er een aantal sfeer- en actiefoto’s gratis te downloaden voor eigen gebruik.

Voor een verslag van deze rit op VTT en Toertochten: klik hier!

     
     
     

Voor een mooi filmpje over deze tocht van VTT & Toertochten: klik hier of kijk hieronder!

Bezoek ook eens http://vttentoertochten.com/website/

27-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

OPSPORINGSBERICHT

Verspreid op 23/02/2012 op verzoek van de Procureur des Konings te Turnhout

Vermist: Walter Machielsen uit Turnhout

Op maandag 20 februari rond 18.30 uur verliet de 52-jarige Walter Machielsen uit Turnhout de woning van een kennis aan de Dodedreef in Oud-Turnhout. Hij vertrok er met zijn donkergrijze Nissan primera met nummerplaat YBQ-134. Sindsdien ontbreekt van hem elk spoor. Walter Machielsen is 1m75 lang en heeft bruine ogen. Hij is kalend en draagt steeds een baseballpet met daaronder een bandana. Hij draagt ook steeds een jeans. Heeft u Walter Machielsen gezien of weet u waar hij verblijft, gelieve dan contact op te nemen met de politie via het gratis nummer: 0800/30.300.  E-mailen kan ook via opsporingen@politie.be.

24-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (17-25-35-40 km) van WTC Achter d’Hei te Kalmthout-Achterbroek op zondag 19-02-2012.

Op tijd uit de veren om na enkele sandwiches en koffiekoeken achter de kiezen te hebben gestoken, een half uur later dan voorzien, om 8.30 u van thuis uit met de bike naar Kalmthout-Achterbroek te vertrekken om daar deel te nemen aan de toertocht. De volgens de routeplanner voorspelde 12 km naar ginder bleken er uiteindelijk 17 te zijn. Mijn tochtje naar ginds langsheen de spoorlijn Antwerpen-Roosendaal werd een koude en eenzame rit, enkel gekleurd door twee voorbijrijdende treinen waarvan de tweede de slagbomen in Heide voor mijn neus deed dichtgaan. Eens aan de Molenbaan stootte ik op twee seingevers in een fluojasje en kwam ik groepen bikers tegen die reeds aan de toertocht begonnen waren en me vanuit “Het Scheel” tegemoet kwamen gereden. Enkele straten verder arriveerde ik aan de start in Achterbroek en kon ik me inschrijven. De startplaats aan Vleeshal Van Gool kwam me niet bekend voor! Dus ik vermoed dat het de eerste keer is dat ik deze toer rijd! Zo niet, dan is het in elk geval al lang geleden! Weer buiten zag ik Rubber-12 ook vertrekkenklaar staan. Samen op weg om 9.30 u, maar den Rubber reed weer veel te snel voor mij, ook al zou hij het rustig aan doen, zodat ik na enkele kilometers al weer alleen reed tussen de andere deelnemers.

De eerste 3 km brachten betonnen landbouwwegen ons weer naar De Molenbaan om aan de Beauvoislaan naast Taverne Den Bosduin, de bossen van Kapellenbos in te duiken, alwaar we gedurende 4 km een aantal vettige tracks voor de wielen geschoven kregen. Het smeltwater van de fikse sneeuwbui die ons tijdens de afgelopen ijzige veertien dagen te beurt was gevallen en zo lang is blijven liggen, was na een week dooi nog niet de grond in getrokken. Op sommige grotere plassen lagen trouwens nog flinke ijskorsten die nog niet volledig waren weggesmolten. Dat zouden we vandaag nog op diverse plaatsen kunnen vaststellen. De zompige toestand van de bodem zou van deze rit een redelijk zwaar tochtje maken! Tot 8 km volgden enkele zware bospaden om daarna uit te komen op een open vlakte in de heide. Zanderige paadjes werden na 10,5 km gevolgd door een hobbelige track op en af, midden de bossen, zelfs over een aantal stevige graspollen. Dat paadje kwam uit op een asfaltbaantje dat luisterde naar de naam Kolibriedreef op het grondgebied van Kapellen en vlak bij het militair domein van Brasschaat gelegen. Daar werden we via een poortje weer de bossen in gestuurd om weer uit te komen midden de heide op een open vlakte. Daar stond op 12 km na de start een verzuringsmeetpunt van de Vlaamse Milieu Maatschappij met statistieken over de zure regen. Een aantal jaren geleden was daar veel over te doen, maar de laatste tijd horen we daar nog weinig van! Leuke draaiende en kerende paadjes op de heide in de buurt van het militair domein werden ons deel.

Op 15 km konden we een zeer mooi stuk berijden dat ons doorheen de bossen en over de heide voerde. De ondergrond lag er zeer zompig bij zodat het er zwaar fietsen was. Naar het einde toe was het echt stompen geblazen over een van water verzadigde bosgrond om dan uit te komen aan de in onbruik geraakte spoorweg naast de betonbaan die langsheen de militaire vlieghaven van Brasschaat loopt. Daar stond al na 17 km de bevoorrading opgesteld, te merken aan de grote groep bikers die er samentroepten. Terwijl ik naast het spoor reed, werd ik samen met twee andere rijders op de gevoelige plaat vastgelegd door iemand van de organiserende club. Een warme kop soep was welgekomen in de koude en er lagen bananen, sultanakoeken en ander lekkers om te knabbelen. Een gesuikerde sportdrank was goed om weer wat energie op te doen. De tragere rijder, ik schatte hem iets ouder dan mezelf, en die ik vandaag nog ettelijke keren op zijn cyclocrossfiets zou tegenkomen, kwam er ook toe. Hij was een Nederlander en droeg een zwart-rood pak met reclame voor Rabobank op de rug. Daarstraks had ik samen met hem nog achter een echtpaar met kinderen gehangen en was ik hem voorbijgegaan nadat hij even halt had gehouden na een toch wel erg gehavend stuk in het bos waar grote bulten, modder, water en dood hout ons noopten tot stoppen en even stappen. Er was nog redelijk wat drukte aan de stopplaats en je zag de bikers langs de spoorweg toekomen en in beide richtingen op de betonbaan weer vertrekken, want op deze plek was meteen de splitsing tussen enerzijds de 25 km en anderzijds de toeren van 35 en 40 km.

Voor de langste ritten werden we naar rechts de betonbaan op gestuurd om naast de vlieghaven geleid te worden en even verder het bos in gestuurd te worden na een aantal in onbruik geraakte militaire gebouwen te zijn gepasseerd. Na 19 km volgde dan de splitsing tussen de routes van 35 en van 40 km. Gekozen voor de lange toer, vermits die vijf extra kilometers het verschil niet zouden maken! Een mooie track voerde ons naast een grote vijver en ik vermoed het antitankkanaal. Daar lag ook een soort van crossparcours met enkele plezante diepe putten en kuilen om doorheen te rijden. Doorheen de bomen zag je een kolossale villa staan, eerder al een klein kasteel! Daar passeerden we later vlak bij toen we over een zompig paadje naast het antitankkanaal werden geleid. Het tellertje klokte toen 21 km af.

We kwamen uit in een straat met betonnen wegbedekking alwaar om de twee lantaarnpalen een sticker was bevestigd die meldde dat de gemeente energie bespaarde, waarschijnlijk door de helft van de verlichting vanaf een bepaald uur te doven! De aanblik van de in het groen verstopte kolossale huizen, de cirkelvormige straat en de omgeving deden me vermoeden dat we in de buurt van de Sion Kloosterlaan waren beland, de plek waar veruit de rijkste mensen van Brasschaat moeten wonen, getuige daarvan het nieuwe kasteel van daarnet! Twee kilometer verder passeerden we het in 1912 gebouwde Fort van Brasschaat op een plek waar de betonnen straat een hoek van 90° maakt om over te gaan in een kasseiwegeltje. Je kunt niet tot bij het fort, vermits de brug er naartoe verdwenen is. Er werd trouwens gewaarschuwd voor instortingsgevaar, gevaar op verdrinking en de aanwezigheid van ratten! Geen leuke plek zo te zien! We werden er over een track in een bosje gestuurd om uit te komen op het kasseiwegeltje en voorbij de Romanshoeve geleid te worden. Ik ben daar ooit eens wat wezen drinken na een wandeling in het natuurgebied De Uitlegger, maar ik weet niet meer wanneer en met wie! In ieder geval al lang geleden! Wat opzoekwerk op internet leerde me dat we daarnet dus vermoedelijk de bossen van De Oude Gracht hadden doorkruist, een gebied waarop de oorlogen hun stempel hebben gedrukt onder de vorm van de bunkers en de antitankgracht die er werden aangelegd. Mijn vermoeden was correct, want de Romanshoeve is gelegen in de Sion Kloosterlaan. Aan het einde van deze straat werden we nogmaals over een klein crossparcours geleid met leuke paadjes over bulten en doorheen putten! Om zo uit te komen in een straat die Mishagen heet. Langs de ene kant gaat die straat over in een verharde brede bosweg die ik ooit eens tijdens het nachtelijke duister met de auto bereden heb, wat eigenlijk niet mag, omdat ik absoluut wilde weten waar ze uitkwam. En dat was in Kapellen-Hoogboom, eigenlijk niet zo ver van m’n woonplaats. Maar die bosweg is wel ettelijke kilometers lang! Daar staat inderdaad nog ergens een oude poort met de vermelding “De Oude Gracht”!

Wij werden de andere kant van Mishagen op gestuurd en tot 28,5 km volgden na een aantal straten met villa’s van zeer rijke mensen, bospaden, wegen en vettige tracks in de omgeving van het militaire domein Kamp Van Brasschaat. We passeerden er ook de in de bossen gelegen wijk met de oude statige militaire woningen die thans waarschijnlijk in privébezit zijn gekomen. We reden door de Luikstraat en de Antwerpenstraat de bossen tegemoet over een paadje dat in den beginne evenwijdig loopt met de grote baan die vanaf Brasschaat Maria-Ter-Heide naar Kalmthout en Essen leidt. Om na 31 km weer op de heide te arriveren en geleid te worden over paden in een afwisselend landschap met heide en bos. Drie kilometer verder kwamen we uit in een brede, zanderige dreef waar je ettelijke enorme plassen diende te ontwijken die de hele breedte van het pad innamen. Of je toevlucht diende te zoeken op de smalle tracks die zich naast de eigenlijke paden hadden gevormd om de grote putten vol water te kunnen ontwijken. Putten die er in de loop der tijden vermoedelijk door de passage van tanks zijn ontstaan. Waarbij men zich dan de vraag kan stellen of er in deze regio, buiten op het vliegplein, nog veel militaire activiteit is. Want zelfs de grote legergebouwen langsheen de Sint-Jobsteenweg hebben intussen een andere bestemming gekregen na mooi te zijn opgeknapt.

Aan het einde van die weg vol plassen werd ik na een lusje in het bos, ingehaald door twee Nederlanders die ofwel een stukje hadden afgesneden, ofwel enkele pijlen hadden gemist. Ik kwam weer achter de trage Nederlander op de cyclocrossfiets te hangen die langzaam maar zeker verder reed over een moeilijke zompige track. Tot hij er even de brui aan gaf toen hij het tweetal van daarnet langs de kant zag staan op een modderige plek. Dat bleken ook Nederlanders te zijn. En het zou de laatste keer zijn dat ik de cyclocrosser vandaag zou tegenkomen. Mijn snelheid toch wat opgedreven vermits ik al een hele tijd onderweg was! Tijdens de laatste kilometers volgden nog een aantal zware stukken, inclusief een pad met uit de kluiten gewassen bulten en diepe putten om doorheen te rijden. Nadat we dit vermoeiende stuk achter de rug hadden kreeg ik het gezelschap van een jongedame waarvan ik vermoed dat ze me eerder nog al eens had ingehaald in het gezelschap van een kerel waarmee ze aan de praat was op een moment dat ik me even opzij had gezet om op adem te komen. Dat was voor mij de kans om wat publiciteit te maken voor de mountainbikesites, want het meisje wist duidelijk nog niet hoe je aan de weet kon komen waar er dergelijke tochten te beleven zijn.

Eens de bossen weer uit reden we opnieuw over de landelijke betonbaantjes, maar kregen we te maken met felle en koude tegenwind! Over het laatste betonbaantje had ik vanochtend bikers uit de tegenovergestelde richting zien rijden, dus dat waren mannen die de rit toen al achter de rug hadden. Hiermee wist ik dat het einde niet ver meer kon zijn. Mijn tellertje toonde na afloop 42 km voor de toertocht zelf. Ik had niet kunnen denken dat men op deze plek en in de uitgekozen richting een toertocht met zo veel off-road stukken kon uitzetten! Dat was echt een verrassing! Het meisje wou haar fiets nog schoonmaken, maar omdat er bijna niks van water uit de spuiten kwam en ik toch nog per bike huiswaarts moest, heb ik dat al snel opgegeven. Binnen in de zaal trof ik Richard en Lies uit Roosendaal nog aan in het gezelschap van een sympathieke mederijder. Dus was er nog tijd voor een glas terwijl een duo bekende liedjes ten gehore bracht. Een duo dat ik ooit bezig hoorde in de VIP-tent na de Superprestige Hoogstraten. De jongedame van daarnet vond ook nog bekend gezelschap in de keet. Nadat Richard en de zijnen vertrokken waren nog tot 14.00 u daar blijven zitten, geen zin om al naar huis te gaan. Dan toch vertrokken na een korte hagelbui en op de terugweg de Rubber even doen opschrikken toen ik van op de straat had gezien dat hij enkele houtblokken naar binnen zeulde. Hij toonde me een grote stapel snoeihout van gisteren, waarvan hij beweerde hem straks nog met de kettingzaag te lijf te gaan om afgevoerd te worden. Maar ik durf er op wedden dat daar niets van in huis is gekomen!

Terug thuis na een lange rit van ruim 75 km en ondanks een zonnetje in de koude m’n op zaterdag en zondag gebruikte bikes nog schoongemaakt. Na een hete douche nog een boterham gegeten, naar Witse gekeken en na het ophangen van m’n gewassen kleren was ik murw genoeg om direct in slaap te vallen! Met m’n groeten aan de jongedame uit Antwerpen. Want ik had haar een verhaaltje beloofd en net nu heeft het even op zich laten wachten!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op Stander.info!

Net voor de stop op de gevoelige plaat vastgelegd, samen met een sympathieke biker van La Pipe, een andere club uit Stabroek!

21-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-35-40-55 km) van de Peltercrossers te Overpelt op zaterdag 18-02-2012.

Omdat ik ’s ochtends nog een punt wilde zetten achter een aantal werkzaamheden, mijn werkplek toch een beetje toonbaar wilde achterlaten en dan thuis mijn bike nog diende te gaan ophalen, was ik pas zeer laat aan de start in Overpelt-Holheide om de toer van De Peltercrossers te komen rijden. Me eerst nog ingeschreven alvorens mijn bike af te laden en m’n schoenen aan te trekken, kwestie van me zeker nog voor sluitingstijd te kunnen aanmelden. Toen ik me dan stond klaar te maken, kwam er nog een late starter toe met zijn wagen en deze mens zou ik weer te zien krijgen na afloop toen ik weer aan de auto toekwam. Het was ruim 14.35 u toen ik de bossen achter de voetbalvelden van Holheide in kon duiken. De man die met een doos de inschrijvingsformulieren in ontvangst nam had net het hazenpad gekozen!

We doken zoals bij alle tochten vanuit Holheide al onmiddellijk de bossen achter de voetbalterreinen in om via een goed van wortels voorzien pad uit te komen in een straat. De hoofdstraat over om dan even verderop rechtsaf een veldweg in te slaan die er in het begin bij nat weer altijd wel wat zompig bij ligt, zodat fiets en kleding niet lang de kans hadden gekregen om proper te blijven. De toer van De Bokkerijders van 14 januari dit jaar vertrok ook langs hier. Na 5,5 km volgde de afsplitsing van de kidstoer en 1 km verder ging ook de korte toer van 25 km zijn eigen weg op. Een vader en zijn zoontje dat voor hem reed, sneden er een kleine lus op een bochtige track door het bos af, zodat ik het duo even later weer voorbij reed. Altijd leuk om zien hoe jonge vaders hun kleine kinderen meenemen op hun ritten om ze warm te maken voor een bezigheid waaraan ze misschien een leven lang plezier zullen beleven. Boswegen en singletracks brachten ons doorheen de bossen van Hobos naar de Groenstraat, doch nu kwamen we een eind voorbij de brug over de ringweg na 8,5 km weer uit de bossen tevoorschijn. De straat over om de smalle tracks in de “dunne dennenbossen” in te rijden, door mij zo genoemd omdat de bomen hier dunne stammen hebben en het bos daardoor een fragiel uitzicht geven. De gevallen boom die de vorige keer het paadje versperde was weggeruimd, tenzij het een ander paadje betrof. Want er lopen hier wel een aantal lange paden evenwijdig met elkaar door deze bossen. En die zien er allemaal eender uit!

Na 10 km kwamen we weer even uit de bossen tevoorschijn in een straatje waarin een grenspaal uit 1770 staat te pronken op het grondgebied van de gemeente Eksel om even verderop rechtsaf de Diestersebaan in te rijden. Na dit verwaarloosbare verhard intermezzo volgden tot 12 km mooie singletracks doorheen de lokale bossen. Hier splitsten de 40 en de 55 km zich van elkaar af. Even getwijfeld of ik voor de lange toer zou gaan, maar omdat ik laat vertrokken was en geen snelle rijder ben, deze keer dan toch maar niet het onderste uit de kan gehaald en voor de 40 gekozen. Door het sombere weer zou het immers al snel donker worden, ook al beginnen de dagen al merkbaar te lengen! Genietbare paadjes die me altijd weer met plezier naar deze streek doen komen werden me voor de wielen geworpen. Tot 14 km volgden bredere boswegen en werd mijn aandacht getrokken door een aanzwellend geluid. Aan een kruispunt van wegen, aan de rand van een bos, veiligheidshalve even stil gehouden om een aantal kerels op hun motoren te laten passeren. De mannen gaven teken dat er nog enkelen op komst waren. Had ik tot dan toe volledig alleen gereden, de drie mannen kort na de start niet meegeteld, nu staken me dan toch nog één biker en een groepje van twee voorbij. Na het bospad ging het een asfaltbaantje over om via een onopvallende track weer de bossen in te duiken en gedurende ruim een kilometer te kunnen genieten van de mooie singletracks die deze streek rijk is.

Nog een eenzame biker haalde me in en na 17 km volgde een goed van wortels voorziene en bultige singletrack die naast een prikkeldraad in het bos liep. Een kilometer verder voegde de lange route van 55 km zich weer bij de 40, althans zo vermoed ik, vermits er verder op het pad ook pijltjes stonden die bedoeld waren voor bikers die uit de andere richting kwamen. Een bosweg voerde ons dan verder in de richting van de grote baan Hasselt-Eindhoven die we omstreeks 19,5 km dienden te kruisen. Het was toen exact 16.00 u. Aan die oversteken zijn sinds kort nieuwe “poortjes” gemaakt uit boomstammen om te verhinderen dat bikers onverhoeds de drukke weg op zouden rijden. Dan ging het de nieuw aangelegde track op die er vaster bij lag dan in de zomer, maar minder vast dan tijdens de toer van De Bokkerijders. Het smeltwater na de recente dooi had het zand wak gemaakt. Het zanderige steile korte klimmetje had me weer liggen. Maar verder was het een plezier om nog eens over deze mooie glooiende track met zijn bultjes op en af te kunnen rijden.

Een jonge knul in een rood-met-wit pak op een cyclocrossfiets vloog me na 21 km voorbij en in zijn zog slaagde ik er deze keer tot mijn vreugde ook weer in om langs deze kant van de Witte Berg boven te geraken. Deze keer werden we er niet via de zanderige achterkant weer naar beneden gestuurd, maar deden een aantal opgespannen linten ons rechtsomkeer maken en langs dezelfde kant weer naar beneden rijden. Eens de heuvel om troffen we de bevoorrading na 22 km. Daar waren nog vijf andere bikers, waaronder de jonge kerel en het groepje van drie dat me daarstraks had ingehaald. Er lagen nog bananen, appelsienen en koeken om te eten. Er was sportdrank en er stond een pot soep op een vuurtje. De twee Peltercrossers die instonden voor de stop waren al in de weer met het opruimen van de spandoeken.

Na de stop werden we via een rondje de andere kant van de Witte Berg op gestuurd, langsheen het paadje met dat paar dikke wortels waarvan ik nu stilaan begin te kennen langs welke kant ik ze het gemakkelijkst kan overwinnen. Dat lukte met een extra krachtinspanning. Spijtig genoeg werden we nu door linten gedwongen om de afdaling aan te vatten doorheen het mulle zand waarin ik bleef steken! Dan weer naar boven via het paadje dat haast ongemerkt tussen de bomen ligt om dan weer het mulle zand in gestuurd te worden en het voor mij onmogelijke paadje steil naar boven te moeten nemen. Dat is daar voor mij even te voet! Toen ik daar puffend boven was gearriveerd hoorde ik het onzalige geluid van een valpartij. De langste kerel van het trio, degene met de blauwe outfit, was bij het afdalen in het mulle zand ten val gekomen en bleef even versuft in het zand zitten! Even blijven wachten tot hij weer terug overeind krabbelde, ook al waren zijn twee makkers gestopt. Het zal minder erg geweest zijn dan het er uit zag, vermits het drietal me later weer gezwind voorbijstak. Zo’n jonge gasten zijn nog kwiek en kunnen wel tegen een stootje.

Dan ging het weer de bossen in over bredere wegen om zo omstreeks 25 km en 27 km mooie singletracks mee te kunnen pikken en even later uit te komen aan de afsluiting omheen de Ford testbaan. Omstreeks 29 km volgde dan de iets meer technische track in een bos. Deze bestaat uit een opeenvolging van korte bochtjes rond boomstammen, vaak dan nog gecombineerd met korte klimmetjes. Op 31 km passeerde ik de track naast de grote met water gevulde put aan een zandwinning, waaruit ik besloot dat we in de buurt van Lommel-Kattenbos waren, vermits de toer van 28 januari hier toen vrij snel na de start passeerde. Eens de zandgroeve voorbij vond ik aan het volgende kruispunt geen pijlen meer, terwijl er vlak na de groeve nog twee hingen. Maar ik trof er een biker aan die gemerkt had dat ik er reed te zoeken. Waarschijnlijk waren die mannen al begonnen met de opruim. Hij toonde me hoe weer op het traject te geraken. Ik kon ook rechtstreeks via een asfaltbaantje weer naar af rijden, maar daar had ik nog geen zin voor! Die asfaltbaan was de weg die door Lommelzand loopt en even verder hingen effectief opnieuw de pijltjes, zodat ik enkel een kleine lus gemist had. Al goed, want er wachtten me nog mooie kilometers in de bossen!

Op 33 km bereikte ik de gekende spoorlijn en arriveerde er aan de overweg in de buurt van het kruispunt van de drukke wegen Hasselt-Eindhoven en Lommel-Overpelt. Om zo weer terecht te komen op de bekende paadjes in de eindeloze bossen van Lommelzand. Op 36 km meende ik tussen de bomen de bevoorrading weer te zien staan. Ik had tijdens de rust inderdaad bikers opgemerkt die een bocht namen in het bos even verderop op een plek waar een lint gespannen was. Die hadden de toer toen dus bijna achter de wielen! Ik had er geen benul van dat de stop zo dicht bij de start was gelegen. Dat betekent dus ook dat die Witte Berg eigenlijk vrij dicht bij Holheide ligt. Want even verder ging het weer de drukke baan Hasselt-Eindhoven over om de bossen in de buurt van Holheide te bereiken. Daar liggen zodanig veel paadjes dat men op die kleine oppervlakte al een toer op zich kan uitstippelen! We kregen inderdaad nog voor een kilometer of vijf mooie tracks en paadjes voor de wielen om te eindigen met een bochtige singletrack die de indruk geeft recent te zijn aangelegd of weer opengemaakt. Om dan weer uit te komen in de straat richting zaal Holheide. Ik had tijdens de toer verschillende plaatsen herkend van de tochten uit Kattenbos en Overpelt van enkele weken geleden, maar deze streek is zo rijk aan paden dat het nooit gaat vervelen en dat geen twee tochten ooit dezelfde zijn! Spijtig dat ik de streek onvoldoende ken om op eigen houtje in deze speeltuin te komen rijden.

De bikewash was nog beschikbaar, ik zal de laatste gebruiker geweest zijn, en ook al houd ik niet zo van hogedruk, ik heb er toch gebruik van gemaakt omdat mijn fietske er toch redelijk vuil uit zag. Dat was te verwachten na de dooi na een stevige veertiendaagse vorstperiode met een bodem die nu vol smeltwater zit. Nochtans was het parcours overal goed te berijden. Een mooi tochtje van de Peltercrossers in deze bosrijke streek. Spijtig dat ik nog weinig andere rijders te zien heb gekregen en dat het een vrij eenzame rit is geworden. Maar dat kwam door mijn late start!

Het verslag van deze toertocht is al te lezen op mtb-you en op mountainbike.be!

Toertocht van de Peltercrossers te Overpelt op 18-02-2012 door Rony Rabijns van De Dabbers uit Neerpelt

20-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) van School Berkenbeek te Wuustwezel op 12-02-2012.

De koude die ik buiten voelde toen ik op zaterdagavond huiswaarts keerde was eerder van aard om mij te doen besluiten van op zondagochtend in mijn warme bed te blijven liggen en eens uit te slapen. Maar toen ik op het forum las dat Rubber-12 en SilverFokske vast van plan waren om te komen, kon ik mij niet permitteren van de koude aan te grijpen als argument om thuis te blijven, teneinde nadien niet als watje te zullen versleten worden! En achteraf bekeken heeft het me deugd gedaan nog eens buiten te komen nadat het vorige weekend ook al zonder bike gepasseerd was! Dus na een korte nacht op tijd weer uit de veren en met de auto richting Wuustwezel. Er was nog ruim plaats op de parking, zodat ik dicht bij de start stond. Aan de inschrijving stond een korte rij wachtenden. Je kreeg er een noodnummer mee en een briefje waarop je uw naam en gsm-nummer kon zetten om het in de doos te droppen die naast de te winnen mountainbike was geplaatst! Na een berichtje naar Rubber-12 om m’n vertrek te melden, kon ik om 9.00 u van start gaan in de bittere koude. Maar met een korte broek onder m’n lange aangetrokken kon ik er goed tegen en had ik bovendien een ultra zacht kussentje om op te zitten! Alleen m’n handen hadden het bij momenten koud.

De toer voerde ons vanaf het schooldomein richting het bos dat achter Berkenbeek ligt met als opener een lange en bochtige singletrack die zich tussen de bomen slingerde. De eerste 2 km konden dus al niet meer stuk! De singletrack gaf uit op een breed bospad dat we linksaf op gestuurd werden. Daar ging het geruime rijd gewoon rechtdoor over het smalle spoor dat de voorgangers in de sneeuw gebaand hadden. De bevroren sneeuw kraakte onder de banden, maar er was weinig risico op een partijtje glijden of vallen. Eens het bos uit ging het verder over de landelijke betonwegen in Wuustwezel en dat gedurende ettelijke kilometers. Ik herinnerde mij de plek waar twee jaren geleden de sporen van glijd- en valpartijen zichtbaar waren in de sneeuw. Want het is niet de eerste keer dat deze toer plaatsvindt in winterse omstandigheden. Na 6,5 km bereikten we het domeinbos Noordheuvel alwaar we een paar leuke tracks voor de wielen kregen. Om dan tot 12 km weer boerenwegen en betonbaantjes op gestuurd te worden. Op één van die wegen werd ik staande gehouden door een biker die met een leegloper te maken had gekregen en wiens pompje niet meer bleek te werken. Maar mijn pompje is enkel geschikt voor dunnen ventielen, zodat ik de man niet kon helpen. Vermits er nog andere bikers in aantocht waren, veronderstel ik dat er allicht iemand zal geweest zijn die deze mens kon verder helpen.

Intussen was ik tot de vaststelling gekomen dat het slurfje van m’n lurkzak bevroren was, een probleem waarvan ik verwacht had ermee geconfronteerd te worden. Ik heb het dan gewoon onder m’n windvest verstopt om het door m’n eigen lichaamswarmte weer te laten ontdooien. Want niets is meer vervelend dan een stijf bevroren slurfje in het geval van dorst! Op 13 km arriveerden we aan een straat die Beersgat heette om daar het bos in te duiken en de eerste splitsing van de 25 en de 45 km te treffen. De kidstoer had zich al eerder van de andere afstanden gescheiden. Volgde een lang stuk off-road over een pad tussen twee stroken bos en altijd rechtdoor op de rand van het militair domein op de grens van Wuustwezel en Brecht. We kregen er een mengeling van sneeuw en kiezelstenen onder de wielen. Op 16 km kregen we een bevoorradingspost in het vizier, maar door een opgespannen lint werden we eerst nog naar rechts het bos in gestuurd. Eerst een brede dreef in om via een poortje het bos in te duiken en de tracks te kunnen berijden in het domein, een kruising tussen een bos en een park, dat gelegen is achter het klooster van de zogenaamde “witte nonnen”. Deze nonnen zullen zich indertijd niet bewust geweest zijn van het feit dat vele jaren later bikers zich in hun toenmalige achtertuin zouden komen vermaken. We reden zelfs tot pal naast de kerk en ik verwonderde mij er over het feit dat het klooster zo enorm groot is. Ik rijd er zeer vaak voorbij op weg naar of van m’n werk, omdat dit klooster langsheen de Bredabaan in Gooreind is gelegen, maar vanaf de straat krijgt men slechts een peulschil ervan te zien! Een mooie geste van de eigenaars om hun bos open te stellen voor de rijders van deze toer. Of er nog nonnen huizen is zeer de vraag, ook al verwees er een pijl naar “zusters”!

Eens deze leuke paadjes achter de rug waren, arriveerden we aan een kleine drankpost waar twee medewerkers de koude trotseerden om er te zorgen voor flesjes drinken en koeken. Het tellertje klokte 19 km af en de klok halfelf. Ik was nauwelijks gestopt of ik voelde de hete adem van Rubber-12 en SilverFokske in m’n door een bivakmuts aan de koude onttrokken nek. Met daar nog een tweede muts en helm overheen kon de koude mij niet deren. Me te goed gedaan aan een flesje drinken en een paar koeken. Er arriveerden nog bikers, dus er waren er toch redelijk wat onderweg. Na de stop ging het dan verder over het militaire domein. Eerst de witte open vlakte in zodat je neus leek te bevriezen in de ijzige lucht. We passeerden een op een heuvel gelegen barak. Even verderop ging het dan weer de bossen in over een pad dat ons eerst in de buurt van Overbroek bracht en ons nadien leidde in de richting van de baan van Brecht naar Wuustwezel, waarlangs ik vanochtend op de heenweg nog gepasseerd was. De merkwaardige metalen bruggen voor militaire voertuigen boezemden me niet veel vertrouwen in wat eventuele gladheid betrof, maar ik voelde m’n bike toch niet schuiven!

Op 23 km bereikten we tenslotte het pad dat naast de weg van Brecht naar Wuustwezel loopt. Daar stond een bordje dat de rijders waarschuwde voor mogelijke gladheid. Daar lagen onder een laag sneeuw inderdaad een aantal grote bevroren plassen verborgen. Losgekomen of losgereden en nadien weer vastgevroren ijsbrokken staken hier en daar boven een laagje sneeuw uit. En soms was het oppassen voor ijzige sporen. Wie het niet vertrouwde kon uitwijken naar het fietspad naast de rijweg. Naar het einde toe boog het pad naar links af en bereikten we na 26 km de singletrack die vlak naast een vijver ligt in het militair domein. Volgde een leuke, lange en hobbelige singletrack doorheen het zogenaamde Uilenbos waarvan ik vorige zomer ontdekt heb dat het zeer dicht bij het centrum van Wuustwezel ligt, op een boogscheut van de Bredabaan! Vanuit het Uilenbos brachten enkele paadjes ons naar het domeinbos ’t Marum (28 km) , naast de gelijknamige hoeve. Daar ging het links het bos in over een mooie maar korte track, waarna een veldweg ons naar een woonwijk vol witte huizen bracht. Nu lagen ook de straten er wit en ijzig bij. Enkele servitudepaadjes, waaronder een asfalten naast enkele uit de kluiten gewassen oude bomen, leidden ons door het centrum van Wuustwezel. Volgde de oversteek van de Bredabaan. We bereikten een brede dreef in een bosrijk gebied dat het midden hield tussen een park en een bos. Ik hoorde dat bikers me op de hielen zaten en omdat het niet normaal is dat ze me niet voorbij staken, wist ik al snel wie het waren! Daarom misgunde ik hen een blik achterwaarts en het vermoeden dat ik me opgejaagd voelde! In een bocht moesten we naar links een metalen poortje door en hield ik even halt. Mijn achtervolgers stopten ook met veel remmengeknars en mijn vermoeden werd bevestigd! Rubber en Fokske zaten me op de hielen! De Rubber heeft me dat nog ooit eens gelapt met alle bikers van Noord-Antwerpen in zijn gezelschap, maar een tweede keer lukt dat bij mij niet! Dat ze weer achterop geraakt waren, lag aan het feit dat ze de track naast de vijver drie keer hadden gereden en het Uilenbos twee keren! De leuke stukjes kon je inderdaad gemakkelijk nog eens over doen, vermits je meestal weer in de buurt van de plek waar ze begonnen passeerde. Het tellertje toonde 32 km. “Hop naar de soep”, riep Rubber toen hij het oude poortje binnen reed en in de bossen verdween.

De eigenlijke bevoorrading kwam na 34 km en was buiten opgesteld naast een paar gloednieuwe moderne chirolokalen in de buurt van nieuwgebouwde huizen. Daar was keuze genoeg uit bananen, verschillende soorten wafels, cake en sportdrank. Maar het meeste deugd deed nog een kommetje lekkere hete soep. Als poolreizigers ingepakte bikers troepten er samen rond een vuurkorf. Niemand kon toen vermoeden dat er nog een leuk stukje van de route op ons lag te wachten! Want we bereikten de plek die ik sinds de vorige editie van deze tocht vermoedelijk niet meer te zien heb gekregen. Het begint met een paadje dat een door aarden wallen omzoomde put in duikt onder een lage omgevallen boomstam, waarna je enkele heuveltjes over kan wippen om via de andere kant op de aarden wal de put weer te verlaten. Volgens mij heeft bij een eerdere editie de bevoorrading zelfs in deze buurt gestaan. Maar op 36 km ging de speeltuin pas echt open toen we het crossparcours op gingen. Het paadje loopt daar over een aantal aangelegde heuvels en bulten om zich ook gedeeltelijk door het lokale bos te slingeren. Dat alles goed voor een dikke 2 km plezier! En het bewijs te leveren dat ik in de loop der jaren toch wat bijgeleerd heb en aan de hoogste heuvel niet de chickenway er omheen hoefde te kiezen zoals destijds, maar er gewoon los over ging! Het was een mooi gezicht van deze plek ingenomen te zien door de bikers die er zich kwamen amuseren. Met de gedachte dat mijn twee kompanen daarstraks de track naast de baggerput drie keer hadden bereden, bekroop me de lust om dit amusante parcours nog eens een tweede keer over te doen. Dus ruim 2 km extra in de prijs begrepen! De tweede keer hing ik achter een vrij jong meisje dat ondanks verdienstelijke pogingen op sommige plekken net niet boven geraakte en aan de grootste berg ook voor de chickenway koos. Na 41 km was ik weer rond en leidde een mooie draaiende en kerende track ons doorheen een stukje bos naar de Koekoeksdreef. Daarna volgden een aantal zandwegen in met buitenverblijven bebouwde bossen.

Dan ging het naar links een straatje in en werden we door een goed ingeduffelde seingeefster de Nieuwmoersesteenweg nabij Berkenbeek over geholpen om even verder aan de baan van Wuustwezel naar Kalmthout naar rechts het fietspad op gestuurd te worden. Ik herinnerde me nog van vroeger dat we even verderop de singletrack in gestuurd werden die zich draaiend en kerend en bijna parallel met de rijbaan door deze bossen slingert. Via een dreef en een paar veldwegen arriveerden we tenslotte weer tot vlak tegenover de school waar we door een laatste seingever de baan over werden geholpen om na ruim 48 km weer toe te komen.

De sporthal zat nog goed vol zodat het me wat moeite kostte om mijn twee kompanen te spotten. En terwijl er een foto genomen werd van de winnaar van de mountainbike naast zijn prijs, sloten wij deze rit af met een glas of twee en een hotdog met mosterd. Kwestie van weer wat op te warmen. Er zijn uiteraard toertochten waartegen deze van vandaag in dit vlakke land niet kan optornen, maar er werd voor de deelnemers toch een tocht uitgestippeld met een aantal plezante tracks en amusante stukjes waarvan het leuk is dat je er elk jaar nog eens kunt passeren. Het is bovendien geen evidentie om in zulke barre weersomstandigheden een tocht uit te pijlen. Een woord van waardering voor de uitpijlers, de vele seingevers en de mensen aan de twee stops die hun zondag opofferden om voor het plezier van de bikers en ten voordele van de schoolkinderen in de barre kou te komen staan is dus zeker op zijn plaats! Verder een vlekkeloze organisatie, uitgebreide bevoorrading en après in een ruime zaal. Ik meen dat het de vierde keer is dat deze toer werd georganiseerd. Ik heb de eerste editie in 2008 en de derde in 2010 gereden. De andere twee heb ik laten voorbijgaan omwille van de marathon in Bergen-op-Zoom. Een mens moet nu eenmaal keuzes maken! De uitgave 2010 heeft ook plaatsgevonden in barre weersomstandigheden met veel sneeuw en ijs en toen ben ik van thuis uit met de bike vertrokken. Door de afgelasting van de toer in Bergen-op-Zoom ben ik nog eens naar hier afgezakt en ik heb er geen spijt van dat ik daarvoor mijn warme nest zo vroegtijdig uit moest. Allicht tot een volgende keer!

Prijsvraag van deze week. De bevoorrading stond nabij de lokalen van de chiro. Wat betekent “chiro” eigenlijk? Uw prijs: een gratis bevoorrading bij uw volgende toertocht!

Het verslag van deze toertocht kan je ook lezen op mtb-you, op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

Het filmpje over deze toer hieronder is van de hand van Berchembikeservice.

Toertocht te Wuustwezel-Berkenbeek op 12-02-2012 by Berchembikeservice

13-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax

Tom Meeusen wint Superprestige veldrijden in Hoogstraten!



Tom Meeusen bleef tot zaterdag zonder zege dit seizoen, maar de 23-jarige uit Essen mag er na dit weekend meteen twee op zijn palmares bijschrijven. Nadat hij zaterdag in Lille de wedstrijd voor de GVA Trofee won, was de renner van Telenet-Fidea zondag in Hoogstraten ook de beste in de voorlaatste manche van de Superprestige. Hij haalde het met een kleine voorsprong op Kevin Pauwels en Sven Nys, die leider blijft in de stand.

Na drie ronden vormde zich een kopgroep met acht: Vantornout, Meeusen, Pauwels, Stybar, Nys, Sven en Dieter Vanthourenhout en Simunek. Niels Albert had de boot gemist en fietste op een bepaald moment op twintig seconden, maar halfweg koers vond de wereldkampioen met hulp van Mourey en Taramarcaz opnieuw aansluiting vooraan.

In de achtste ronde liet Sven Vanthourenhout slim het gaatje voor Nys, die meteen fors doortrok. Toen Pauwels en Meeusen Vanthourenhout voorbij waren, was de Belgische kampioen al enkele seconden los. Het bleek echter onvoldoende, en de Antwerpenaren kwamen terug. Het trio ging samen de laatste ronde in, en net als zaterdag in Lille zocht en vond Meeusen het gaatje. Na een knappe inspanning reed hij solo over de meet, met een tweetal seconden voorsprong op Pauwels die Nys klopte in de sprint.

In de stand komt Pauwels 1 puntje dichter op Nys. De renner van Sunweb telt nu 87 punten, Nys 91. Zaterdag 11 februari volgt de ontknoping met de achtste en laatste Superprestigemanche in Middelkerke.

Bron: Gazet Van Antwerpen

Geen toertocht voor mij dit weekend, want ik was hier!

06-02-2012 om 23:08 geschreven door StrammerMax

Plan je fietstochten online

Gedaan met de papieren fietsroutekaarten. Vanaf nu kan je online je fietsweg bepalen.

De website www.routeyou.com geeft je de mogelijkheid om een fietsroute vast te leggen langs allerlei bezienswaardigheden, musea of leuke restaurantjes en cafés. Voor ieder wat wils dus. En het leukste: alles is helemaal up-to-date en beschikbaar via de smartphone. Verander je onderweg dus toch nog van gedacht, dan geef je dat snel in op je gsm en die berekent meteen een nieuwe route.

De website geeft momenteel de belangrijkste fietsknooppunten weer in heel Vlaanderen.

Beeld: Photo News

Bron: Vakantiekanaal

02-02-2012 om 20:52 geschreven door StrammerMax

Toertocht (15-25-45 km) te Hoogerheide van Roparunteam “Door dik en dun” Steenbergen op 29-01-2012.

Na een korte nacht liep de wekker weer veel te vroeg af. De laatste tijd sta ik tijdens het weekend vroeger op dan tijdens de week! Me snel klaargemaakt en enkele boterhammen achter de kiezen gestoken, zodat ik om 8.10 u thuis met de bike kon vertrekken richting het Nederlandse Hoogerheide. Twee weken geleden was er ook een toer vanuit Hoogerheide, maar aangezien deze streek zo dicht bij huis ligt en nooit gaat vervelen, ging het weer die richting uit. De opbrengst was ook voor een goed doel, ter sponsoring van een RoParunteam dat meedoet aan een estafetteloop tussen Rotterdam en Parijs, ten voordele van het kankeronderzoek. Het was bitter koud tijdens mijn eenzame rit over de autovrije binnenwegeltjes richting Stabroek en het Nederlandse Putte. De koude wind woei in mijn gezicht en ik had het knap lastig om vooruit te komen. Dat beloofde weinig goeds, gezien we met grote kans de Nootjesberg straks op onze weg zouden treffen! Het smalle paadje ter hoogte van het Elzenbos lag er nog zeer vochtig bij. Ik had gedacht dat het hier al meer opgedroogd zou zijn! Op de Putseweg kwam ik slechts twee bikers tegen die me tegen hoge snelheid voorbij reden en me zo het nakijken gaven, terwijl ik reed te stompen met pijn in de billen! Na 18 km en een klein uur later, was ik aan de Sports and Pleasure, een plek waaraan nare herinneringen zijn verbonden, vermits na deze toer vorig jaar mijn nieuwe bike op laffe wijze werd gestolen, terwijl ik hem zelfs met een slot had vastgelegd!

SilverFokske stond binnen in de cafetaria en nadat ik mijn inschrijvingsgeld betaald had, zagen we Rubber-12 met zijn bike arriveren. Op dat moment werd ik aangesproken door twee mannen van wie één zich herkend had in mijn schrijfseltje over de toer van veertien dagen geleden, eveneens vanuit Hoogerheide! Ik herkende hem eerst niet, omdat ik hem toen eerst slechts van ver en nadien enkel zijn rug gezien had, toen ik hem enkele kilometers kon blijven volgen! Om 9.30 u van start gegaan met Fokske en Rubber. Het ging de Sportlaan uit en het rondpunt aan de Putseweg over om na luttele kilometers de bossen te bereiken. De eerste paden lagen er bijzonder modderig bij, maar dat was slechts van korte duur. Ik meende me te herinneren dat de vorige editie ook zo modderig begon!

We bereikten het in de bossen gelegen Mollercollege. Een weinig verder diende zich weer een modderstrook aan. Bovendien werd dit blubberpad op een drietal plaatsen doorsneden door afwateringsbeekjes die telkens zorgden voor een diepe put vol water. Daardoor ontstond file. Ik betrouw zo’n plekken evenmin, omdat ik vrees om over de kop te gaan, maar stap dan direct af en spring er over. Andere bikers wrongen zich tussen de file door, alsof hun leven ervan af hing! Omdat SilverFokske daarnet achter mij hing en ik hem niet meer zag, dacht ik dat hij in de problemen was gekomen. Op dat moment zag ik hem voor mij met een stevige splash door het water rijden. Hij was mij in het tumult en gewriemel voorbij gegaan, keek nog eens om, om te zien of ik volgde, maar in de drukte ben ik hem en Rubber, die al van bij de start als een pijl vooruit vloog, kwijtgespeeld. Hun tempo kan ik toch niet blijven volhouden! Vrij snel dienden de eerste heuvels zich na een viertal kilometers aan. Ik was verplicht voet aan de grond te zetten omdat de man voor me ineens voor de klim stopte nadat hij de indruk had gegeven zijn aanloop te nemen. Zijn kompaan was intussen ook afgestapt op de helling. Ze maakten zich beiden snel uit de voeten om langs een chickenway de elkaar opvolgende heuvels te omzeilen. Ik vermoed dat het beginnelingen waren die zich een beetje opgejaagd voelden door de vele rijders die zich likkebaarden op deze heuvels stortten. De eerste heuvels werden gevolgd door beslijkte singletracks die zich tussen de bomen en naast een bosvijvertje slingerden. Ik vertrouwde op m’n superbanden om niet te veel te schuiven. Het was ook uitkijken voor de vele kleine wortels die boven de grond uit staken. Die kunnen oorzaak zijn van glijpartijen, zeker als ze al door vele wielen bereden zijn geworden geweest!

Tot 7 km volgde een aaneenschakeling van bospaadjes. Een breed pad kwam me bekend voor, en inderdaad, even verder reden we voorbij de bizarre gebouwen van de Stichting De Luchtballon, een vakantieoord voor astmatische kinderen. Daar ging het deze keer eens naar links. Verrek, dat is een helling, meende ik me te herinneren van vroeger. Inderdaad, maar nu raakte ik er zonder moeite op, ze was minder stevig dan gevreesd. Of misschien kwam ze toen aan het einde van een tocht. Of misschien heb ik in de loop der jaren dan toch wat bijgeleerd. Leuke paadjes dienden zich aan. Dat kan ook niet anders. Hier liggen enkel leuke paadjes, en dat geldt voor heel deze streek.

Tot 12 km reed ik op en af over de tracks doorheen de bossen, in het zog van drie vrouwen en een man in wiens buurt ik sinds die eerste heuvels had gereden en wiens tempo aan mij gewaagd was. Op een gegeven moment werd ik met m’n schuilnaam begroet door een biker die ik niet ken en waarvan ik vermoed dat hij me ook slechts voor de eerste keer in levenden lijve te zien kreeg. Hij viel op door de twee duivelshoorntjes op z’n helm die ik tijdens die luttele seconden van zijn passage te zien kreeg. Ik vraag me nog steeds af wie het was! Het moet wel een kei geweest zijn, want hij was even snel weer uit het zicht verdwenen! Smalle bochtige paadjes tussen lage bomen en berken deden me na 14 km vermoeden dat we in de richting van de zandgroeve van Ossendrecht reden. Even verder passeerden we inderdaad de vijver die in de zomer vol waterlelies ligt en arriveerden we op de open plek van de groeve. Dat alles nadat ik mijn uiterste best gedaan had om de vele bochtjes behendig te nemen nadat ik de hete adem van een jonge kerel in mijn nek had gevoeld, zijn kans om voorbij te gaan afwachtend. Het viertal hield even halt en ik ook. Op dat ogenblik kwam Josk voorbij gereden. Hij was gisteren net als ik ook op pad in Lommel-Kattenbos.

We werden een vochtig, aanzuigend, klimmend zandpad op gestuurd dat er in de zomer als een zandbak bij ligt om dan rechtsomkeer te maken over een singletrack. Die track loopt parallel met het zandpad en kronkelt tussen de bomen, waartussen je de klimmers die het zandpad nog voor zich hadden, kon zien zwoegen. Deze mooie track gaat over in een stevige halfcirkelvormige klim die ik nog nooit tot boven heb kunnen uit rijden. Josk wist dat ook, want daarnet vertelde hij dat hij er de vorige keer in geslaagd was hem tot boven te rijden en dat hij hoopte dat het nu ondanks de natte ondergrond en de mogelijke drukte nog eens zou lukken. Ik was niet de enige die er van de fiets moest! Een moedige, die zich onderaan schrap zette voor de aanval, viel bij de eerste wortel al gewoon om! Dat is het nadeel van de zwaartekracht. De klim gaat over in een zacht klimmende track waar je moet uitkijken voor een wortel die je bij een schuivertje de dieperik ernaast in kan helpen! Pas als ik deze wortel achter me heb, ben ik weer gerust! Na het klimmetje komt dan een vochtige track tussen de rododendrons met op bepaalde plaatsen enkele putten vol slijk. Deze plek droogt altijd veel trager op dan de omgeving. Eens weer van tussen de rododendrons, geeft het pad uit op de weiden in het zicht van de Putseweg, waar de twee seingevers stonden die ik al had opgemerkt tijdens de heenrit. Toen kwamen er nog slechts weinig bikers uit de bossen tevoorschijn, thans was het al ruim anderhalf uur later. Het tellertje toonde 17 km.

We dienden de Putseweg te kruisen en aan de overzijde in de richting van Huijbergen te rijden. Even verder ging het naar rechts een breed zompig bospad in om de bossen van de Groote Meer te bereiken. Daar stond na 20 km de bevoorrading. Het aanbod van dranken was er ruim genoeg: sportdrank, thee, bouillon en soep. Als hongerstiller werden er muffins aangeboden, vermoedelijk met een speciaal voor bikers bedacht recept! Zware kost! Ik heb er twee opgegeten, maar een derde zou niet meer gelukt zijn! Twee jonge vrouwen namen m’n helmlamp weer voor een camera. Ik heb hen verteld dat ze niet te veel moeite dienden te doen om te zoeken op YouTube. Het duo dat ik aan de start had gezien bleek nu een trio te zijn, want de twee mannen hadden blijkbaar ook een vrouw in hun gezelschap. Wat tijd gemaakt voor een babbeltje in de drukte van de vele bikers die er aan de zware muffins knabbelden of soep stonden te lurken in de koude winterlucht.

Weer op pad over de vele bospaadjes. De meer zanderige ondergrond en de wandelbordjes met de afbeelding van een konijntje, waren het bewijs dat we in het gebied van de Staartse Duinen reden. Van 22 tot 23,5 km diende zich een zeer mooie singletrack aan over heuveltjes op en af. Een zeer mooi paadje dat ik jammer genoeg niet op eigen houtje zou weten terug te vinden, ook al heb ik van sommige plekjes in de loop der jaren al ontdekt waar ze zich ongeveer situeren. Ik kreeg plots te maken met een déjà-vue-gevoel! Ik was er zeker van dat ik het drietal mensen van aan de start en de bevoorrading nog al eens gezien en gesproken had! We kwamen weer uit de bossen tevoorschijn ter hoogte van de manege De Wolf of Wolfshoek in de Staartsestraat te Huijbergen, om even verder het “groene poortje” aan het beeld van de Heilige Theresia te treffen, de plek waar ik de biker van deze ochtend aan de inschrijving veertien dagen geleden op mijn weg ontmoette. Intussen reed ik trouwens in het zog van het trio waartoe hij behoorde. Zij hadden mij kort voor het groene poortje weer bijgebeend nadat ik hen even na de stop was voorbijgestoken toen ze aan de kant stonden. Groene poortje! Dat betekende dat we niet ver van de Nootjesberg en de Tiestenberg waren! De te overwinnen heuvels werden inderdaad steeds hoger en hoger, tot we tenslotte de zanderige helling van de Tiestenberg over werden gejaagd! In de afdaling ligt daar een raar bultje op een door boswerken recent gehavend pad. Even verder ging het de Weg naar Wouw over, ter hoogte van Grondwerken Van Gastel, om weer de bossen in te duiken. Via het Vijverstraatje doken we de bossen in ter hoogte van een hoeve, en na een korte klim reden we over de singletrack op de flanken van de Nootjesberg. Het tellertje toonde 26,5 km. Op 30 km troffen we een splitsing tussen de afstanden van 25 en 45 km. Het had me al een hele tijd verwonderd nog geen splitsing te zien te hebben gekregen. Als er al een geweest was, dan was die in ieder geval slecht aangeduid! Je zag bikers uit een pad tegenover komen en het traject van de 25 km op gaan. Dat waren kerels die de extra lus al achter de wielen hadden! Aan het einde van het bospad waarop we reden stond een eenzaam huis tussen de bomen. Het bospad heette Walsestraat, in Huijbergen.

Vanaf de Tiestenberg heb ik de rest van de rit het gezelschap genoten van het trio uit Hoboken. Mijn indruk van daarstraks was juist geweest! Ik had deze mensen ooit eens vermeld in een verslagje van een tocht in deze streek toen ik ze naar het einde van de rit toe op mijn pad had ontmoet. Gewoonlijk rijd ik na de bevoorrading en naar het einde van ritten toe vaak helemaal alleen omdat al wie sneller is, iedereen dus, dan al lang gepasseerd is! En toen kwam ik hen tegen na lang niemand meer gezien te hebben! Zij hadden zich in het verslag herkend en mij aangesproken toen ze me bij een volgende gelegenheid ontmoetten! En zie, nu, een dik jaar later, rijd ik in hun gezelschap. Enig opzoekwerk in al m’n verslagen die ik samen met de kilometerstanden en andere ritgegevens in een document bewaar sinds ik met biken begon, leert me dat ik deze mensen voor het eerst ontmoette op 2 januari 2011 aan het einde van een tocht vanuit Huijbergen. Met de zoekfunctie is dat een fluitje van een cent! Ik schreef toen dit. “Naar het einde van de tocht toe moesten we de Abdijlaan kruisen, net voor de bebouwde kom van Huijbergen, en werden we nog vergast op een prachtig stukje met een track over allerlei bulten en heuveltjes, de ene al wat hoger dan de andere (de Tiestenberg volgens VanBiLL.com). Twee keer voetje aan de grond moeten zetten omdat ik even in het zog beland was van een trio, twee mannen en een vrouw, die traag reden (nog trager dan ik!), duidelijk nog behendigheid misten, en zich moeten gevoeld hebben zoals ik wanneer er op zo’n plek een snelle in uw wiel hangt!” Op 6 maart 2011 spraken de twee mannen me aan nadat ik toekwam na de Van Trier-Bosduin-Classic te Kalmthout! “Ik werd bij het binnenkomen aangesproken door twee mannen uit Hoboken die zich in een beschrijving in één van m’n eerdere schrijfseltjes hadden herkend. Of hoe het internet mensen samen brengt!”

Zanderige paadjes brachten ons in de richting van de militaire vlieghaven van Woensdrecht. Toen ik een zompig stuk weide in het vizier kreeg, zonk de moed me even in de mountainbikeschoenen. Enkele weken geleden waren we hier ook over gejaagd en toen was mijn pijp al zodanig uit en de ondergrond zodanig nat dat ik het stompen toen had opgegeven en deels te voet verder ben gewandeld. Nu lukte het gelukkig wel er al rijdend over te geraken. In de verte stond een seingever die mijn helmlamp weer voor een camera hield. We kwamen uit op de Huijbergsebaan in de gelijknamige gemeente. Het trio had weer voorsprong weten op te bouwen nadat ik even gestopt was. Ik zag ze in de verte op het fietspad rijden. Dit stukje asfalt van een 2 km was veruit het enige verharde dat we tijdens de hele rit onder de wielen gevoeld hebben! Op 34 km doken we vanaf het fietspad weer de bossen in. Daar stond ook een seingever aan wie ik de straatnaam gevraagd heb. Even later trof ik weer het Hobokens trio dat zich even aan de kant had gezet.

Het laatste stuk van de tocht voerde ons doorheen de bossen die zich omheen de militaire vlieghaven van Woensdrecht uitstrekken, maar nu in een richting tegengesteld aan die van twee weken geleden. De bekende tracks die vlak naast de omheining lopen met zijsprongetjes in de bossen. Langsheen de vliegschool, de radars en de andere installaties, waaronder ook de ferm van putten voorziene gehavende singletrack. Daar kregen we op de koop toe te maken met een tegenligger die ons vriendelijk liet passeren en even aan de kant ging. Volgde nog een stuk doorheen het losse zand op een open plek waar de lichten die de landingsbaan aankondigen tot in de heide staan. Het zanderige pad gaat over in een track die even verder weer de bossen in duikt en de biker vergast op een paar uit de kluiten gewassen heuvels met korte klimmetjes en afdalingen, enkele stevige te overwinnen wortels inclusief. Hier was de enige vrouw in het gezelschap een weinig onzeker en liet haar drie mannelijke metgezellen passeren. Verder moest zij er niet voor onderdoen, want ik moest bij momenten verdorie stevig trappen om het trio bij te kunnen blijven! Uiteindelijk bereikten we een klinkerweg aan de rand van Huijbergen, van waar je de molen Johanna in de verte kon zien staan. Een zucht van verlichting, want het was toch vermoeiend geweest, werd al snel onderdrukt toen we nogmaals de bossen in werden gejaagd, terwijl we het einde hadden verwacht! De laatste tracks voerden ons dan toch naar de Sportlaan. De toer was in elk geval een stuk langer dan de voorziene 45 km, want ik kwam aan ruim 54,5 km. Rekening houdend met een fout, want het tellertje is afgesteld op m’n andere bike, moet de toer toch zo’n dikke 50 km lang geweest zijn! Afscheid genomen van “The Hoboken Triplet” Sonja, Joachim en François. Het was leuk van eens wat gezelschap gehad te hebben en een babbel onderweg. Hopelijk kruisen onze paden elkaar nogmaals! En hopelijk herken ik jullie dan meteen, want wat dat betreft kan ik soms wel een oen zijn!

Den Rubber zijn stalen ros stond nog buiten en binnen trof ik hem en SilverFokske nog aan. Het was vriendelijk dat ze toch nog op deze trage gewacht hadden. Niet dat ik het anders kwalijk zou nemen! Samen het keelgat nog gespoeld met een donkere. Met Rubber via de Putseweg weer huiswaarts, Fokske stak ons nog met de wagen voorbij, tot aan de grens onze wegen scheidden. Daar kwamen de warme dampen uit het kippenkraam dat er op zondag altijd staat, uitnodigend naar buiten. Zoals naar gewoonte ter plekke op een bankje achter geparkeerde wagens, een halve kip verslonden. Een petitie getekend! Mijn gebraden halve kip op zondag wordt bedreigd! Het plein gaat heraangelegd worden en de gemeente garandeert geen standplaats meer voor het kraam! En vijftig meter verder deze keer ook Mieke eer aan gedaan met een klein pakje frieten met mayonaise! Kieken met frieten, wat is er beter om een toer zoals deze af te sluiten. Het enige nadeel was dat ik ferm afkoelde in de koude buitenlucht! Nog een tiental kilometers huiswaarts. Het leek kouder dan vanochtend! Toch de moed gehad om na aankomst m’n tweewieler nog een poetsbeurt te geven. Na een warme douche, konijn met pruimen uit de microgolf (handig, die zakjes uit het warenhuis) en een kleine afwas, na Witse voor de tv in slaap gevallen! Samengevat in één regel: een prachtige tocht en een leuke zondag beleefd!

Het verslag van deze tocht is ook te lezen op mtb-you en op mountainbike.be en op mountainbike.nl!

01-02-2012 om 00:00 geschreven door StrammerMax