Ik loop allang niet meer te zeuren.  Ik loop tussen de velden.  Het uitzicht beperkt tot een groen woud van knokig groen en daarboven wisselende wolken als bergruggen.  Soms uitdagend wit en dan weer donker grijs.  Bergruggen op en neer deinend als de witte billen van de vrouw om de hoek.  Lekker wit te zijn in een tuin van groen.  Lentelang, dagenlang tot de regen het melkwit wegspoelt.  Lente 2006 verzopen in stortbuien van zelfbeklag bij de bakker.  Ik heb er geen boodschap aan.  Praag verzopen in de Moldau.  Ik loop tussen de velden en smaak de rode avondzon.  Tosca kwispelt en vreet gras.  Konijn denk ik soms.  Groot uitgevallen konijn met witte staart.  Ze snuffelt aan elke plek verse boerenstront.  Foei, zeg ik dan en dicht.  Korte mechanisch uitgebrachte klanken waarop een hond reageert.  Ze kijkt me met hondenogen aan en zwijgt.  Gelukkig maar.  Marc, groet ’s morgens de dingen.  Ik groet ’s avonds de wereld.  De hond groet de mensen.  De tong uit de bek.  Enthousiast zoals alleen honden dit kunnen.  Bush heeft een hond.  Clinton heeft een hond.  Churchill had een hond.  Bush heeft Ben Laden.  De hond heeft mij.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ik loop tussen de wanden van mijn leven.  Nu en dan sla ik eens in.  Zomaar.  Dan denk ik hoe was dit, hoe was dat?   Nooit heel lang, nooit heel kort.  Dan voel ik, ik ben geen hond.  Hoe was het nu weer met M.?  Hoe was het ooit met?  Ik herlees Lof der zotheid van Erasmus en de poëzie van Lorca.  Reconstrueer stil en geduldig mijn cd-verzameling.  Elke dag wandel ik een stukje verder uit het verleden.  De rest van de wereld zit op haar gat en heeft een abonnement gekocht op mijn leven.  Ik ben kijkstuk en acteur.  Ik hou van theater en drama.  Ik hou vooral van Anneke.  Ik kijk tv. en heb leren zappen.  Weg dit,  weg dat.  Ik vind vooral tijd om te houden van.