Willy Kemels

Opening 9 augustus 2014 om 16 uur

open op Zaterdag 9-16-23 en zondag 10-17en 24 augustus telkens van 14 tot 18 uur...

Een toelichting geven bij nieuwe creaties van Willy is weliswaar geen 'wandelingetje in het park'. Het is zondermeer een opdracht. Willy zijn werk laat zich immers niet zomaar onder een hoedje vangen. Zijn doeken zijn vrije vogels die naar je toe fladderen met hun veelkleurige vlerken: vlakken en vlekken, hier en daar een figuratief element, een of ander mysterieus woord, lijnen en strepen, en daar moetje dan mee aan de slag.

Wat meteen opvalt, is alleszins dat Willy zich niet bezighoudt is met het nabootsen of verfraaien van de zichtbare realiteit op een manier die iedereen dadelijk mooi en aangenaam vindt. Niet dat met dat soort kunst iets mis zou zijn maar de artiest 'pur sang' die Willy is, is duidelijk met heel andere dingen bezig dan met een eenvoudige imitatie van wat er rondom hem te zien is. Hij schept zo te zien een nieuwe onherkenbare, abstracte realiteit met eigen regels en wetmatigheden, gebaseerd op een veelheid van vragen: welke kleuren passen bij mijn initiële aanzet, hoe krijg ik evenwicht in de chaos die ik zelf geschapen heb, moet er nog een kleur bij of laat ik het zoals het nu is, staat die compositie nu of rammelt ze nog? Door voortdurend te wikken en te wegen ontstaat een nieuwe wereld die verbluffend in mekaar zit. Als u straks de 'nieuwe collectie' bekijkt, moet u er maar eens goed op letten hoe weldoordacht die composities van Willy inderdaad zijn: brutale, wilde, fauvistische kleuren worden afgewisseld met de verfijnde zachtaardigheid van pasteltinten; krachtige uithalen contrasteren met fijne, breekbare lijntjes, een kleur in de ene hoek wordt op een andere plaats in een andere tint herhaald en het wilde voile coloriet dat je direct naar de keel grijpt wordt ook weer getemperd met transparante vlakken die zinderen van tere levendigheid.

Evenwicht is essentieel, ordening in de chaos is de regel, want Willy wit zijn publiek dan wel niet behagen of verlokken met gemakkelijke klassieke harmonische schoonheid maar hij wil zijn publiek evenmin schofferen met een compositie die er niet 'staat'. Een schilderij moet immers 'kloppen', want anders zakt het ineen als een mislukte soufflé en dat is ontoelaatbaar. Compositorische perfectie is immers een kwestie van metier, een kwestie van stielkennis, een kwestie van elementair respect ook voor de toeschouwer en dat heeft Willy allemaal.

Zeker langskomen dus…