koelte

kom bij me, liefste
onder m'n warmende jas
dan zullen we ons laven
aan bedwelmende wijn

op de heuvel gaan we praten
praten.. tot vermoeiens toe
tot ogen in elkaar verzinken,
verstrengeld onze handen

een zucht antwoordt de zucht
monden vinden elkander

traag donkert de nacht hierboven,
en koeler wordt de lucht
alleen nog wuivende varens
die stilte zacht doorbreken

blijf bij me nu, liefste
onder m'n warmende jas
dan laven we ons
aan bedwelmende wijn



© Eli Stater

  << werk van Emile Claus (1900)

onbegrip

verstrikt zit ik
in draden
van onverklaarbaarheid

ze beheersen m'n liefde
die bestaat, zonder besef
van wat het is

verliefde woorden
hoor ik
doorgrond ze niet

zoeken wordt eindeloos
herhalen van beelden
in een blinde vlek

begrijpen wil ik

© Eli Stater

betovering

betoverd werd hij
door haar

betoverd
door haar woorden
haar lach
door haar stem

zoals schippers
bij 't verleidelijk zingen
van de Lorelei
met hun schip
op de klippen liepen

zoals Odysseus
bij hemels gezang
van Sirenen
aan een lokkende dood
ternauwernood ontkwam

.

een betovering
die werd verbroken
abrupt
in één enkel moment

waarin zij
haar ware stem
liet horen

© Eli Stater

te vroeg

haar voorkomen zo gracieus
tederroze het gelaat
zachtgroen de stralende ogen,
opwaaiend, speels, het gouden haar

maar het was haar oprechte ziel,
vol medeleven, die mij deed smelten
haar glimlach als de dageraad
stal mijn hart, die zomerdag

eenzaam in opgewekte menigten
is het gevlucht, m'n hart
ver weg, op zoek naar
die vergane tijd van vreugd

© Eli Stater

nachtelijke mijmering

vanaf de karmozijnen heuvel
ging ze opwindend voorbij,
de heldere dag
dan kwam kalmerend de nacht
de wereld werd stil

klaarwakker lig ik nu
fluisterwind beroert de gordijnen
raspend roept de kwartelkoning
in de velden, reikend
tot aan de lichtgesluierde stroom

verspreid over de weiden
weet ik haar te staan
witte klaver, buigend voor de dauw
onder hagen sluit de kleine ereprijs
zijn dromerigblauwe ogen

getuit de rozenrode lippen
slapen de appelbloesems
de maanrimpelende rivier glijdt
benedenlangs holle wilgen
op weg naar de zee

donkerder wordt het, al donkerder
maar geluk belet me
om te slapen, om reden
die geen schepsel kent..
behalve mijn lief en ik

© Eli Stater

dag en nacht

als het helder is, bij dag
de rozen zonbeschenen
ben je niet bij mij, m'n lief

maar als de nacht
over de heuvels trekt
geluiden gaan verstommen

dan is het
mijn bange eenzaamheid
die jou weer bij me brengt



© Eli Stater 

enkel een traan

vrolijke voorjaarszon
in m'n eentje toer ik wat rond
voor 't eerst weer
aan 't verlaten plein
zet ik m'n auto stil..

.

dicht tegen me aan
voel ik jou
we bewonderen
de fraaie lantaarn
tegen het decor
van de eeuwenoude kerk

een enkele vogel zingt
en ik vertel
uit andere tijden
verliefd kijk je opzij
en luistert
met een lach..

.

bruusk trek ik op
vervolg m'n weg
traag glijdt een traan
over mijn wang

© Eli Stater

vuurvliegen

aan en uit
als knipperlichten
richting zelfde landingsbaan

zigzaggend
zoeken ze elkander
die twee
nadering bij toeval
voorbestemd misschien

plots één felle lichtflits
dan doven ze
en scheren weg
samen in het duister

.

behoedzaam
een arm om haar schouder
schuchter
vinden monden elkaar

uit "Achtertuinen"
© Eli Stater

toenadering

haar warme vinger
wist witte bloemen
van de winterse ruit

een vleugje roze
strijkt zacht haar penseel
over de bloesem

van meidoorn
en wilde appel

© Eli Stater

als je ooit weer hier zou zijn..

één kus van jou
zou hem verjagen
de naargeestige wolk
die mijn hemel bedekt

mij verzoenen
met de kwade jaren
doorgebracht in pijn
en eenzaamheid

ja, omtoveren
mijn houten bedelstaf
tot een scepter
van puur goud

©  Eli Stater

afscheid

ze zullen niet vervagen, lief
al die herinneringen
al zou ik daarvoor willen sterven
ach, waren zij weer werkelijkheid

ogen verbergen geen geheim
nog niet versmolten onze monden
dromen we elkaar verlangend aan

't zijn lippen die verhullen
wat een oogopslag verraadt
dus lief, zie wat mijn ogen zeggen:

houd vast, de nacht om ons heen
opdat het eeuwig zo kan blijven
laat de ochtend zich niet vertonen
sta op, en draai het daglicht uit!

deze nacht de laatste
kom, neem me bij de hand..
milde vergetelheid!

© Eli Stater

daken huilen regen

 

 

 

 

daken huilen regen

ik huil om mijn lief

had ik maar gezwegen

daken huilen regen

een muur kom ik tegen

gebouwd uit diepe grief

daken huilen regen

ik huil om mijn lief

 

 

- rondeel -

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

méér weten over het 'rondeel'..?

 

 

 

nog steeds

 

 

 

 

die nacht, naakt aan het venster

hartstochtelijk greep je de hand

die ik je reikte

rusteloos bleef ik praten

tot de leeuwerik zong

 

toen jij, tegen me aangevlijd,

op je zilveren dwarsfluit speelde

kon ik niet vermoeden

dat onze liefdesband

ooit zou vergaan

 

kom terug, op een nacht..

met mijn armen om je heen

vertel ik je het triest verhaal

van jouw lieve fluisterwoorden

die mij m’n hemel ontnamen

 

nooit doofde het vuur

neem voor m’n deur de sleutel

en met het geluk aan mijn hand

ben ik gereed

om met je mee te gaan

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

momenten

 

 

 

 

altoos regenen de luchten

de wind huilt de hele dag

als een treurend hart

dat zich slechts kan beklagen

 

op de maat van een treurmars

schrijden vogels

in de doordrenkte aarde

roodborstje's kleur is vervaagd

 

in de bloembedden

zal geen viooltje zich tonen

en alleen een kraai nog

zingt zijn schorre lied

 

 

maar jij en ik samen

bouwen bloesempriëlen

zomer in het winterse weer

liederen proeven als honing

 

ons eigen Eden

het bevechten waard

waar geen juweelgetooide slang

ooit zich zal laten zien

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

alleen maar

 

 

 

 

overdekken wil ik jou

met het vuur van kussen

bedwelmend als wijn

 

je geurende haar

door m’n vingers vlechten

 

voelen hoe

onze zinnen schuiven

tussen eb en vloed

 

in ’t ritme van

verstrijkende uren

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

revolverend..

 

 

 

 

geen syllabe vervul ik in de wereld

waarin hij z’n hoofdstuk schrijft in

jouw nauwverholen liefdesroman

 

zo jong, blijft hij door de spiegel

nog gespaard; waar ik jou moet

vragen, vraag jij hem

 

telkens opnieuw moet ik delen

rijgen de regels zich aaneen

tot het chapiter zichzelf overleeft

 

maar toch besef ik, mijn liefste

dat daar ook steeds een volgende is

die van jou vervreemdt

 

door je koeler wordende woorden

en waar jij al zijn gepraat

wilt ruilen voor onze stiltes

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

over..

 

 

 

 

verslagen was ik, te horen
dat je in het huwelijk stapt
bezoeking van jouw luchtigheid

vrijgevochten, onvoorspelbaar
eenzelvig en wild als de wind
ja, zo herinner ik me jou

pas op voor een voorland, beknot
in alledaagsheid en conflicten
ieder opvolgend seizoen

afdwalen naar vergetelheid
wanneer het tij gaat keren
twijfel of je ooit anders was

geen van onze wijsjes
wil ik nog horen, zonder jou
in een ooghoek van mijn hoop

en jij, terwijl muziek al speelt,
wacht op onze dans vol passie..
in je ogen het raadsel van de nacht

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

ketenen

 

 

 

 

gouden schatten

verbergen zich in mijn hart

evenals mijn verdriet

bedwing m’n ongenode tranen

 

rijk zijn de kamers

een ring om elke vinger

toch wil ik alles achterlaten

alleen voor hem

 

argwanend, zij die prevelen

dat hij vast niet deugt

maar ten diepste voel ik 

zijn waarachtigheid

 

ik weet waarheen ik wil

en bovenal met wie

van onze liefde zijn we zeker

maar leven als gevangenen

 

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

keerzang

 

 

 

 

in de laagstaande zon

van de vroege herfst

koester ik mij op het terras

waar ons huwelijk ontsprong

 

wat verkeerd ging wil ik duiden

terwijl ik alle schuld verdring

geen kans kreeg ik ooit

steeds was de zege jouw recht

 

maar mijn eervol handelen,

stilzwijgende wet van voorkomendheid

maken de pijn niet zachter

wanneer iets tot een einde komt

 

de verwijdering begonnen

zullen wij nimmer nog zijn

die we waren..

het oude liefdesrefrein

 

 

 

 

 

© Eli Stater

 

 

 

 

herstel



was het de drukkende nevel
van de zomernamiddag
die haar doordrong
of de warme loomheid van de zee
die de beenderen streelt

haar zich deed neervlijen
op de zanderige bodem
bedekt met onvruchtbaar gras
haar dreef in de armen
van een aanhoudend moment?


plots beseft ze haar naaktheid
en met een vluchtige blik
op haar rechterhand
ontdekt zij dat haar trouwring
is verdwenen

vertwijfeld zoekt ze, zoekt..
en vindt hem terug
in de ontvreemdbeluste grond
geeft hem, glanzend,
z'n bestemming terug

 

 

 

 

 

© Eli Stater