Eenzaam aan zee, zo groeit in mij weer wat verloren was, de tedere golfslag poëzie die zich in het koele noorden keer op keer te pletter joeg apathie. Het water dat in al zijn trouw terugkeert naar het land, drijft in mijn hart het antwoord dat ik zoek.En als een eeuwige vrouw legt het zijn vingers rond mijn smart. Eenzaam aan zee, zo moet de stilte zijn. Treurige stilte in een weids gebied. Eenzaam aan zee, zo goed is de pijn en traag de tranen van mijn simpel verdriet door J.M De Smet www.poeziecentrum.be
|