In het jaar 1212 staat Turnhout als stad vermeld, in een diploma,hetwelk een overeenkomst bevat tussen Hendrik I,hertog van Brabant, en zijn leenman Godfried, heer van Breda en Bergen-op-zoom. Het is waarschijnlijk ook van die tijd, dat ons wapenschild dateert. Wij Turnhouters houden van ons wapenschild en vinden het zeer erg dat men dit uit ons straatbeeld wil doen verdwijnen
De markt naar het zuidoosten omstreeks 1900
1897 de overdekte boterhal.De volksmond, die wel eens scherp en spotziek karaktiseerde sprak van een kemelskooi, omdat het ijzerconstruct niet in de smaak viel ,en misschien om de rede omdat er een lievenvrouwenbeeld voor moest verdwijnen
Een foto van om en bij het jaar 1880 Het trapgevelhuisje op de hoek van de Gasthuisstraat was indertijd van Vanderbueren, het hoge huis links, noemde men Den Draeck en werd bewoond door president Van Genechten-Swaan,die er een privémuseum had
De Otterstraat, met in de verte de st Pieterskerk en links voorraan de het kerkje van het toenmalige clarissenklooster
station omstreeks 1900
Doopfond in de St Antoniuskerk in Oosthoven Oosthoven een klein gehuchtje,daar waar ik 22 jaar van mijn leven doorbracht.Maar niemand zegt nog Oosthoven,maar veralgemeend het onder Oud Turnhout
Het station met zijn oude glazen koepel,in het stadspark bij de stoomtreinen kan men er een kleinere versie van zien http://www.stoomgroep.be/
timespender
People come into your life for a reason, a season, or a lifetime. EEN GEDICHT IS MOOI WANNEER HET DOOR ZIJN EENVOUD OPVALT
22-07-2007
Leegte
Je voelt zo kil opgeslorpt door de tijd,
al drie maand later
Dagen telden dubbel Al staan de wijzers stil
Ouderlijk huis ik mis in jou mijn vader
ave
Ze lopen een nutteloze vlucht
voor hem..............mijn vriend
mijn vriend met zijn droevige plicht
Hij noemt zich soldaat van de vrijheid
maar al wat hij achterlaat
is een regen van doden
tussen 't puin van verdriet
En zie hen,hen, had ik ook lief
Ave
De kinderen uitgezwermd.In alle kamers herhaalt zich hun afwezigheid, zijn jaren weggezonken onder de spiegel der stilte, meldt dag na dag zich af in de vervagende ramen
Op meubelen,boeken, alles waarin leven gewoondheeft, een met handen aan te raken bezieling, valt stof, een langzaam naderende doodsslaap.
Voorzichtig lopen oude mensen tussen de oude dingen, schimmenspel aan de rand van de wereld
De opruim woede nog lang niet ten einde,en god weet wat ik nog voor kostbaarheden tegenkom op moeders zolder. Ditmaal was het een boek ,een klein beetje beschadigd weliswaar en water was hier de boosdoender. Gelukkig maar was de binnenkant intact gebleven.
Leo Op de Beeck stelt voor : Volk uit de kempen
prachtig werk, met medewerking van de "Vereniging van Kempische
Schrijvers"; Mei 1941. Dit boek "Volk uit de Kempen" werd
samengesteld uit bijdragen van Kempische kunstenaars. Het werd uitgegeven ten
bate van "Winterhulp" in een oplage van 1000 gewone exemplaren . Deel I. Vers en proza - Deel II.
Muziek. Tekst en noten. - Deel III.
Illustraties. met o.a. 2 tekeningen van Kallist
Fimmers, 3 van Remi Lens, 1 van Theo Op de
Beeck,
2 van Broeder Maximinus, 3 etsen van Dirk Baksteen en schilderijen van Jef
Claesen en Frans Van Giel
Hier volgt een gedicht van Jozef Simons uit "Bonte Garve"
Tijdens de opruimingswoede van mijn moeder , waar ik een handje toestak kwamen we bij een krantenknipsel uit van lang vervlogen tijd .Een gedicht van Emiel Fleerackers , de In Turnhout geboren (1877)jezuïet en leraar Hier volgt nog een gedicht van Emiel, over Turnhout en hun herkomst van hun bijnaam 'De muggeblussers'
6 juni 1755.Op een zomeravond. BRAND! De toren van de
Sint-Pieterskerk staat in brand! Alle hulpbare mannen snellen toe. Ook de Bruine Paters, de pompiers hebben een waterpomp en emmers bij. Er wordt een lange rij gevormd en emmers water
doorgegeven En dan zien ze het: het is een zwerm muggen; de toren is helemaal niet aan het branden.
Hooger-op ligt Turnichalt, oud en vrij en nooit omwald, waar ze, krek als die van Brugge, meenen bij een zwermke muggen of als t simpel maantje gloeit, dat er brand is mee gemoeid; waar een mensch zit op den toren, die een teuterke laat hooren, dat u tij en telkens wekt met den wensch : in éénen trek gansch den nacht goed door te slapen. Emiel Fleerackers
Eenzaam aan zee, zo groeit in mij weer wat verloren was, de tedere golfslag poëzie die zich in het koele noorden keer op keer te pletter joeg apathie.
Het water dat in al zijn trouw terugkeert naar het land, drijft in mijn hart het antwoord dat ik zoek.En als een eeuwige vrouw legt het zijn vingers rond mijn smart.
Eenzaam aan zee, zo moet de stilte zijn. Treurige stilte in een weids gebied. Eenzaam aan zee, zo goed is de pijn en traag de tranen van mijn simpel verdriet
O eenzaamheid der ziel, wat zou ik U ontvluchten? Ik voel het altijd weer, hoe ver, en van u heen, ik maar een wezen ben dat om zichzelf moet zuchten, een heeal, klein en blind, in duisternis alleen.
Ik weet, ik heb bij u me meer dan waar te duchten, doch 't is aan u dat de moed en levensaâm ik leen: Gij waait de wereld weg, gij laat het hart verluchten, en in uw suiseling herschept de ziel zich één.
Ik zoek u niet uit angst het mensenlot te delen: Ik heb, van wie ik lief, de troost in iedre nood; ook niet uit droef verlies, waarvan zich ' t hart moet helen, die pijn vergroeit lijk al wat nadert tot de dood, doch 'k moet soms weg, ver weg, een zuivere werels in, waar ik , verblind van klaart de levenszin herwin!
Alvorens ik terugkeer naar mijn droef paleis en langzaam als een lang traag konvooi luister hoe mijn lichaam vraagt naar moeheid
wanneer ik met de ogen van een oude engel nadenk over alles wat voltooiing mist: vooreerst mijn lichaam - zelfs met mijn zo handige handen nog geen middelmatig tovenaar- en dan over mijn onherroepelijk onvolledige geest,
op die terugweg lees ik in jonge palmen van mijn handen
een oud geruis van vroege ouderdom, op die terugweg kijk ik om en zie het heilige water, maar zelfs dit water kan men nog verwijten dat het vloeibaar is,
zoals men mij verwijten kan dat ik terugkeer naar mijn droef paleis
De zon is mijn oudste vriend en hij weet het. Zacht als hij zwijgt is zijn stem en als een schaduwdragende linde berustend.
Soms wij praten al vliegend heel ver in de dag tot het dons op de avond geluidloos loslaat in talrijke waaiers en moeilijke sterren her en der reeds in hun moederloze webben koeren.
De zon is mijn oudste vriend en hij weet het dat ik haat met alle adem van mijn hart wat hatelijk is en gemaskerd met krozige parels, dat ik eet wat drinkbaar en drink wat mooi en vloeibaar is als de waarheid.
Groot als een zon is de zon, goed is de zon en bewonderenswaardig. De zon is immers een vader.
Ik weet u reeds als door een ander licht gewonnen, ik weet u reeds als van uw diepste zelf ontdaan, ik voel gij wordt een luttle druppel in de bronnen waaruit de tranen die wij wenen zijn ontstaan... Gij ligt als vreemd reeds aan uw eigen zwijgen, gij zijt reeds ver van u maar dicht bij wat gij ziet, gij trekt een schaduw aan die teer om u komt zijgen als smolt ze uw broze lijf waaruit uw ziel ontvliedt... O mocht uw ziel, die naar het donker wordt gedreven, o mocht uw ziel in vondel en in licht vergaan, hoe zou 't geheim waarmee ge op aarde waart omgeven in gods verhelderend licht als tot zijn oorsprong gaan .
dat alles moet verdwijnen en ik hoe dan ook op een keer toch zou moeten missen , bij voorbeeld door de dood. Ik hou van je, al kunnen we waarschijnlijk niet meer worden wat we vroeger waren of dachten te zijn.Geen verhalen over afkeer, over waanzin of grote trouw:ik verlang naar toen terwijl ik ouder word. Ik denk nog veel aan jouw
Om te vergaan
dood, maak mij zoet;
ik ben een lichaam zonder naam,
neem het, wanneer het moet;
die mij in U is voorgegaan
bezit mijn bloed
Dood maak mij voor de aarde goed,
waarin zij ligt;
geef ons hetzelfde soortelijk gewicht,
opdat ik ben geboet
en met haar stof in evenwicht
bij het opstaan;
wij waren samen één gedicht,
doe het om de waan
doe het met de ogen dicht.
Er is een boom geveld, met lange, groene lokken
Hij zuchtte ruisend als een kind
terwijl hij viel, nog voor de zomerwind
Ik heb de kar gezien, die hem heeft weggetrokken.
O, als een jongeman, als Hector aan de zegewagen
met slepend haar en met de geur van jeugd
stromend uit zijn schone wonden
het jonge hoofd nog ongeschonden
de trotse romp nog onverslagen
door: M Vasalis (pseudoniem van Margaretha Droogleever Fortuyn-Leenmans)
Wat heb ik meer nog dan vragen? Met enkel nog het beeltenis van jou laatste dagen.Ben je mogen gaan zonder teveel pijn? Kende je de weg? wist je waarheen?Was het wel genoeg wat ik deed?kon ik echt niet dat..beetje meer ?
Je voelt zo kil opgeslorpt door de tijd,
al drie maand later
Dagen telden dubbel Al staan de wijzers stil
Ouderlijk huis ik mis in jou mijn vader
ave
