Vanaf ‘t gloren dat ‘k jou zag

voor t‘eerst in mijn leven,

begon mijn hert en gans mijn lijf

als een bos rietstengels te beven.

‘t Dagelijkse, immer denkend en pijnend,

is nu als een vagevuur ;

O mijn liefste minne, geurend wierrook,

ik besterf het bijna, doch eens kom ik nog nabij.

Ik een wil nog steeds 

- nu ‘t zuiver is dat ik u minne- -

meer en meer opgaan, als ‘t jou belieft,

in het boegbeeld uwer zinnen.