Met mijn jeugdvriend Paul heb ik zeer mooie vakantiereizen ondernomen. Een eerste reis was er één per ‘auto-stop’ naar Duitsland, Oostenrijk en terug via Frankrijk naar België.

Toen was auto-stop geen enkel probleem. Ik herinner mij nog goed dat we vertrokken vanuit Leuven en de bestemming voor de eerste dag was Keulen. Aan de Tiense Steenweg begonnen we te auto-stoppen en na een kwartiertje hadden we prijs. En welke prijs? Iemand uit Leuven die als vertegenwoordiger naar Keulen moest. Dus, kleine Probleme, in één ruk naar Köln. Ik denk dat w’er waren rond de middag. Daar dan de Dom bezocht en een goei glaasje witte wijn gaan drinken in één van de typische "Weinstube am Rhein". Daar we studenten waren een ons budget afhing van wat we kregen als ‘zakgeld’ van onze ouders om op vakantie te gaan, verbleven we in ‘Jeugdherbergen’. Dit was een zeer economische formule: men kon er o.a.ook voor een zacht prijsje warm eten en gratis douchen.

Dan zijn we van Keulen verder langs de Rijn afgezakt tot Bingen. Daar hebben we auto-stop gedaan ’s avonds en een nachtrit gehad tot en met Munchen. We kwamen aan in Munchen rond 4 uur ’s morgens. Geen enkel café open, tenzij deze van het Centraal Station (Bahnhof). Wij daar koffie gaan drinken in een internationale sfeer. Vandaar zijn we verder getrokken naar Linderhof en het mooie kasteel van Ludwig II van Beieren gaan bezichtigen. Vandaar Oostenrijk binnen om te kunnen genieten van de bergen en dalen van dit prachtige land.

Dan was het moment aangebroken om terugrichting huiswaarts te liften. Doorheen Lichtenstein en Zwisterland, waar we uren op een lift hebben moeten wachten, ging het naar Belfort in Frankrijk. Daar hebben we in een ‘Routier-restaurant’ zeer lekkere kip met een zeer goede saus gegeten. Rond 9.30 uur ’s avonds stonden we terug auto-stop te doen om de weg die ons naar Parijs moest leiden. En daar werden we ‘gecontroleerd’ (paspoort en reisdoel) door de ‘Gendarmerie Nationale’. En daar hadden we weer geluk. Een geneesheer-stagiair heeft ons meegnomen tot en met Parijs. Hij had juist een bezoek gebracht aan zijn moeder die ernstig ziek was, maar hij moest ’s morgens terug zijn dienst opnemen in het Parijse ziekenhuis. Hij heeft ons onderdak verleent door ons te laten slapen in de bedden die logischerwijze voorhanden waren in het hospitaal voor de stagiairs met nachtdienst. Na een korte nachtrust heeft hij ons gewekt om 7 uur vóórdat de echte dienst om 8 uur begon.

Parijs, de eerste keer dat ik en mijn vriend Paul in deze lichtstad waren! Dus hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om even de Eifeltoren van dichtbij te gaan bekijken en de sfeer van deze miljoenenstad op te snuiven.

Maar in de namiddag zijn we dan naar het noorden van Parijs vertrokken om terug via auto-stop naar ons Vaderland te kunnen terugkeren. En nogmaals daar hadden we terug een lift, deze maal een hollandse vrachtwagenbestuurder, die over Kortrijk en Gent naar Antwerpen reed. Dus dat was weeral dik in orde. Wij op deze vrachtwagen en met deze man "aan den babbel gegaan". Dat was ook de bedoeling van deze Hollander nl. om even gezelschap te hebben op zijn terugreis naar zijn vaderland. Zo’n vrachtwagen rijdt niet zo snel toendertijd en ik herinner mij dat we in de late morgen te Antwerpen aankwamen.

Toen was er nog geen ‘autostrade’ naar de belgische grens toe, dus het traject werd afgelegd langs de ‘route nationale’. We zijn in de streek van Kortrijk even gestopt, rond 11 uur ’s avonds, om de bestuurder de mogelijkheid te geven even op adem te komen. Daar zijn we een ‘pintje’ gaan drinken in een toendertijd zeer typische baancafé voor ‘routiers’. Aangepaste zachte muziek, dito verlichting en een romantische sfeer.

Die bestuurder was dus een Hollander en die weten wel iets af van zaken te doen. Deze man zei dat hij graag een ‘horloge’ zou willen kopen en dat we voor de rit wel iets konden geven om deze aan te kopen. In alle geval zouden we het niet aangedurfd hebben hem niets te geven voor deze lift. Aan al de andere autobestuurders die ons meegenamen hebben we niets betaald, men doet juist aan auto-stop om gratis een lift te krijgen. Dus aan onze hollander hebben we dan 100 BEF gegeven, hetgeen toch een niet onbelangrijke som was begin de jaren 60 van vorige eeuw.